امام علی علیه‌السلام: در شگفتم از آن کس که مردگان را مىبیند و مرگ را از یاد برده است.
عقیق: امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند: در شگفتم از بخیل؛ به سوى فقرى مىشتابد که از آن مىگریزد، و سرمایهاى را از دست مىدهد که براى آن تلاش مىکند. در دنیا چون تهیدستان زندگى مىکند، امّا در آخرت چون سرمایهداران محاکمه مىشود.
و در شگفتم از متکبّرى که دیروز نطفهاى بى ارزش، و فردا مردارى گندیده خواهد بود.
و در شگفتم از آن کس که آفرینش پدیدهها را مىنگرد و در وجود خدا تردید دارد.
و در شگفتم از آن کس که مردگان را مىبیند و مرگ را از یاد برده است.
و در شگفتم از آن کس که پیدایش دوباره را انکار مىکند در حالى که پیدایش آغازین را مىنگرد.
و در شگفتم از آن کس که خانه نابود شدنى، را آباد مىکند امّا جایگاه همیشگى را از یاد برده است.
متن حدیث:
وَ قَالَ ع عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ اَلْفَقْرَ اَلَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَ یَفُوتُهُ اَلْغِنَى اَلَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی اَلدُّنْیَا عَیْشَ اَلْفُقَرَاءِ وَ یُحَاسَبُ فِی اَلْآخِرَةِ حِسَابَ اَلْأَغْنِیَاءِ وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ اَلَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَةً وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اَللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اَللَّهِ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ اَلْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى اَلْمَوْتَى وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ اَلنَّشْأَةَ اَلْأُخْرَى وَ هُوَ یَرَى اَلنَّشْأَةَ اَلْأُولَى وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ اَلْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ اَلْبَقَاء.
پی نوشت:
«نهج البلاغه – حکمت ۱۲۶»
منبع:مشرق
211008
و در شگفتم از متکبّرى که دیروز نطفهاى بى ارزش، و فردا مردارى گندیده خواهد بود.
و در شگفتم از آن کس که آفرینش پدیدهها را مىنگرد و در وجود خدا تردید دارد.
و در شگفتم از آن کس که مردگان را مىبیند و مرگ را از یاد برده است.
و در شگفتم از آن کس که پیدایش دوباره را انکار مىکند در حالى که پیدایش آغازین را مىنگرد.
و در شگفتم از آن کس که خانه نابود شدنى، را آباد مىکند امّا جایگاه همیشگى را از یاد برده است.
متن حدیث:
وَ قَالَ ع عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ اَلْفَقْرَ اَلَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَ یَفُوتُهُ اَلْغِنَى اَلَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی اَلدُّنْیَا عَیْشَ اَلْفُقَرَاءِ وَ یُحَاسَبُ فِی اَلْآخِرَةِ حِسَابَ اَلْأَغْنِیَاءِ وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ اَلَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَةً وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اَللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اَللَّهِ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ اَلْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى اَلْمَوْتَى وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ اَلنَّشْأَةَ اَلْأُخْرَى وَ هُوَ یَرَى اَلنَّشْأَةَ اَلْأُولَى وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ اَلْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ اَلْبَقَاء.
پی نوشت:
«نهج البلاغه – حکمت ۱۲۶»
منبع:مشرق
211008
