حضرت زهرا(س) در بیان شیوای خود درباره فلسفه وجوب صبر می‌‏فرمایند: «خداوند صبر و شکیبایی را وسیله‏‌ای برای جلب پاداش الهی قرار داد تا در مقابل آن از رحمت بیکران الهی بهره‏‌مند شوند». (الاحتجاج، ص99، کشف‌الغمه، ص43)

همچنین امیرالمومنین(ع)، جایگاه صبر نسبت به ایمان را به جایگاه سر نسبت به بدن تشبیه می‌کنند و می‌فرمایند: «علیکم بالصَّبرِ، فاِنَّ الصَّبرَ مِن الایمانِ کَالرّأسِ مِنَ الجَسَدِ، و لا خَیرَ فی جَسَدٍ لا رأسَ مَعَهُ و لا فی ایمانٍ لا صبرَ معهُ»، بر شما باد به صبر. پس جایگاه صبر به ایمان، همچون جایگاه سر نسبت به بدن است و همانگونه که بدن، بدون سر ارزشی ندارد، ایمان نیز بدون صبر، ارزشی نخواهد داشت.

در باب ارزش والای صبر همین بس که قرآن کریم در آیات متعددی با عبارت «الله مع الصابرین»، «إنّ الله یحبّ الصابرین» و عبارات دیگر به آنان م‍ژده می‌دهد که خداوند با صابران همراه است و آنان را بسیار دوست دارد و در بیان علت رسیدن برخی از بنی‌اسرائیل به مقام امامت و هدایت مردم می‌فرماید: «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ کانُوا بِآیاتِنا یُوقِنُونَ»، و از آنان امامانی قرار دادیم که به فرمان ما (مردم را) هدایت مى‌‏کردند؛ چون صبر کردند و به آیات ما یقین داشتند.