عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) ... فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ- إِنَّ بَعْضَ السَّلَاطِينِ يَأْمِنُنَا عَلَى الْأَمْوَالِ يَسْتَوْدِعُنَاهَا وَ لَيْسَ يَدْفَعُ إِلَيْكُمْ خُمُسَكُمْ أَ فَنُؤَدِّيهَا إِلَيْهِمْ فَقَالَ وَ رَبِّ هَذِهِ الْقِبْلَةِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ لَوْ أَنَّ ابْنَ مُلْجَمٍ قَاتِلَ أَبِي فَإِنِّي أَطْلُبُهُ يَتَسَتَّرُ لِأَنَّهُ قَتَلَ أَبِي ائْتَمَنَنِي عَلَى أَمَانَةٍ لَأَدَّيْتُهَا إِلَيْهِ.

عبد اللَّه بن سنان گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدم .... گفتم: اى فرزند رسول خدا! بعضى از پادشاهان، ما را امين بر اموالشان مى ‏دانند بنابراين آن را نزد ما به امانت مى ‏گذارند، و خمس آن را هم به شما پرداخت نمى ‏كنند، آيا امانت آنها را به خودشان برگردانيم؟.

سه مرتبه فرمود: قسم به پروردگار اين قبله، اگر ابن ملجم قاتل پدرم- كه در تعقيب او باشم و او پنهان شود، گرچه پدرم را كشته اما به من اعتماد كند و امانتى نزدم گذارد آن را به او بر خواهم گرداند.

مشكاة الأنوار في غرر الأخبار، ص: 96