كي از صفات ارزشمند و كليدي كه در زندگي فردي و اجتماعي انسان، نقش مهمي ايفا مي كند، عفو و گذشت است، چرا كه با عفو و گذشت، زندگي رنگ صفا و صميميت به خود مي گيرد، اما با انتقام جويي و كينه توزي، نفرت و دشمني حاكم مي گردد.
عقیق:عفو، يك نوع نرمش قهرمانانه و روش بزرگوارانه و برخورد مهربانانه است كه از بلند نظري، سعه صدر، بردباري و متانت اخلاقي فرد حكايت مي‌كند كه علاوه بر آثار دنيوي داراي آثار اخروي فراواني نيز مي‌باشد؛ چنانچه در اين باره حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) مي‌فرمايند: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَادَى مُنَادٍ مَنْ كَانَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ فَيُقَالُ مَنْ ذَا الَّذِي أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ فَيُقَالُ الْعَافُونَ عَنِ النَّاسِ؛ هنگامى كه بندگان در پيشگاه خدا مى ايستند، آواز دهنده اى ندا دهد: آن كس كه مزدش با خداست برخيزد و به بهشت رود. گفته مى شود: چه كسى مزدش با خداست؟ مى گويد: گذشت كنندگان از مردم؛ و نيز در جايي ديگر مي‌فرمايند: مَن كَثُرَ عَفوُهُ مُدَّ فى عُمُرِهِ؛ هر كس پر گذشت باشد، عمرش طولانى شود؛ و همچنين اشاره مي‌دارند: از يكديگر گذشت كنيد، تا كينه هاى ميان شما از بين برود.
علاوه بر اين اميرالمومنين على (عَليه السَلام) مي‌فرمايند: شَرُّ النّاسِ مَن لا يَعفو عَنِ الزَّلَّةِ و َلا يَستُر ُالعَورَةَ؛ بدترين مردم كسى است كه خطاى ديگران را نبخشد و عيب را نپوشاند؛ و نيز از پيامبر (صَلى الله عَليه وَ آله) روايت شده است كه ايشان بيان داشته اند: مَن يَغفِر يَغفِرِ اللّهُ لَهُ وَ مَن يَعفُ يَعفُ اللّهُ عَنهُ؛ هر كس از خطاها درگذرد، خدايش از او درگذرد و هر كس گذشت كند خدا نيز از او گذشت كند.
پی نوشت:
۱-ديلمي، اعلام الدين: ۳۱۵.
۲-آمدي، غررالحكم و دررالكلم: ۲۴۵.
۳-علامه مجلسي، بحارالانوار، ج۶۴:۲۶۶.
۴-نهج الفصاحه: ۳۸۵، ۷۳۴.
منبع:حج
علاوه بر اين اميرالمومنين على (عَليه السَلام) مي‌فرمايند: شَرُّ النّاسِ مَن لا يَعفو عَنِ الزَّلَّةِ و َلا يَستُر ُالعَورَةَ؛ بدترين مردم كسى است كه خطاى ديگران را نبخشد و عيب را نپوشاند؛ و نيز از پيامبر (صَلى الله عَليه وَ آله) روايت شده است كه ايشان بيان داشته اند: مَن يَغفِر يَغفِرِ اللّهُ لَهُ وَ مَن يَعفُ يَعفُ اللّهُ عَنهُ؛ هر كس از خطاها درگذرد، خدايش از او درگذرد و هر كس گذشت كند خدا نيز از او گذشت كند.
پی نوشت:
۱-ديلمي، اعلام الدين: ۳۱۵.
۲-آمدي، غررالحكم و دررالكلم: ۲۴۵.
۳-علامه مجلسي، بحارالانوار، ج۶۴:۲۶۶.
۴-نهج الفصاحه: ۳۸۵، ۷۳۴.
منبع:حج
