جهل و نادانی یکی از بیماری های می باشد که آفت های فردی و اجتماعی بسیاری را به همراه دارد، بر این اساس این مهم یکی از موضوعات مورد تاکید ائمه اطهار (ع) و به ویژه جانشین برحق پیامبر (ص)، امیرالمومنین علی (ع) می باشد.
عقیق:این امام همام می فرمایند: لا فَقْرَ کَالْجَهْلِ؛ هیچ ناداری مانند جهل نیست؛ و نیز بیان می دارند: اَلْجَهْلُ یُفْسِدُ الْمَعادَ؛ نادانی، آخرت انسان را تباه می کند.
حضرت همچنین در راستای فایده خاموشی نادان فرموده اند: لَوْ سَکَتَ الْجاهِلُ مَا اخْتَلَفَ النّاسُ؛ اگر نادان سکوت کند، مردم با یکدیگر اختلاف نمی کنند. علاوه بر این حضرت درباره عواقب جهل و نادانی بیان داشته اند: اِنَّ اَبْغَضَ الْخَلائِقِ اِلَی اللّهِ رَجُلٌ قَمَشَ جَهْلاً؛ دشمن ترین انسان نزد خدا، انسان جاهلی اسـت کـه بـه جهل خود اصرار می ورزد.
علاوه بر این امیرالمومنین درباره نشانه جاهل فرموده اند: لا یُریَ الْجاهِلُ اِلاّ مُفْرِطاً اَوْ مُفَرِّطاً؛ نادان جُز در حال تُندروی و شتاب زدگی یا کُندروی و کاهلی، دیده نمی شود و در زمینه حداقل نادانی اشاره داشته اند: کَفی بِالْمَرْءِ جَهْلاً اَنْ یَجْهَلَ قَدْرَهُ؛ مرد را نادانی همین بس که قدر خویش نداند.
همچنین درباره دغدغه افتادن حکومت به دست نادانان می فرمایند: لَمْ یـُوجـِسْ مـُوسـی عـَلَیه ِالسَّلامُ خـیفـَةً عـَلی نـَفـْسهِ، اَشفـَقَ مـِنْ غـَلَبـَةِ الْجـُهالِ وَ دُوَلِ الضَّلالِ؛ هراس موسی (ع) برای ترس از خویشتن نبود بلکه از آن بیم داشت که مبادا جاهلان و دولت های گمراه پیروز شوند.
پی نوشت ها:
1-نهج البلاغه، حدیث 51، 67؛ خطبه 4، 17.
2-آمدی، شرح غررالحکم، ج 1: 157؛ ج 4: 580.
3-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 78: 81.
4-پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 96-97.
منبع:قدس
211008
حضرت همچنین در راستای فایده خاموشی نادان فرموده اند: لَوْ سَکَتَ الْجاهِلُ مَا اخْتَلَفَ النّاسُ؛ اگر نادان سکوت کند، مردم با یکدیگر اختلاف نمی کنند. علاوه بر این حضرت درباره عواقب جهل و نادانی بیان داشته اند: اِنَّ اَبْغَضَ الْخَلائِقِ اِلَی اللّهِ رَجُلٌ قَمَشَ جَهْلاً؛ دشمن ترین انسان نزد خدا، انسان جاهلی اسـت کـه بـه جهل خود اصرار می ورزد.
علاوه بر این امیرالمومنین درباره نشانه جاهل فرموده اند: لا یُریَ الْجاهِلُ اِلاّ مُفْرِطاً اَوْ مُفَرِّطاً؛ نادان جُز در حال تُندروی و شتاب زدگی یا کُندروی و کاهلی، دیده نمی شود و در زمینه حداقل نادانی اشاره داشته اند: کَفی بِالْمَرْءِ جَهْلاً اَنْ یَجْهَلَ قَدْرَهُ؛ مرد را نادانی همین بس که قدر خویش نداند.
همچنین درباره دغدغه افتادن حکومت به دست نادانان می فرمایند: لَمْ یـُوجـِسْ مـُوسـی عـَلَیه ِالسَّلامُ خـیفـَةً عـَلی نـَفـْسهِ، اَشفـَقَ مـِنْ غـَلَبـَةِ الْجـُهالِ وَ دُوَلِ الضَّلالِ؛ هراس موسی (ع) برای ترس از خویشتن نبود بلکه از آن بیم داشت که مبادا جاهلان و دولت های گمراه پیروز شوند.
پی نوشت ها:
1-نهج البلاغه، حدیث 51، 67؛ خطبه 4، 17.
2-آمدی، شرح غررالحکم، ج 1: 157؛ ج 4: 580.
3-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 78: 81.
4-پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 96-97.
منبع:قدس
211008
