الان هم اگر دیدی خدا تو را توفیق داد که گوشه‌ای از حدیثی را عمل کنی و نشان بدهی، شهادت می‌دهد که این مومن فرمان مرا برد. یعنی حدیث شاهد می‌شود. یعنی کمک راه انسان می‌شود. اگر حدیث، سخاوتی، شجاعتی یا عفوی را برایت تعریف کرد، اگر آن را انجام دادی، خدا را سجده کن که شاهد آمد. هم شهادت می‌دهند و هم شفاعت می‌کنند. گناهکاران را شفاعت می‌کند. وقتی انسان راه افتاد و کارهای خوب از او سرزد شهادت می‌دهد.
انسان در راه خدا خیلی شاهد لازم دارد. شاهد کمک طریق است؛ کمک راه وقوّت کمر انسان است. شیعیان هم شاهد یکدیگرند. شما برای آنها شهادت می‌دهید و آنها به خوبی شما شهادت می‌دهند. اینها کمک است. نمی‌بینی اگر چهل مومن کفنی را امضا کنند خدا حساب نمی‌کشد، عذاب قبر ندارد. چهار نفر می‌آورند، می‌گویند شهادت بدهند که این شخص چه جور آدمی بود. شما هم می‌گویید: خوب آدمی بود! من از او بدی ندیدم. این شهادتها اثر می‌گذارد. اگر چهل نفر شهادت بدهند، فرمود: من خجالت می‌کشم از او حساب بکشم، حیا می‌کنم. راه‌ها این طور است. این حقایقش، آن هم مربوط به ظاهرش.
امیدوارم هر وقت کفنی را آوردند امضا کنی، انگار کفن خودت را امضا می‌کنی، از طیب نفس امضا کن! شهادت قشنگ است. اگر یک مرتبه سلامی به هم کردید، یک صفت خوبی از هم دیدید، یک برخورد اخلاقی داشتید، همان را مدّ نظر بگیرید و قشنگ امضا کنید. دل را گرم کن و بنویس که خدا دوست دارد. آن وقت برای خودت هم کاری می‌کنند. وقتی او را عفو کردی یا خیری را مطرح کردی یا برایش شهادت دادی، ائمه(ع) هم می‌آیند برایت شهادت می‌دهند. خدا هم برایت شهادت می‌دهد.
بعضی جاها خدا خودش شهادت می‌دهد. اینها همه روایت دارد. خدا برای توحید خودش هم شهادت می‌دهد؛ «شهد الله انه لا اله الا هو»(1). کسی که شاهد خدا نمی‌شود. خودش برای خودش شهادت می‌دهد. چه شهادت قشنگی است شهادت به توحید. مومن هم همین طور است؛ شهادت می‌دهد. این منزل‌ها همه منزل‌های مومنین است. مرتب می‌رسند و رشد می‌کنند.

پی نوشت:

1-سوره آل عمران، آیه 18.
کتاب طوبی محبت – ص 99
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم