عقیق:با پژوهشى اندك در قرآن و روايات و ديدگاه برخى از روان‏شناسان و پزشكان، مى‏ توان موارد ذيل را از حكمت ‏هاى حرمت موسيقى دانست:

1. گرايش به فساد: غنا و آواز مطرب و لهوى، انسان را به سوى شهوت و فساد اخلاقى مى ‏كشاند و از راه پرهيزكارى باز مى‏ دارد. مجلس غنا و موسيقى، معمولًا مركز مفاسد گوناگون است. در حديثى از نبى اكرم صلى الله عليه و آله آمده است: «غنا نردبان زنا است» 1

امام صادق عليه السلام فرمود: «خانه‏ اى كه در آن غنا باشد، از فساد و فحشا مصون نخواهد بود» (2)  آلودگى به فساد و كناره‏ گيرى از تقوا است. در تفسير روح‏ المعانى سخن يكى از سران قبايل را نقل مى ‏كند كه به آنها مى ‏گفت: از غنا بپرهيزيد كه حيا را كم مى ‏كند؛ شهوت را مى‏ افزايد؛ شخصيت را درهم مى ‏شكند؛ جانشين شراب مى ‏شود و همان كارى را مى ‏كند كه مستى انجام مى‏ دهد (3)

2. غفلت از ياد خدا: قرآن يكى از عوامل گمراهى را «لهو الحديث» دانسته است. «لهو» چيزى است كه انسان را چنان مشغول كند كه باعث غفلت و بازماندن از كارهاى مهم ‏تر شود. گوش دادن به غنا قساوت قلب مى‏ آوردو در نتيجه باعث فراموشى خدا و معنويت مى شود. از اين رو در روايات اسلامى از «لهو الحديث» به «غنا» تفسير شده است(4)

چه اينكه شنيدن غنا و موسيقى آن چنان اراده را سست و غريزه جنسى شخص را تحريك مى ‏كند كه از ياد خدا و قيامت باز مى‏ ماند. در روايتى نبى اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: هر كس به غنا و موسيقى (لهوى) گوش فرا دهد قطعه ‏اى از سرب (روز قيامت) در گوش او آب مى ‏شود (5) و شايد اين تعبير كنايه از آن است كه گوش او از شنيدن سخن حق كر مى‏ شود.

بايد دانست كه هر موسيقى و آهنگى شايد براى اعصاب زيان‏بار نباشد؛ بلكه موسيقى تند و استفاده زياد و افراط در آن باعث تخدير اعصاب مى‏ شود؛ با وجود اين پيامدهاى منفى معنوى آن حتى در ساير موارد نبايد كوچك شمرده شود.

پی نوشت ها:

1-بحار الانوار، ج 76، باب 99، (باب الغناء)

2-كافى، ج 6، (باب الغناء).

3-تفسير نمونه، ج 17، ص 24
4-مستدرك الوسائل، ج 13، ص 118 وسائل الشيعه، ج 12، باب 99

5-وسايل الشيعه، ج 5، ص 348

6-عبد الكريم عكاس، الغنا فى الاسلام، ص 151

7-تفسير نمونه، ج 17، ص 24؛ الغنا فى الاسلام، ص 151
منبع:جام

211008