در دين مبين اسلام همواره بر صله رحم تاكيد شده است اما آيا رفتار ديگري هم مي تواند به طول عمر انسان بيفزايد؟
عقیق:حتما تا به حال شعر معروف شكر نعمت نعمتت افزون كند را حتما شنيده ايد اين شعر كه يكي از اشعار به يادماندني مولانا شاعر شهير كشورمان است ريشه در آيات و احاديثي دينيمان دارد بطوري كه امام حسين (ع) در حديثي فرمودند: «شكر تو بر نعمت گذشته، زمينه ساز نعمت آينده است.»
امام على (ع) با تاكيد بر فوايد شكرگزاري از خالق بي همتا فرمودند: «زيادَةُ الشُّكرِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تَزيدُ فِى العُمرِ وَ تَفسَحُ فِى الجَلِ؛ شكرگزارى فراوان و صله رحم، عمر را زياد مى كنند و بر مُهلت زندگى مى افزايند.»
همان امام در حديثي ديگر سپاسگزاري را راه شناخت مومن از منافق معرفي مي‌كنند و مي‌فرمايند: «شُكرُ المُؤمِنِ يَظهَرُ في عَمَلِهِ، شُكرُ المُنافِقِ لا يَتَجاوَزُ لِسانَهُ؛ سپاسگزارى مؤمن در كردارش آشكار مىشود، [امّا] سپاسگزارى منافق از زبانش فراتر نمىرود.»
امام صادق (ع) با بيان اينكه شاكر بودن خداوند عبادتي ويژه است فرمودند: « لو كان عند الله عبادة تعبد بها عباده المخلصون اءفضل من الشكر على كل حال لاطلق لفظه فيهم من جميع الخلق بها فلما لم يكن اءفضل منها خصها من بين العبادات وخص اءربابها، فقال تعالى (وقليل من عبادى الشكور)؛ اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكر گزارى در همه حال بود كه بندگان مخلص با آن عبادتش كنند، هر آينه آن كلمه را درباره خلقش به كار مى برد، اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود: ((و اندكى از بندگان من سپاسگزارند) )»
همان حضرت در حديثي ديگر نحوه سپاسگزاري از خداوند را اينگونه شرح مي‌دهند كه: «اءدنى الشكر روية النعمة من الله من غير علة يتعلق القلب بها دون الله عزوجل والرضا بما اعطى والا تعصيه بنعمته و تخالفه بشى ء من اءمره ونهيه بسبب نعمته؛ كم‌ترين سپاسگزارى، اين است كه انسان نعمت را از خدا بداند و جز او علتى براى آن نداند و نيز به آنچه خداوند عطايش كرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتكب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسيله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.»
در حديثي از حضرت پيامبر (ص) از سپاسگزاري به عنوان راهي براي كسب خشنودي خداوند ياد شده و فرموده اند: رسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم): «ان الله ليرضى عن العبد اءن ياءكل الاكلة فيحمده عليها اءو يشرب الشربة فيحمده عليها؛ خداوند از بنده اى كه پس از خوردن لقمه اى غذا و يا آشاميدن جرعه اى او را سپاس مى گويد، خشنود مى گردد.»
خداوندا ما را با سپاسگزاري از نعمتهاي بي پايانت مورد عف و بخشش ويژه ات قرار ده به بركت اين حديث از امام صادق (ع) كه فرمودند: ما مِن عَبدٍ أنعَمَ اللّه عَلَيهِ نِعمَةً فَعَرَفَ أنَّها مِن عِندِ اللّه إلاّ غَفَرَ اللّه لَهُ قَبلَ أن يَحمَدَهُ؛ هيچ بنده اى نيست كه خداوند به او نعمتى دهد و او آن را از جانب خدا بداند مگر آن كه، پيش از سپاسگويى او، خداوند بيامرزدش».
پی نوشت:
نهج الفصاحه
مصباح الشريعه
غررالحكم
عيون الحكم والمواعظ،
نزهة الناظر
منبع:حج
امام على (ع) با تاكيد بر فوايد شكرگزاري از خالق بي همتا فرمودند: «زيادَةُ الشُّكرِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تَزيدُ فِى العُمرِ وَ تَفسَحُ فِى الجَلِ؛ شكرگزارى فراوان و صله رحم، عمر را زياد مى كنند و بر مُهلت زندگى مى افزايند.»
همان امام در حديثي ديگر سپاسگزاري را راه شناخت مومن از منافق معرفي مي‌كنند و مي‌فرمايند: «شُكرُ المُؤمِنِ يَظهَرُ في عَمَلِهِ، شُكرُ المُنافِقِ لا يَتَجاوَزُ لِسانَهُ؛ سپاسگزارى مؤمن در كردارش آشكار مىشود، [امّا] سپاسگزارى منافق از زبانش فراتر نمىرود.»
امام صادق (ع) با بيان اينكه شاكر بودن خداوند عبادتي ويژه است فرمودند: « لو كان عند الله عبادة تعبد بها عباده المخلصون اءفضل من الشكر على كل حال لاطلق لفظه فيهم من جميع الخلق بها فلما لم يكن اءفضل منها خصها من بين العبادات وخص اءربابها، فقال تعالى (وقليل من عبادى الشكور)؛ اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكر گزارى در همه حال بود كه بندگان مخلص با آن عبادتش كنند، هر آينه آن كلمه را درباره خلقش به كار مى برد، اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود: ((و اندكى از بندگان من سپاسگزارند) )»
همان حضرت در حديثي ديگر نحوه سپاسگزاري از خداوند را اينگونه شرح مي‌دهند كه: «اءدنى الشكر روية النعمة من الله من غير علة يتعلق القلب بها دون الله عزوجل والرضا بما اعطى والا تعصيه بنعمته و تخالفه بشى ء من اءمره ونهيه بسبب نعمته؛ كم‌ترين سپاسگزارى، اين است كه انسان نعمت را از خدا بداند و جز او علتى براى آن نداند و نيز به آنچه خداوند عطايش كرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتكب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسيله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.»
در حديثي از حضرت پيامبر (ص) از سپاسگزاري به عنوان راهي براي كسب خشنودي خداوند ياد شده و فرموده اند: رسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم): «ان الله ليرضى عن العبد اءن ياءكل الاكلة فيحمده عليها اءو يشرب الشربة فيحمده عليها؛ خداوند از بنده اى كه پس از خوردن لقمه اى غذا و يا آشاميدن جرعه اى او را سپاس مى گويد، خشنود مى گردد.»
خداوندا ما را با سپاسگزاري از نعمتهاي بي پايانت مورد عف و بخشش ويژه ات قرار ده به بركت اين حديث از امام صادق (ع) كه فرمودند: ما مِن عَبدٍ أنعَمَ اللّه عَلَيهِ نِعمَةً فَعَرَفَ أنَّها مِن عِندِ اللّه إلاّ غَفَرَ اللّه لَهُ قَبلَ أن يَحمَدَهُ؛ هيچ بنده اى نيست كه خداوند به او نعمتى دهد و او آن را از جانب خدا بداند مگر آن كه، پيش از سپاسگويى او، خداوند بيامرزدش».
پی نوشت:
نهج الفصاحه
مصباح الشريعه
غررالحكم
عيون الحكم والمواعظ،
نزهة الناظر
منبع:حج
