عقیق: مسأله سید‌الشهدا (ع) و مصیبت سید‌الشهدا (ع) و کشته شدن سید‌الشهدا (ع) که «قاتل کریماً وقُتل مظلوماً» می‌گوید که جریان سید‌الشهدا (ع) حکایت از اسرار بالا دارد و از اول هم مطرح بوده است. البته نه به این معنا که همه چیز در علم خدا از اول مطرح است؛ بلکه از اول در محفل اولیاء و انبیاء و در جمع مردان خدا و آنها که اهل سرّ هستند، مطرح بوده است.

ادریس پیامبر و امام حسین(ع)

خداوند ادریس پیامبر را به جایگاهی بلند مرتبه برد و امام حسین (ع) نیز جسم و روحش را و همچنین تربت و خونش را به جایگاه بلندی ارتقاء داد.

حضرت ادریس(ع) در قلمرو انسانیت شفاعت کننده آنهاست و حسین(ع) در قلمروی فراتری شفاعت کننده خواهد بود چنانکه در مورد فرشتگانی همچون فطرس و دردائل شفاعت نمود.

ادریس(ع) بوسیله فرار از سلطان و پراکندگی دوستان و یاران و گرسنگی سه روزه مورد آزمایش قرار گرفت. حسین(ع)نیز ناچار به فرار گشت تا در حرم الهی خونش ریخته نشود و بوسیله تشنگی و گرسنگی و مبارزه در راه خدا تا سرحد شهادت مورد آزمایش واقع شد تا جائیکه خواهر گرامیش در کنار پیکر آغشته به خون برادر ناله برآورد و گفت: « پدرم به فدای آنکس که با لب تشنه شهادت رسید.»

نوح پیامبر و امام حسین(ع)

حضرت نوح(ع) در میان پیام آوران الهی بعنوان شیخ و بزرگ آنان شناخته شده، امام حسین(ع) نیز سرور و سالار تمام اهل بهشت است.

خداوند خانه نوح(ع) را با قرار دادن مسجد کوفه، شرافت بخشید و مدفن حسین(ع) را از جهاتی بر مسجد کوفه برتری داد.

خداوند تعالی بر نوح(ع) درود فرستاد و فرمود: « سلامٌ علی نوحٍ فی العالمین» زیرا باعث نجات مردم از طوفان گردید. سلام و درود بر امام حسین(ع) که نجات دهنده مردم از آتش دوزخ می باشد.

نوح(ع) در میان قوم خویش نهصد و پنجاه سال زیست و در این مدت، ستم های زیادی در حق او روا داشتند و او را چنان می زدند که تا سه روز بیهوش می گشت و خون از گوش او جاری می شد. امام حسین(ع) در میان قوم خود نیمروز آنان را دعوت نمود، ولی او را به شهادت رساندند و پیکر بدون سرش را سه روز بر خاک رها کردند و خون از تمام اعضاء و جوارحش جاری شد و ضرباتی که در یک ساعت بر او وارد ساختند، از نهصد و پنجاه سال بیشتر بود.

حضرت ابراهیم(ع) و امام حسین(ع)

هر گاه بخواهیم در زیارت بر ابراهیم خلیل درود و سلام بفرستیم، می توانیم آن حضرت را قصد کنیم که بخاطر انجام فرمان الهی خود را به آتش نمرود انداخت و از هیچ فرشته ای یاری نگرفت و حتی برای رهایی خود دعا نکرد و عرضه داشت: « علم او مرا کفایت می کند از اینکه درخواستی نمایم.»

و یا می توانیم آن حسین خلیلی را قصد کنیم که در راه تقرب الهی جان خود را در معرض آماج شمشیرها و نیزه ها قرار داد و یاری فرشتگان را نپذیرفت و با شهادتش، آتش را بر بسیاری از مردم سرد و سلامت ساخت.

به هنگام سلام و درود، می توانیم آن خلیلی را قصد کنیم که فرزندش اسماعیل(ع)را تقدیم کرد و چهره او را برای رضای خدا بر خاک نهاد. یا می توان حسین(ع) را قصد نمود که فرزندش علی را تقدیم نمود و چهره او را با پیکر پاره پاره اش بر روی خاک گذاشت.

به هنگام سلام و درود می توان ابراهیم خلیل را قصد نمود که وقتی همسرش ساره از او آردی برای تهیه غذا درخواست کرد، شرم داشت از اینکه او را دست خالی برگرداند و ظرف او را از ریگ های بیابان پرکرد و خداوند تعالی آنرا تبدیل به آرد نمود.

یا آن خلیل بزرگواری را می توان قصد نمود که وقتی دخترش در آن محاصره ازاو آبی درخواست کرد، به دنبال آب رفت و دست خالی برگشت و به او فرمود: « دخترم! تشنگی و اندوهت بر من گران است.»

به هنگام نثار درود بر ابراهیم(ع) می توان خلیلی را قصد نمود که خانواده اش را در بیابان بدون کشت و زرع جای داد و تنها کمی آب در نزدشان گذاشت و به سوی کعبه برگشت و عرضه داشت:

« ربنا انی أسکنتٌ من ذریتی بوادٍ غیرذیزرعٍ؛ پروردگارا! من خاندانم را در دره ای بی آب و علف جای دادم.»

و آنگاه برای آنان دعا فرمود که:

« فاجعل أفئدةً من الناس تهوی الهیم و ارزقهم من الثمرات؛ بارالها! دلهای مردم را متوجه آنان بگردان و از میوه ها و گیاهان، روزیشان گردان.»

یا می توان آن خلیل بزرگواری را قصد نمود که خاندان خود را بدون آب و غذا در بیابان تفتیده کربلا و در اوج تشنگی و سرگردانی رها ساخت و در هنگام مفارقت آنان فرمود: « باید خود را برای اسارت آماده سازید و به این امر راضی باشید.» و یا می توان خلیل گرانقدری را قصد نمودکه پیشوای امت وصاحب امت، و یا می توان خلیلی را که منبع و سرچشمه رحمت الهی است قصد نمائید و سلام و درود نثارش سازید و می توان خلیلی را قصد نمود که دوستدار میهمان است و یا آن خلیل مهربانی که نسبت به گناهکاران رئوف بوده و پیروان خود را ناامید بر نمی گرداند.

منبع: خصایص الحسینیه

کدخبرنگار:211001