اگر مسافر کشتی خواب باشد یا سرش گرم کار خودش باشد، ناخدا مواظب است و یک لحظه هم غافل نیست. پس اگر کشتی تکانی خورد، توکّل کن.
« اِذْ قَالَ لُقْمانُ لاِبْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَيَّ اِنَّ الدُّنْیا بَحْرٌ عَمیقٌ قَدْ هَلَکَ فِیهَا عَالَمٌ کَثیرٌ. فَاجْعَلْ سَفینَتَکَ فِیهَا الایمَان وَ اجْعَلْ شِراعَها التَّوَکُّلَ. فَإنْ نَجَوْتَ فَبِرَحْمَةِ اللهِ وَ إنْ هَلَکْتَ فَبِذُنُوبِکَ:
«هنگامی که لقمان پسرش را اندرز میداد، به او گفت پسرم، هرآینه دنیا دریای عمیقی است که گروه بسیاری در آن هلاک و غرق شدند. پس در آن دنیا کشتی خود را ایمان و بادبانش را توکّل قرار بده، پس اگر نجات یافتی به سبب رحمت الهی است و اگر هلاک شدی، به خاطر گناهان خودت میباشد».
آسمان آب است و زمین آب است، همه آب است؛ ایمان به خدا کشتی است. ناخدای کشتی عالَم که الآن در آن نشستهایم، علی علیهالسّلام است. شخصی که در کشتی است، از همهی اضطرابات راحت است مگر اینکه نداند که در کشتی است. اگر مسافر کشتی خواب باشد یا سرش گرم کار خودش باشد، ناخدا مواظب است و یک لحظه هم غافل نیست. پس اگر کشتی تکانی خورد، توکّل کن. »
*برگرفته از كتاب مصباح الهدی/ سخنان عارف بزرگوار حاج محمداسماعيل دولابی
211005
