اگرچه دارو و پزشک برای درمان بیماری ها کارساز اند اما هستند راه هایی که در این میان نقش میانبر را ایفا می کنند.
عقیق: بنابر تصریح روایات اهل بیت علیهم السلام یکی از برترین خیران و اعمال نیک انسان در درگاه الهی صدقه دادن است از این رو نسبت به این امر و آثار و برکات آن سفارش های فراوانی در آموزه های روایی ما به چشم می خورد.
طلحة بن زيد از امام صادق (ع) از پدرش نقل كرده است كه فرمودند: «نخستين چيزى كه روز قيامت بدان آغاز كنند، بخشيدن آب به ديگرى است.»
معاذ بن مسلم مىگويد: نزد امام صادق (ع) بودم كه سخن از درد و بيمارى به ميان آمد. امام (ع) فرمودند: «بيماران خود را با دادن صدقه درمان كنيد. چه مى شود كه هر يك از شما غذاى يك وعده خود را صدقه دهد؟ گاه به فرشته مرگ فرمانى ابلاغ مى شود كه روح بندهاى را قبض كند، پس آن بنده صدقهاى مىدهد و به فرشته مرگ خطاب مى شود: آن فرمان را باز گردان.»
موسى بن ابى الحسن مى گويد: امام رضا (ع) فرمودند: «در ميان بنى اسرائيل چند سال پى در پى قحطى پديد آمد. زنى لقمه نانى داشت، آن را به دهان برد تا بخورد، فقيرى فرياد برآورد: اى كنيز خدا، من گرسنه ام. زن با خود گفت: در اين دوران قحطى صدقه مى دهم، و آن لقمه را از دهان بيرون آورد و به فقير داد. اين زن كودكى خردسال داشت كه براى جمع آورى هيزم به صحرا رفته بود. گرگى آمد و او را ربود.
در آن حال غوغايى به پا شد و مادر در پى گرگ دويد. خداوند جبرئيل را فرستاد و جبرئيل آن كودك را از دهان گرگ بيرون كشيد و به مادرش باز داد و به او گفت: اين لقمه به جاى آن لقمه! آيا راضى هستى؟»
و فضيل بن عثمان از امام صادق (ع) نقل كرده است كه ایشان فرمودند: «هر كس در روز يا شب صدقه دهد، اگر روز باشد غذاى روز و اگر شب باشد غذاى شبش را، خداوند اندوه و طعمه درندگان شدن و مردن بد را از او دور خواهد ساخت.»
و عبدالرحمن تنوخى از امام صادق (ع) از پدرانش نقل كرده است كه پيامبر خدا (ص) فرمودند: «زمين قيامت سراسر آتش است، بجز سايبان مؤمن، زيرا صدقه او بر سرش سايه مى افكند.»
علاوه بر این، اسحاق بن غالب از مردى كه براى او حديث كرده است نقل مىكند كه امام باقر (ع) فرمودند: «نيكى كردن به ديگران و صدقه دادن، تهيدستى را از انسان دور مى كند و بر عمر آدمى مىافزايد، و اين دو عمل هفتاد نوع مرگ بد را از كسى كه آنها را انجام داده است، دور مى سازد.»
ابو بصير مى گويد: از يكى از دو امام (امام باقر و امام صادق عليهما السّلام) سؤال كردم: كدام صدقه بهتر است؟ فرمودند: «صدقه كسى كه اندكى دارد و آن را ايثار مى كند. مگر نشنيدهاى كه خداوند فرموده است: «وَ يُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ »[حشر، 9] (يعنى ديگران را بر خود مقدّم مى دارند، هر چند خود در نهايت تنگدستى باشند). آرى، مىبينى كه فضيلت و برترى در همين است.»
عبد اللَّه بن سنان مى گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى فرمودند: «با دست خود صدقه دادن مرگ بد را دور مى كند، و جلوى هفتاد نوع بلا را مى گيرد، و از دهان هفتاد شيطان كه همه او را از اين كار باز مى دارند، مى گذرد.»
و نیز سكونى از امام صادق (ع) از پدرانش نقل كرده است كه فرمودند: «از پيامبر خدا (ص) پرسيدند كه كدام صدقه بهتر است؟ فرمودند: «صدقه دادن به خويشاوندى كه با انسان دشمن است.»
عمر بن يزيد مى گويد: از امام صادق (ع) پرسيدند: آيا صدقه به كسانى داده مى شود كه بر در خانهها مىآيند و گدايى مى كنند، يا از آنان باز داشته شود و آن را به خويشاوندان فقير بدهند؟ فرمودند: «نه، بلكه صدقه را براى كسى بفرستند كه با او خويشاوندى دارند، اين اجرش بيشتر است.»
پی نوشت :
ثواب الاعمال و عقاب الاعمال
منبع:قدس
211008
طلحة بن زيد از امام صادق (ع) از پدرش نقل كرده است كه فرمودند: «نخستين چيزى كه روز قيامت بدان آغاز كنند، بخشيدن آب به ديگرى است.»
معاذ بن مسلم مىگويد: نزد امام صادق (ع) بودم كه سخن از درد و بيمارى به ميان آمد. امام (ع) فرمودند: «بيماران خود را با دادن صدقه درمان كنيد. چه مى شود كه هر يك از شما غذاى يك وعده خود را صدقه دهد؟ گاه به فرشته مرگ فرمانى ابلاغ مى شود كه روح بندهاى را قبض كند، پس آن بنده صدقهاى مىدهد و به فرشته مرگ خطاب مى شود: آن فرمان را باز گردان.»
موسى بن ابى الحسن مى گويد: امام رضا (ع) فرمودند: «در ميان بنى اسرائيل چند سال پى در پى قحطى پديد آمد. زنى لقمه نانى داشت، آن را به دهان برد تا بخورد، فقيرى فرياد برآورد: اى كنيز خدا، من گرسنه ام. زن با خود گفت: در اين دوران قحطى صدقه مى دهم، و آن لقمه را از دهان بيرون آورد و به فقير داد. اين زن كودكى خردسال داشت كه براى جمع آورى هيزم به صحرا رفته بود. گرگى آمد و او را ربود.
در آن حال غوغايى به پا شد و مادر در پى گرگ دويد. خداوند جبرئيل را فرستاد و جبرئيل آن كودك را از دهان گرگ بيرون كشيد و به مادرش باز داد و به او گفت: اين لقمه به جاى آن لقمه! آيا راضى هستى؟»
و فضيل بن عثمان از امام صادق (ع) نقل كرده است كه ایشان فرمودند: «هر كس در روز يا شب صدقه دهد، اگر روز باشد غذاى روز و اگر شب باشد غذاى شبش را، خداوند اندوه و طعمه درندگان شدن و مردن بد را از او دور خواهد ساخت.»
و عبدالرحمن تنوخى از امام صادق (ع) از پدرانش نقل كرده است كه پيامبر خدا (ص) فرمودند: «زمين قيامت سراسر آتش است، بجز سايبان مؤمن، زيرا صدقه او بر سرش سايه مى افكند.»
علاوه بر این، اسحاق بن غالب از مردى كه براى او حديث كرده است نقل مىكند كه امام باقر (ع) فرمودند: «نيكى كردن به ديگران و صدقه دادن، تهيدستى را از انسان دور مى كند و بر عمر آدمى مىافزايد، و اين دو عمل هفتاد نوع مرگ بد را از كسى كه آنها را انجام داده است، دور مى سازد.»
ابو بصير مى گويد: از يكى از دو امام (امام باقر و امام صادق عليهما السّلام) سؤال كردم: كدام صدقه بهتر است؟ فرمودند: «صدقه كسى كه اندكى دارد و آن را ايثار مى كند. مگر نشنيدهاى كه خداوند فرموده است: «وَ يُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ »[حشر، 9] (يعنى ديگران را بر خود مقدّم مى دارند، هر چند خود در نهايت تنگدستى باشند). آرى، مىبينى كه فضيلت و برترى در همين است.»
عبد اللَّه بن سنان مى گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى فرمودند: «با دست خود صدقه دادن مرگ بد را دور مى كند، و جلوى هفتاد نوع بلا را مى گيرد، و از دهان هفتاد شيطان كه همه او را از اين كار باز مى دارند، مى گذرد.»
و نیز سكونى از امام صادق (ع) از پدرانش نقل كرده است كه فرمودند: «از پيامبر خدا (ص) پرسيدند كه كدام صدقه بهتر است؟ فرمودند: «صدقه دادن به خويشاوندى كه با انسان دشمن است.»
عمر بن يزيد مى گويد: از امام صادق (ع) پرسيدند: آيا صدقه به كسانى داده مى شود كه بر در خانهها مىآيند و گدايى مى كنند، يا از آنان باز داشته شود و آن را به خويشاوندان فقير بدهند؟ فرمودند: «نه، بلكه صدقه را براى كسى بفرستند كه با او خويشاوندى دارند، اين اجرش بيشتر است.»
پی نوشت :
ثواب الاعمال و عقاب الاعمال
منبع:قدس
211008
