رحمت رحيميه ناظر به مقام بسط كمال وجود است و با اين رحمت هر چيزى به كمال معنوى و هدايت باطنى خود مى رسد.
عقیق:در ادامه سلسله مباحث شرح دعای سحر، مراتب رحمت الهی و وسيعترين درجات رحمت را که انسان برای رسیدن به كمال معنوى و هدايت باطنى درخواست می کند را تبیین می نماید. «اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ مِنْ رَحْمَتِكَ بِاَوْسَعِها وَكُلُّ رَحْمَتِكَ واسِعَةٌ، اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِرَحْمَتِكَ كُلِّها»
خداوندا! از تو درخواست مىكنم وسيعترين مراتب رحمتت را، در صورتى كه تمام مراتب رحمتت وسيع است. خدايا! از تو درخواست مىكنم به حقّ تمام مراتب رحمتت.
ذات اقدساله دوگونه رحمت دارد: رحمتى مطلق، فراگير و بى مقابل، و رحمتى خاص كه در برابر غضب اوست، اوّلى همان رحمت رحمانيه خداوند سبحان است كه همه چيز را زير پوشش دارد، «وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ» ،
و دوم همان رحمت رحيميّه است كه در مقابل عذاب و سخط الهى قرار دارد و اين رحمت متناهى و محدود است، همانگونه كه سخط الهى محدود است، پس رحمت فراگير مؤمن و كافر را در برمىگيرد ولى رحمت خاص ويژه مؤمنان است، لذا رحمت رحمانى سفره عام الهى است و رحمت رحيمى سفره خاص او است. اهل معرفت در اين باره مىگويند: رحمت رحمانيه ناظر به مقام بسط وجود است كه با اين رحمت اصل وجود ظهور يافته، و رحمت رحيميه ناظر به مقام بسط كمال وجود است و با اين رحمت هر چيزى به كمال معنوى و هدايت باطنى خود مىرسد. نكته مهمّ معرفتى ديگر آن است كه رحمت رحمانيه و رحيميه، يا ذاتى است و يا فعلى، رحمت ذاتى عبارت است از: تجلّى ذات بر ذات كه در اثر اين تجلّى، صفات و اسماى الهيّه و لوازم آنها از اعيان ثابته به ظهور علمى ظاهر مىشوند و در عين علم اجمالى در حضرت واحديت كشف تفصيلى حاصل مىكنند، و رحمت فعلى عبارت است از: تجلّى ذات بر ملابس افعال به اين كه اعيان را مشمول فيض و كمال فرموده و آنها را بر طبق غايت كامل و نظام اتم به ظهور مىرساند.
انسان سالك در تكامل وجودى و سير خلافت الهى مىخواهد متّصف به اوصاف فعلى خداى سبحان بشود.
تجلّى خداى سبحان به تجلّى رحمانى ذاتى در عالم اسما و صفات هرچند پربهاء و نورانىتر است و رحمتش در آن مقام وسيعتر خواهد بود ولى در اين فصل از دعا «اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ مِنْ رَحْمَتِكَ بِاَوْسَعِها»، ظاهر آن است كه مقصود از رحمت، رحمت فعلى باشد، زيرا انسان سالك ساعى در تكامل وجودى و در سير خلافت الهى مىخواهد متصف به اوصاف فعلى خداى سبحان بشود.
بارى! انسان چون طالب كمال مطلق است و براين اساس به مقيّد و محدود و مختصر قانع نمىشود، در درخواست رحمت نيز وسيعترين درجات رحمت را مسئلت مىكند، آنگاه وقتى به توحيد اين اسم نايل گشت، اعتراف مىكند كه: «وَكُلُّ رَحْمَتِكَ واسِعَةٌ». در مرحله اصرار و سوگند براى درخواست خويش، ذات اقدس اله را به آن اسم سوگند مىدهد: «اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِرَحْمَتِكَ كُلِّها».
منبع:حوزه
211008
