محبت فوق العاده و عشق شدید آیت الله مرعشی به خاندان رسالت و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام چیزی نیست که بر کسی پوشیده باشد. اخلاص و علاقه بی انتهای ایشان به این خاندان از لحظه لحظه ی عمر وی، از نوشته ها و کتابها و آثار قلمی و علمی معظم له بخوبی نمایان است. او با دارا بودن مقام مرجعیت، خود را کوچک ترین خادم خاندان پیامبر(ص) معرفی می کرد و در نوشته هایش همیشه جمله ی زیبای «خادم علوی اهل بیت» به چشم می خورد.

او در این گفته ی خویش نیز صادق بود و در تمامی دوران زندگی یک لحظه از دفاع نسبت به مقدسات و شعائر مذهبی و مسأله ی ولایت غافل نماند. کتابهای بسیاری در مناقب و فضایل اهل بیت، از گوشه و کنار جهان، جمع کرد و کوشش فراوانی کرد تا کتابهای مخالفین شیعه و اهل بیت را که در مناقب خاندان رسالت و در فضایل اهل بیت توسط علمای آنها نوشته شده، گردآورد و یکجا در معرض استفاده ی اهل آن قرار دهد. کتابخانه ی عمومی ایشان که حاصل عمری تلاش پیگیر در این راه است، خود بهترین دلیل و گواه این عشق و محبت است.

جز این، آثار و نوشته های خود معظم له، بویژه موسوعه ی بزرگ و معروف (احقاق الحق و ملحقات) آن که تا کنون 27 جلد آن منتشر شده گواه دیگر این مدعاست که در طول بیش از شصت سال از عمر خویش چه رنجها که نکشید تا این اثر مستند و علمی در موضوع ولایت را به جامعه ی شیعی و اسلامی عرضه کند. نگاهی به عنوان آثار ایشان نشان می دهد که بیشتر آنها در موضوع ولایت و دفاع از خاندان رسالت است. ایشان از نظر عاطفی نیز محبت فوق العاده ای به اهل بیت علیهم السلام داشت و در مجالس عزای این خاندان و در موالید به خوبی آشکار بود. عشق سرشار وی به سید الشهدا و شهیدان واقعه کربلا، چنان شوری در او ایجاد می کرد که در مجلس آن حضرت سر از پا نمی شناخت و در عزای آن سید مظلومان با صدای بلند می گریست. در ماه محرم و صفر و دیگر ایام سوگواری، کاملاً سیاه می پوشید. همه ساله دهه ی عاشورا و سایر ایام عزا و اعیاد اسلامی و شیعی در منزل خویش و یا این اواخر در مدرسه ها و حسینیه ی خود مجالس سوگواری یا مراسم جشن برقرار می کرد و خود به خدمت کردن به عزاداران می پرداخت.

علاقه ی شدید ایشان به ساحت مقدس ائمه ی طاهرین و اولاد آنها باعث شده بود که وی در بسیاری از بقاع متبرکه سمت افتخاری خادم آن آستانه ها را به خود اختصاص دهد و به آن مباهات نماید.

روضه خوانی قبل از تدریس

حضرت آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری(ره) دستور می دادند قبل از تدریس، کسی قدری مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام بخواند و سپس درس را شروع می کردند.

همچنین ایشان، حتی پس از رسیدن به مرجعیت، در خیابانها در دسته های سینه زنی و عزاداری اباعبدالله علیه السلام شرکت می کرد و به سان مردم عادی در عزای آن حضرت بر سر و سینه می زد. هنگامی که یکی از نزدیکانش دلیل این توجه و توسل را می پرسد، در جواب می فرماید: من هر چه دارم از آن حضرت دارم و سپس ماجرای نجات یافتن خود از مرگ را به شفاعت آن حضرت شرح می دهد.(1)

پی نوشت:

1. «گنجینه دانشمندان» ج 1/302.

منبع : ماهنامه خيمه