الهی! هر که شادی خواهد بخواهد، مرا را اندوه پیوسته و دل شکسته ده!
علامه حسن حسن زاده عاملی در اواخر سال ۱۳۰۷ هجری شمسی در روستای ایرای لاریجان آمل متولد و در حجر کفالت و تحت مراقبت پدر و مادری الهی، بزرگوار و اهل یقین، تربیت و پرورش یافتند.
عقیق:این عالم یگانه در حالی که شش ساله بود، به مکتبخانه خدمت یک معلم روحانی شرفیاب شد و پیش او خواندن و نوشتن یاد گرفت و تعدادی از جزوات متداول در مکتبخانه های آن زمان را خواند، تا اینکه در خردسالی تمام قرآن را به خوبی یاد گرفت. پس از آن وارد دوره ابتدایی شد. پس از آن در شهریور 1329 هجری شمسی به تهران آمده و چند سالی در مدرسه مبارک حاج ابوالفتح به سر برد و به ارشاد جناب آیه الله حاج شیخ محمد تقی آملی به محضر مبارک علامه حاج میرزا ابوالحسن شعرانی طهرانی رسید و آن بزرگوار چون پدری مهربان، سالیانی دراز در کنف عنایتش، همّ خویش را به تربیت و تعلیم ایشان مصروف داشت و سپس ایشان به درجه اجتهاد دست یافتند.
این عالم وارسته در سال 1342 هجری شمسی به قصد اقامت در قم، تهران را ترک گفته و پس از ورود به قم، آغاز به تدریس معارف حوزوی نمود. ایشان در قم از محضر استاد علامه طباطبایی بهره های فراوانی بردند. این عالم وارسته در طول زندگانی خویش به تالیف آثاری متعدد و تربیت شاگردان بسیاری همت نهاد و علاوه بر این در شعر و مناجات نویسی از طبعی منحصر به فرد برخوردار بودند. از این رو ذکر یک نمونه از آن خالی از لطف نمی باشد.
الهی! از من آهی و از تو نگاهی.
الهی! عمری آه در بساط نداشتم و اینک جز آه در بساط ندارم.
الهی! غبطه ملایکه ای را می خورم که جز سجود نمی دانند، کاش مرا از ازل تا ابد در یک سجده بود.
الهی! تا کی عبدالهوی باشم، به عزت تو عبدالهو شدم.
الهی! سست از آن که مست تو نیست کیست؟
الهی! همه این و آن را تماشا کنند و من خود را، که عجیب تر از خود نیافت.
الهی! دل بی حضور چشم بی نور است، این دنیا را نمی بیند و آن، عقبی را.
الهی! هر که شادی خواهد بخواهد، مرا را اندوه پیوسته و دل شکسته ده.
الهی! مراجعات از مهاجرت به سویت تعرب بعد از هجرت است و تویی که نگهدار دل هایی.
الهی! آن که در نماز جواب سلام نمی شنود، هنوز نمازگزار نشده، ما را با نمازگزاران بدار.
الهی! خوشا آن که بر عهدش استوار است و همواره محو دیدار است.
الهی! آن کس تاج عزت بر سر دارد که حلقه ارادتت را در گوش دارد و طوق عبودیت را در گردن.
پی نوشت ها:
1- عباس عزیزی، پندهای حکیمانه در آثار علامه آیه الله حسن زاده آملی: ص 23.
2-مجله حوزه، ش 21، (مرداد سال 1366)، صص 25- 26.
3-کیهان فرهنگی، ش 5، صص 5 ـ 7.
منبع:قدس
211008
این عالم وارسته در سال 1342 هجری شمسی به قصد اقامت در قم، تهران را ترک گفته و پس از ورود به قم، آغاز به تدریس معارف حوزوی نمود. ایشان در قم از محضر استاد علامه طباطبایی بهره های فراوانی بردند. این عالم وارسته در طول زندگانی خویش به تالیف آثاری متعدد و تربیت شاگردان بسیاری همت نهاد و علاوه بر این در شعر و مناجات نویسی از طبعی منحصر به فرد برخوردار بودند. از این رو ذکر یک نمونه از آن خالی از لطف نمی باشد.
الهی! از من آهی و از تو نگاهی.
الهی! عمری آه در بساط نداشتم و اینک جز آه در بساط ندارم.
الهی! غبطه ملایکه ای را می خورم که جز سجود نمی دانند، کاش مرا از ازل تا ابد در یک سجده بود.
الهی! تا کی عبدالهوی باشم، به عزت تو عبدالهو شدم.
الهی! سست از آن که مست تو نیست کیست؟
الهی! همه این و آن را تماشا کنند و من خود را، که عجیب تر از خود نیافت.
الهی! دل بی حضور چشم بی نور است، این دنیا را نمی بیند و آن، عقبی را.
الهی! هر که شادی خواهد بخواهد، مرا را اندوه پیوسته و دل شکسته ده.
الهی! مراجعات از مهاجرت به سویت تعرب بعد از هجرت است و تویی که نگهدار دل هایی.
الهی! آن که در نماز جواب سلام نمی شنود، هنوز نمازگزار نشده، ما را با نمازگزاران بدار.
الهی! خوشا آن که بر عهدش استوار است و همواره محو دیدار است.
الهی! آن کس تاج عزت بر سر دارد که حلقه ارادتت را در گوش دارد و طوق عبودیت را در گردن.
پی نوشت ها:
1- عباس عزیزی، پندهای حکیمانه در آثار علامه آیه الله حسن زاده آملی: ص 23.
2-مجله حوزه، ش 21، (مرداد سال 1366)، صص 25- 26.
3-کیهان فرهنگی، ش 5، صص 5 ـ 7.
منبع:قدس
211008
