نور مال خداست، مال ائمه(ع) است. با آن نور همدیگر را می‌بینید و شناخت پیدا می کنید. از خدا بخواهید تا نور وارد خانه دل شما شود. اگر مصیبتی هست صبر کنید و اگر فراخی و توسعه هست باز هم صبر کنید و از خدا بخواهید که طغیان نکنید تا این که نور بیاید. نور که آمد نه طغیان است ونه کفران و نه تعدی، بلکه همه حقوق ادا می شود.
وقتی چراغ روشن است انسان چشمش می‌بیند و پایش را روی چیزی نمی‌گذارد، کسی را اذیت نمی‌کند. اگر هم اذیت کرد فوری علاج می کند؛ چون نور همراه اوست. با نور می‌بیند، با نور می گوید، با نور راه می‌رود، با نور می‌خورد و با نور می‌خوابد؛ «نور علی نور یهدی الله لنوره من یشاء» . «من یشاء» هم دو طرفی است. یعنی تو بخواه، من هم می‌خواهم.
شما هم – الحمدالله- صاحب نور هستید. محمد و آل محمد(ص) نورند. خودشان فرمودند که پیغمبر ما خورشید است. وقتی خورشید می‌تابد روز شده است. بازار همه چراغها کساد می‌شود. حتی ممکن است چراغ بعضی خانه ها روشن باشد ولی نور آن رنگ ندارد و متوجه نیستند که روشن است. چون در مقابل نور خورشید هیچند. خورشید که آمد شب از بین رفت.
فرمود: ائمه(ع) و چهارده معصوم قمرند و شیعیان و دوستان نجومند. امیدوارم نجم را بشناسی. شناخت نجوم یک مقدار مشکل است. امروزه می‌گویند: فلان ستاره‌شناس یک ستاره پیدا کرده است، آن هم در دنیا. اگر بین خلق نجومی باشد کم‌تر عقب او می‌گردند. جز دوستان اهل بیت و مومنین کسی عقب نجوم نمی‌گردد.
کفار عقب نجوم آسمان می‌گردند که فلان ستاره چند هزار سال است نور آن دارد به زمین می‌آید و چنین و چنان است. بشر دنبال آن نجوم است که پیدا کند و به داخل آن برود که چیزی هم‌گیر نمی‌آورد. به ماه رفت و چیزی نیافت. هر جا هم رفته‌اند سوء استفاده کرده‌اند و اسباب زحمت خلق شده‌اند.

پی نوشت:

کتاب طوبی محبت – ص 67
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم