عقیق: در طول تاريخ انسانهايى بوده و هستند كه پس از مرگشان ، زندگى و حياتشان ادامه پيدا كرده و با مرگ بدنشان، وجودشان و شخصيت و انديشه‏شان ادامه يافته است. مردان خدا و شخصيتهاى الهى، همانگونه كه در زمان حيات خويش استوانه دين و محور انسانيت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نيز آرامگاه و زيارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضيلت است و زیارت ایشانتأثیر بسزایی در دفاع از حریم ایشان و حفظ و بقای دین و احیای آن را دارد که همواره ائمة اطهار «علیهم‌السّلام» مردم را به آن تشویق نموده و فضیلت آن را برای مردم ذکر کرده‌ بر آن سفارش می‌نمودند.

زائر امام حسین(ع) امانت امام صادق(ع) است

معاویه بن وهب می گوید:

به دیدار امام صادق (ع) رفتم ایشان مشغول نماز بود. نشستم تا نمازش تمام شد، سپس شنیدم با پروردگار مناجات می کرد و می فرمود: مرا، برادرانم و زائران قبر پدرم حسین بن علی (ع) را بیامرز. تا آنجا که فرمود: خدایا من آن جانها و آن بدنها را به امانت به تو می سپارم تا در روز عطش آنها را از حوض کوثر سیراب کنی.

همه چیز به زائر امام حسین(ع) غبطه می خورد   

عبدالله بن حمّاد بصری از امام صادق (ع)- در حدیثی طولانی- روایت کرده که فرمود:

پدرم برایم روایت کرد:

از روزی که امام حسین (ع) کشته شد دائما نمازگزاری از فرشته، جن، انسان و یا حیوانات وحشی در محل قبر او بر او نماز خوانده است و آنجا از نمازگزار خالی نمانده است. هیچ چیزی نیست که بر زائر او غبطه نخورد، و همه چیز از زائر او تبرک می جوید و با نگاه کردن به او به سبب نگاه زائر به قبر امام حسین (ع) طلب خیر می نماید.

حضرت فاطمه(س) و پسرش امام مجتبی(ع) به دیدار زائران امام حسین(ع) می روند

یکی از صالحان در خواب می بیند:

صدیقه طاهره (س) به پدرش عرض می کند:

به من اجازه دهید هر کس را که فرزند شهیدم را زیارت کرد دیدار کنم.

و امام مجتبی (ع) عرض می کند: یا جدا به من اجازه دهید همراه دهید همراه مادرم هر کس را که برادر شهیدم را زیارت کرد دیدار کنم.

ناگاه دیدم آن دو از حرم شریف خارج شدند و همراه گروه زیادی به قصد دیدار زائران به حضرت زهرا (س) به سمت مسجد علامه فرید شیخ عبدالحسین طهرانی- که در بالای سر مبارک قرار دارد- رفت. من پیش از ایشان به آنجا رفتم و خود را در بین اعراب جا دادم و خوابیدم، تا جزء آنها به حساب بیایم.

حضرت زهرا (س) به همراه امام مجتبی (ع) و گروه زیادی که در اطراف ایشان بودند، پیش آمد و در کنار در ایستاد و با حالت گریان فرمود: شما از راه های نزدیک و دور، سواره و پیاده در این هوای سرد برای زیارت فرزند شهیدم به اینجا آمده اید. شما او را زیارت می کنید ومن شما را زیارت می کنم.

سس امام مجتبی (ع) نزدیک شد و با همان عبارت آنها را دیدار کرد. جز اینکه به جای فرزند فرمود: برادر شهیدم. سپس بازگشتند و در حیاط در هر جایی که گروهی از زائران بودند به دیدار آنها رفتند و سپس از سمت قبله بیرون رفتند. درباره مقصد آنها سوال کردم. کسی گفت: آن دو به هر خانه، کاروانسرا یا محلی که زائری در آنجا باشد می روند، از آنه دیدار می کنند و سپس به حرم باز می گردند.

کد خبرنگار:211001