الإمامُ عليٌّ عليه السلام :

اللَّذّاتُ مُفسِداتٌ

 اللَّذّةُ تُلهي

 رأسُ الآفاتِ الوَلَهُ بِاللَّذّاتِ

 قَلَّ مَن غَرِيَ بِاللَّذّاتِ إلاّ كانَ بِها هَلاكُهُ

 بقَدرِ اللَّذّةِ يَكونُ التَّغصيصُ

 رُبَّ لَذَّةٍ فيها الحِمامُ

 مَن تَلَذَّذَ بِمَعاصي اللّه ِ أورَثَهُ اللّه ُ ذُلاًّ

 لذّت ها، تباه كننده اند.

لذّت، باعث غفلت [از ياد خدا و آخرت ]است.

رأس آفت ها، شيفتگى به لذّت هاست.

كمتر پيش مى آيد كه كسى آزمند لذّت ها شود و به واسطه آنها نابود نشود.

به اندازه هر لذّتى، اندوهى است.

بسا لذّتى كه در آن مرگ است.

امام على عليه السلام : هر كه از معصيت هاى خدا لذّت بَرَد، خداوند او را خوار گرداند.

پی نوشت:

میزان الحکمه ج13