عقیق: در یکی از روزهای سخت زندگی که گرسنگی بر خاندان پیامبر صلی(ص) فشار آورد، حضرت فاطمه(س) وضو گرفت و پس از خواندن دو رکعت نماز دست به دعا برداشت و عرض کرد:

یا الهی و سیدی هذا محمد نبیک و هذا علی ابن عم نبیک الهی انزل علینا مائده من السماء کما انزلتها علی بنی اسرائیل اکلوا منها و کفرو بهاء اللهم انزلها علینا فانا بها مؤمنون

خدایا! سرورا! این پیغمبر تو محمد(ص) است و این علی(ع) پسر عموی پیغمبر توست. ای خدای من! مانده ای از آسمان برایشان بفرست، چنانکه بر بنی اسرائیل فرستادی و آنان از آن غذا خوردند و ناسپاسی کردند، ای پروردگار من! آن مائده را بر ما فرو فرست که ما در قبال آن مؤمنانیم.

ناگهان ظرفی از غذا و طعام بهشتی نازل شد که بوی عطر آن منزل علی(ع) را معطر ساخت، امام علی(ع) پرسید:

انی لک هذا؟

این غذای عطر آگین از کجاست؟

قالت:هو من عندالله فقال النبی صلی الله و علیه و آله و سلم : الحمدلله الذی ارانی بنتاً مثلها کمثل مریم «کلما دخل علیها زکریا المحراب وجد عندها رزقا قال یا مریم انی لک هذا؟ قالت هو من عندالله.(1)

فاطمه (س) پاسخ داد: (از جانب پروردگار است)

رسول خدا(ص) فرمود: حمد و ستایش خداوندی را که دختری بمن عطا فرمود، مانند حضرت مریم که «هر گاه زکریای پیغمبر در محراب عبادت او حاضر می شد، پیش او خوردنی می یافت. می گفت: این ها از کجاست؟ مریم جواب می داد: از جانب پروردگار.»(2)

در روزگار سخت جنگ های صدر اسلام و قحطی و گرسنگی، اکثر مردم مدینه با مشکلات فراوانی زندگی می کردند، و رسول گرامی اسلام سخت گرسنه بود، و شب و روز برای مساکین و فقرا تلاش می کرد، و گاهی سنگ بر شکم مبارک می بست، تا درد گرسنگی قابل تحمل باشد. در آن روزهای سخت، روزی درب خانه فاطمه را کوبید و فرمود:

دخترم آیا چیزی در منزل داری که رفع گرسنگی نمایم؟

حضرت زهرا(س) پاسخ داد، نه پدرم:

رسول خدا بازگشت، اما زهرای مطهر(س) نتوانست تحمل کند و دست به دعا برداشت، غذایی معطر و پاکیزه از بهشت نازل شد

تا چشمان فاطمه(س) به غذای بهشتی و الطاف کریمانه الهی افتاد فرمود:

و الله لاوثرون بها رسول الله علی نفسی و غیری

سوگند به خدا ایثار کرده و پیامبر را بر خود و دیگران مقدم می دارم.

آنگاه ظرف پر از غذا و گوشت بریان شده را برای رسول خدا(ص) فرستاد پیامبر پرسید:

من أین لک هذا؟

این غذا را از کجا آوردی؟

قالت: هو من فضل الله ان الله یرزق من یشاء بغیر حساب

این غذا از فضل و رحمت الهی است. بدرستی که خداوند هر کس را که بخواهد بدون حساب روزی می دهد. (3)

پی نوشت ها:

1_(آل عمران، 37)

211008