عده‌ای بر این باور هستند که از اصلی‌ترین وظایف منتظران نسبت به امام زمان، تشرّف به محضر ایشان است. لذا همواره به دنبال راهی برای ملاقات هستند، در حالیکه وظیفه‌ی اصلی ما تشبّه به ایشان است.

زمانیکه ما از نظر باور و رفتار، ظاهر و باطن زندگی خود را شبیه امام کنیم؛ در مرحله اول بین ما و امام نسبت ایجاد شده، و پس از آن سنخیّت پیدا می‌شود. سنخیّت، باعث پیوستن ما به امام می‌شود. آنگاه تشرّف خود به خود حاصل خواهد شد.

۱. طبق حدیث ثقلین، آنچه برای قرآن ثابت می‌شود برای اهل بیت نیز ثابت است.

۲. طبق آیات قرآن، درک مقام قرآن جز بواسطه تطهیر جسم و جان میسّر نیست [واقعه/۹۰]

در نتیجه؛ تا به مقام تطهیر نرسیم، به درک حضور امام نمی‌رسیم. پس بدون تشبّه، تشرّف امکان‌پذیر نیست.

اویس اهل منطقه‌ای در اطراف مدینه به نام قَرَن بود. او عاشق و مشتاق دیدار رسول خدا بود. از مادرش اذن گرفت تا برای دیدار پیامبر به مدینه برود به این شرط که قبل از ظهر بازگردد. اویس بسوی مدینه رهسپار شد اما از قضا آن روز پیامبر در شهر مدینه نبودند. منتظر شد اما پیامبر بازنگشتند. ظهر شد و بدون دیدار پیامبر به قرن بازگشت.

پیامبر هنگام بازگشت به مدینه فرمودند: «من بوی بهشت را از سوی قرن استشمام می‌کنم» یعنی رفتار اویس، بوی بهشت می‌داد. این تمجید پیامبر، حاصل رفتار اویس بود. او به رسول خدا و سنت ایشان تشبّه پیدا کرده بود، اگرچه در ظاهر برایش تشرّف حاصل نشد.

اعمال انسان رنگ و بو دارد. عمل خیر ، عطر خوش و عمل شرّ بوی آزار دهنده دارد. اعمال خیر منتظران، موجب جلب نظر امام زمان است. آنچه نظر ایشان را برمی‌گرداند، گناهان پیروان است.