علوم الهی به طور کلی از منزه است، به گونه ای که تعلق به ماده مانع درک آنها می شود، یعنی ماده نه تنها زمینه ساز نیست، بلکه خود مانعی برای چنین علوم است.
عقیق:معارف قرآن از امور محسوس و متخیل و موهوم نبوده، نیز از امور اعتباری و فرآورده ی دست بشری نیست، بلکه از امور وجودی حقیقی است که از حواس، آن را درک نکرده، خیالات و اوهام بدان نمی رسند. چون یگانگی و دانش و قدرت خداوند به هر چیزی احاطه دارد و حیات مطلقه اش که مرگ آن را فرا نمی گیرد و نظایر این اوصاف حقیقی که قرآن در الهیات آن را بیان می کند، همگی از دسترس وهم و خیال، به ویژه حس، دور است.پس، بدین جهت حکم کلام(قران) و متکلم آن(خداوند) یکسان است.چنان که حس ظاهر توان درک حقیقت وحی و نبوت و رسالت و امامت و خلافت و عصمت و ملائکه و روز قیامت با مواقف آن را ندارد، ولی شاید بعضی از این امور، تخیل یا توهم شود، لیکن باید توجه شود که شناخت صحیح آنها تنها با عقل محض یا شهود تام شدنی است.
نیز علوم قرآنی مانند علوم طبیعی یا تعلیمی یا ادبی نیست که به وسیله حس و تجربه یا اعتبار دست یافتنی باشد، گرچه معیار همه ی علوم و ادراکات حتی علوم طبیعی و ادبی در تحلیل نهایی همان عقل است. زیرا مستند همه ی علوم است، جز این که این علوم در عرصه طبیعت و ادبیات دارای مبادی محسوس یا اعتباری هستند.
از این رو حس و اعتبار به آن ها دست می یابد ولی علوم الهی از حس و اعتبار فراتر است، حتی در مبادی خود از حس و اعتبار بی نیاز است. پس از جهت شیوه با علوم تجربی و غیر آن نمی تواند مساوی باشد. زیرا علوم الهی به طور کلی از منزه است، به گونه ای که تعلق به ماده مانع درک آنها می شود، یعنی ماده نه تنها زمینه ساز نیست، بلکه خود مانعی برای چنین علوم است.
پی نوشت:
قرآن حکیم از منظر امام رضا(ع)، آیه الله جوادی املی، ص۷۶و۷۷.
منبع:افکار
211008
