گزارش تصویری

عقیق: آخرین جلسه حلقه ادبی فرات پیش از محرم روز دوشنبه 28مهر ماه 93 در حسینیه سادات با حضور شاعران و اساتید و هم چپنین مدیحه سرایی ذاکر اهل بیت سید مهدی میراداماد برگزار شد.
استاد سید مهدی حسینی بعد از هر شعر خوانی به بررسی اشعار می پرداختند.
گزیده ای از اشعار خوانده شده و نقد های استاد حسینی:

محمد رضا یزدی:

آتش به دل جوان و پیر آوردند
بر خیمه رسید آب دیر  آوردند
از بهر حسین اشرف موجودات
افسوس بنی اسد حصیر آوردند

بر خاک گذر از آسمانم دادند
آن را که ندیده بودم آنم دادند
من محو نگاه دلربایش بودم
وقتی که بهشت را نشانم دادند

پاییز به باغ می زنم گریه کنان
بر وچه ی داغ می زنم گریه کنان
بر سر در خانه ام محرم امسال
مشکی و چراغ می زنم گریه کنان

این نام تو جاودانه نامی است بلند
شرح غم تو خودش کلامی است بلند
هر کس به غم حسین ریزد اشکی
بر تخته نشسته ی مقامی است بلند

استاد: یک دست بودن و انسجام زبانی در بعضی ابیات رعایت شده در بعضی نیاز به اصلاح دارد مثل مصرع اول رباعی اول.

حسین صیامی :

تا بر سر دار اهل کین افتادی
یاد لب خشک شاه دین افتادی
تا عرش صدای واحسینایت
از دارالاماره تا زمین افتادی

ای خون خدا خدایشان جعلی بود
 این قوم چرا وفایشان جعلی بود
صد نامه نوشتند بیایی اما
انگار که نامه هایشان جعلی بود

از آن قسم جلاله می ترسیدند
از آه و فغان و ناله می ترسیدند
از بسکه شبیه مادرش زهرا بود
از فاطمه سه ساله می ترسیدند

عشق از نفست دمیده شد ای قاسم
با تو جنم آفریده شد ای قاسم
وقتی به زمین زدی تو شامی ها را
تکبیر خدا شنیده شد ای قاسم
استاد: فضای پارادوکسیکال خوبی در بعضی ابیات دیده شد  مثل رباعی اول اما در "جنم آفریده شد" زبان شاعرانه نیست

علی اصغر مومن نیا (زلال) :

در محفل قرب نور حق پنج تن اند
احمد و علی دو شمع این انجمن اند
زهراست گلی معطر از گلشن قدس
پروانه این بزم حسین و حسن اند

آن نازدانه ای که دل از جمله برده بود
جون بلبلی ز هجر رخ گل فسرده بود
تنها سه سال داشت که از غصه پیر شد
از بس که دردو داغ دلش را فشرده بود
هم تشنه هم گرسنه ولی جای آب و نان
سیلی و تازیانه ی بسیار خورده بود
داغ رقیه با دل زینب چه ها نکرد
او را حسین چون که به دستش سپرده بود
بر سر زنان کنار رقیه به گریه گفت
ای کاش عمه ی تو به جای تو مرده بود
امضا نداشت نامه ی غم های شهر شام
همراه خود پدر اگر او را نبرده بود
دتش گره گشای جهان است کز ازل
او را خدای باب حوائج شمرده بود

محمد رضا جوان :

بچه بودم درست یادم نیست در کدامین حیات بودم که
پدر اذن دخول می خواند و در قیام و قعود بودم که
مات یک گنبد طلا شدم و بی توجه به ازدحام حرم
دست من شد جدا ز دست پدر و رها دل به سمت بام حرم
در دلم انقلاب افتاد و شدم آزاد و پردر آوردم
پر زدم آنقدر که از صحن انقلاب تو سر در آوردم
گم شدم بین گنبد و صحنی که پر ازنور و نغمه های دعا
که سراسر فرور هرچه ملک که فضا را نیاز و یاد خدا
صحن و گنبد رها و گلدسته ی شد برایم چهار سوی جهان
یک به یک نور و دست پاچه شدم عشق کردم از این همه هیجان
می پریدم شبیه کفتر ها  می دویدم چنان که آهو ها
شد مثالم شبیه آن صیدی که رها گشته در فراسوها
در تخیل و یا حقیقت محض در زمین یا که آسمان بودم
در حیاط و میان آن همه نور یا که در عمق کهکشان بودم
در موازات خط سرخ افق دستهایم شبیه محور شد
دور این محور آنقدر گشته تا که یک دایره مصور شد
من خودم مرشد خودم شدم و تا به اوج جنون رسیدم و بعد
دایره دایره به دور حرم نقش صدها قمر کشیدم و بعد
حسن نمودم سبک تر از قبلم یا که وزنم دچار اشکال است
هر چه در این میان به خودم گفتم حال من وه که احسن الحال است
دل من وزن من ویا برعکس چه تفاوت در این میان دارد
وزن دوری اگرچه دورم زد قلمم دارد عشق می کارد
به خودم آمدم زمانی که دور تا دور من فمر شده بود
بچه بودم ولی حواسم بود این که حالم عجیب تر شده بود
نظم دنیای من به هم خورد و شب و روزم یکی شد و دیدم
که به دورم ستاره می گردد و خودم در طواف خورشیدم
از دو چشمم شهاب می بارید دل حیران من به شور و نوا
از شواهد یقین نمودم که باشد این کهکشان راه رضا

استاد :
کشف در این شعر بسیار مهم است . یک سیری تعریف کردید و همان را تا آخر پیش بردید.البته در رابطه با زبانش اشکالاتی وجود دارد که فرصت بیان نیست.

 محمد عابدی:

امشب شب ماندن و تنها شدن است
امشب شب پرواز تو از دست من است
این صورت قبر ها فقط مال تو نیست
قبر من و زینب و حسین و حسن است
میثم داودی:
آتش زده اند باغ و آبادش را
در خویش مرور می کند یادش را
انگار صدای گریه می آید از
گهواره ی کودکی که نوزادش را

علی اکبر فرهنگیان:

سردار می خواهندمان بر دار می خواهند
یعنی همیشه میثم تمار می خواهند
سرباز می مانیم و از خودباز می مانیم
در آستان عشق ازدل کار می خواهند
یوسف خریدن قسمت ما نیست باور کن
مارا برای گرمی بازار می خواهند
خاریم  وخواری ذات ما در محضر گلهاست
خواری نمی خواهند از ما خار می خواهند
خاکیم گلها در نهاد خاک می رویند
انگار ماراهم در این دربار می خواهند

استاد:  جلوه ی موسیقیایی مهمترین ویژگی این شعر است

احمد علوی :

هر دلی دور حرم گشت چه بیدل برگشت

زائر آسان به حرم آمد و مشکل برگشت

 باز با دست تهی آمد و گردن کج کرد

باز با دست پر از پیش تو سائل برگشت
  خانه واقعی شاعرتان بود نجف

جگرش سوخت زمانی که به منزل برگشت

هرکه دل بست به تو مجتهدی اعلم شد

هر که مجنون تو شد عارف کامل برگشت

ماه با دیدن رویت به محاق افتاده

کوه از دیدن رویت متزلزل برگشت

جوهر عشق تو درمان سیه رویی ماست

سید حمیری از پیش تو مقبل برگشت

بارها ناد علی خواند و تورا واسطه کرد

حضرت یونس از زنده به ساحل برگشت

همه ی دلخوشی اش داشتن فاطمه بود

دل زهرایی مولا وطن فاطمه بود

روح دریایی او را متلاطم می کرد

زخم هایی که به روی بدن فاطمه بود

یاس خود را متمایل به کبودی می دید

یاس هم رنک عقیق یمن فاطمه بود

کوچه از غربت خورشید حکایت ها داشت

در و دیوار پر از عطر تن فاطمه بود

مرتضی بار امانت نتوانست کشید

مصطفی منتطر آمدن فاطمه بود

بی وضو دست به این شعر نباید بزنید

 قلم و دفتر من سینه زن فاطمه بود

بر مزارم بنویسید که تا آخر عمر

از محبان حسین و حسن فاطمه بود

رحمانی نکو:

بر قلب زمانه سوز باقی مانده

تا جمعه فقط سه* روز باقی مانده

آقا تو بیا اگر که عهدی بستیم

بر قوت خود هنوز باقی مانده
***
من منتظرم نگاه او برگردد

بر روی سیاهم آبرو برگردد

آقا تو نظر کنی به قلبم شاید

آبی که هدر رفته به جو برگردد

سید محسن حسینی:

ای سر سری نمانده ز عشقت به خاک نیست
کس را ندیده ام ز غم تو هلاک نیست
دلبرده است هر سر زلفت ز شام قدر
خورشید هم به مثل رخت تابناک نیست
هم دختر تو هستم و هم و عاشق تو ام
در ملک عشق عشق پیری و طفلی ملاک نیست
تو کعبه ای و من به طواف و در این طواف
ذکرم به غیر گفتن روحی فداک
دستت کجاست تا که کنی رو به قبله ام
پیر سه ساله ام من و از مرگ باک نیست