افراط در مزاح مذموم و در شریعت مقدسه، نهی شده است؛ زیرا باعث سبکی و کم وقاری و موجب سقوط مهابت و حصول خواری می گردد و دل را می میراند و از آخرت غفلت می آورد و بسا باشد که موجب عداوت و دشمنی دوستان، یا سبب آزردن و خجل ساختن مردمان گردد و از این رو در روایات اسلامی پیوسته بدان اشاره شده است.
عقیق: در این باره حضرت محمد(ص) بیان داشته اند: خنده دو قسم است: خنده ايست كه خدا آن را دوست دارد و خنده ايست كه خدا آن را دشمن دارد، اما خنده اى كه خدا آن را دوست دارد، آنست كه مرد به روى برادر خويش از شوق ديدار وى لبخند زند اما خنده اى كه كه خداوند متعال آن را دشمن می دارد آنست كه مردی سخن خشن و ناروا (در حق کسی) گويد كه بخندد يا عده ای به واسطه آن بخندند و بسبب آن هفتاد پایيز در جهنم سرنگون می گردد، و نیز امام باقر(ع) فرموده اند: تَبَسُّمُ الرَّجُلِ في وَجهِ أخيهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ؛ لبخند آدمى به روى برادر مؤمنش، حسنه است.همچنین امیرالمومنین على(ع) می فرمایند:خَيرُ الضِّحكِ التَّبسُّمُ؛ بهترين خنده، تبسّم است، و نیز لقمان(ع) به فرزند خود فرموده است: يا بُنَيَّ، ايّاكَ وكَثرَةَ الضِّحكِ ؛ فَإِنَّهُ يُميتُ القَلبَ؛پسرم! از خنده زياد بپرهيز؛ زيرا دل را مىميراند.
پی نوشت ها:
1-بحارالأنوار، ج 74 : 288.
2-غرر الحکم و درر الکلم، حدیث:4964.
3-تفسير قرطبی، ج 13: 175.
4-نهج الفصاحه، حدیث: 1892.
منبع:قدس
211008
