عقیق: عزادارى و سوگوارى، امرى است عمومى و انسانى که در میان تمام اقوام و ملل، وجود داشته و دارد. هر فرد یا گروهى جهت تسلى، آرامش روحى و التیام ناراحتیهاى روانى در برابر مصائب و حوادث جانسوز و دردناک، مراسم و آداب ویژه‏اى برگزار مى‏کند؛ گر چه در نحوه انجام آن تفاوتهایى وجود دارد اما در برگزارى مجالس و مراسم عزا، و اظهار اندوه در فراق عزیزان، اشتراک و اتفاق نظر دیده مى شود.در کتاب "مشق عزا" به برخی از این شبهات اشاره شده که در زیر نمونه هایی ذکر شده که آن را می خوانیم:‏

سؤال: آیا هروله کردن و به بالا پایین پریدن در عزاداری ها صحیح است؟

پاسخ: هروله کردن به معنای راه رفتن سریع و با جنب و جوش، شبیه دویدن می باشد که نشان دهنده ی اوج اضطرار و پریشان حالی است که دستور است حاجی بین صفا و مروه به حالت هروله گام بردارد و ریشه ی تاریخی آن به هروله ی حضرت هاجر(ع) همان مادر مضطر و پریشانی که جهت یافتن آب برای فرزندش اسماعیل هفت مرتبه بین صفا و مروه را هروله کنان طی نمود برمی گردد. همچنین در زیارت ناحیه مقدسه آمده است:

آن هنگام که بانوان اسب تو را دیدند که خوار و ذلیل گردیده و نگاه کردند که زین اسبت کج شده( و در هم پیچیده) است، از حرم و پناهگاه خیمه ها خارج شدند و به سوی محل کشته شدنت شتابان می رفتند. ( وَ اِلی مَصرَعِکَ مُبادِراتٌ)

همچنین در مقاتل آمده: هنگامی که امام حسین(ع) به زمین افتاد( وَ لَمّا سَقَطَ الحُسَینُ اِلَی الاَرضِ) حضرت زینب از درب خیمه خارج شد، در حالیکه ندا سر می داد، وای از مصیبت برادرم! وای از مصیبت آقا و بزرگم!

و در کتاب تظلم الزهرا(س) آمده است: وقتی حضرت زینب(س) از واقعه مطلع شد بی هوش بر روی زمین افتاد. آنگاه که به هوش آمد دوان دوان به سوی معرکه رفت( حتی انتهت الی المعرکه) و در این حال گاهی پایش به پایین لباسش گیر می کرد و گاهی از شدت مصیبت و دهشت با صورت بر زمین می افتاد. تا وقتی که به آنجا رسید. در آن لحظه شروع کرد به نگاه کردن به سمت چپ و راست و برادر خود حسین(ع) را دید که بر روی زمین افتاده است.

در جای دیگر دارد:

حضرت زینب کبری(س) به سوی حضرت زین العابدین(ع) رو آورد و گفت: ای باقی مانده ی از گذشتگان و ای سرپرست و مددکار بازماندگان! ایشان در خیمه های ما آتش افروختند. اینک درباره ی ما چه دستوری می فرمایی؟

امام سجاد(ع) فرمودند: بر شما باد به فرار کردن. (علیکن بالفرار) آنگاه دختران رسول خدا(ص) از دشمنان فرار کردند در حالی که صیحه می زدند و گریه می کردند و ندبه می نمودند.

بنابراین شخص عزادار و مصیبت دیده، در اوج درک مصیبت و اضطرار اقدام به هروله می نماید که با حالت تصنعی و ظاهری فرق دارد، اگر چه تظاهر به عزاداری در بیانات بزرگان تصریح شده است.

کدخبرنگار: 211001