عقیق: «محبت و دوستی»، «انسان سازی»، «جامعه سازی»، «انتقال فرهنگ شیعی به نسل های بعدی» و «زنده نگه داشتن و ترویج دائمی مكتب» از جمله موضوعاتی است كه می تواند هدف برگزاری مراسم عزاداری برای اهل بیت(ع) باشد.وظیفه عقلانی و شرعی، ایجاب می كند، كه در ایام عزاداری اهل بیت(ع)، حزن و اندوه خود را به «زبان حال»؛ یعنی، با اشك و ناله و زاری و با كم خوردن و كم آشامیدن مانند افراد غمزده اظهار نماییم.

زنده ماندن مکتب تعلیمی و تربیتی اهل بیت(ع)

بعضی تصور کرده اند که اگر گفته شود: « عزاداری اظهار همدردی و تسلیت به اهل بیت(ع) است» اشتباه بلکه توهین و تحقیر خاندان عصمت و طهارت است، چنانکه گفته شده:

 منظور این نبوده که همدردی و تسلیتی باشد برای خاندان پیغمبر(ص)، به قول روضه خوان ها زهرا را خوشحال بکنیم. خیال می کنیم هر اندازه ما گریه بکنیم، تسلی خاطر بیشتری برای حضرت رسول و حضرت زهراست.

چقدر در این صورت ما حضرت رسول و حضرت زهرا و حضرت امیر را که همیشه آرزوی شهادت  می کشیدند و فخر خود می دانستند کوچک کردیم و خیال می کنیم هنوز بعد از هزار و سیصد و بیست سال در حال جزع و فزع می باشند، بلکه مقصود این است که داستان کربلا به صورت یک مکتب تعلیمی و تربیتی همیشه زنده بماند.

خیال می کنیم حسین بن علی در آن دنیا منتظر است که مردم برایش دلسوزی کنند یا _ العیاذ بالله _ حضرت زهرا(س) بعد از هزار و سیصد سال، آنهم در جوار رحمت الهی منتظر است که چهار تا آدم فکسنی برای او گریه کنند تا تسلی خاطر پیدا کند!

ممکن است کسی بگوید: این برای این است که تسلی خاطری برای حضرت زهرا باشد.آیا این حرف مسخره نیست که بعد از هزار و چهار صد سال، هنوز حضرت زهرا(س) احتیاج به تسلیت داشته باشد؟ در صورتی که به نصّ خود امام حسین(ع) و حضرت زهرا(س) نزد یکدیگر هستند. این چه حرفی است؟! مگر حضرت زهرا(س) بچه است که بعد از هزار وچهار صد سال هنوز هم دائماً به سر خودش بزند، گریه کند، بعد ما برویم به ایشان سر سلامتی بدهیم! این حرفها دین را خراب می کند.

با اینکه امام حسین(ع) ملحق به مادرش هست، مع ذلک حضرت زهرا(س) در بهشت نشسته دائماً بی تابی می کند و ما مردم بی سر و پا باید بیاییم یک مقدار گریه کنیم که حضرت زهرا (س) تسلی خاطر پیدا کند.

آیا شما توهینی بالاتر از این برای حضرت زهرا (س) پیدا کنید؟

تحریف دیگر، در موضوع دستورها درباره فلسفه عزاداری است. در اینجا گاهی گفتیم برای تسلی خاطر حضرت زهرا(س) است چون ایشان در بهشت همیشه بیتابی می کنند و هزار و چهارصد سال است که آرام ندارند، با گریه های ایشان آرامش پیدا می کنند! پس آن را یک خدمت خصوصی به حضرت زهرا(س) تلقی کردیم.

خلاصه مطالب گذشته:

1_ غرض از عزاداری همدردی و تسلیت برای خاندان پیغمبر(ص) نیست.

2_ آنها همیشه آرزوی شهادت کشیده و آن را فخر خود می دانسته اند.

3_ ما با این حرف آنها را کوچک کرده ایم، توهینی بالاتر از این برای حضرت زهرا (س) پیدا نمی شود، این حرفها دین را خراب می کند.

4_ اینکه هنوز بعد از هزار و سیصد و بیست سال آنها در حال جزع و فزع باشند، و نیاز به تسلیت داشته باشند، توهم است؛ زیرا آنها نزد یکدیگر هستند.

پاسخ مطلب اول:

این کلام ناشی از عدم رجوع به روایات اهل بیت(ع) است که فرموده اند:

هر کس برای سیدالشهدا(ع) گریه کند به فاطمه(س) نیکی نموده و آن حضرت را در گریه یاری کرده است.(1)

به خدا قسم شیعیان با حزن و حسرت همیشگی در مصائب ما شریک بوده اند.(2)

ای ابو بصیر نمی خواهی از کسانی باشی که فاطمه(س) را در گریه یاری می کنند؟(3)

اگر پیامبر(ص) زنده بود بایستی به آن حضرت تسلیت گفته می شد.(4)

این همان اظهار همدردی است، و با وجود نصّ صریح در این زمینه، نظرات دیگر اجتهاد در برابر نص به شمار می رود.

پاسخ مطلب دوم:

افتخار به شهادت و آرزوی آن منافاتی با عزاداری و جزع آنها و تسلیت و اظهار همدردی ما ندارد، شاهد مطلب عزا و جزع امام سجاد(ع) و بقیه معصومین (ع) است.

در زیارت ناحیه مقدسه _ که مورد استناد استاد مطهری و دیگران است _ می خوانیم:

فقام نا عیک عند قبر جدک الرسول(ص)، فنعاک الیه بالدمع الهطول، قائلا: یا رسول الله! قتل سبطک و فتاک، و استبیح اهلک و حماک، و سبیت بعدک ذراریک، و وقع المحذور بعترتک و ذویک، فانز عج الرسول، و بکی قلبه المهول، و عزاه بک الملائکة و الأنبیاء، و فجعت بک أمک الزهراء، و اختلف جنود الملائکة المقربین تعزی دباک أمیرالمؤمنین.(5)

از روایات فوق استفاده می شود که خبر شهادت سیدالشهدا(ع) را به پیامبر(ص) رساندند و حضرت به گریه و عزاداری پرداخت، فرشتگان و پیامبران(ع) آن حضرت را تسلیت گفتند. و سیل فرشتگان مقرب نیز برای تعزیت و تسلیت به امیر مؤمنان(ع) به راه افتاد.

پاسخ مطلب سوم:

این اجتهاد در برابر نص بلکه دعوای بدون دلیل است!

با وجود روایاتی که در پاسخ مطلب اول گذشت چگونه ممکن است آن را توهین بنامیم و مخرب دین بدانیم؟!

دین آن چیزی است که اهل بیت(ع) بگویند!

در نیایش امام صادق(ع) در عید غدیر آمده است:

بارالها! ما تو را شاهد می گیریم که دین ما همان دینی است که محمد و آل محمد _ که درود خدا بر آنها باد _ بدان اعتقاد داشته باشند. نظریه ما نظریه آنها، و اعتقاد ما اعتقاد آنهاست. آنچه بگویند می گوییم، آنچه را دین بدانند بدان معتقدیم و دین می دانیم.

پاسخ مطلب چهارم:

در روایت تصریح شده که حضرت زهرا(ع) هم الان گریه می کند و هم در رجعت و هم در قیامت.(6)

عباراتی که به کار برده شده، مناسب نیست.

پی نوشت ها:

1_(کامل الزیارت 81_82،بحار 45/206_208،عوالم17/462_463،مستدرک 10/314)

2_(ثواب الأعمال 217، لهوف 82،بحار43/222.)

3_(کامل الزیارت 82_83،بحار 45/208_209،عوالم17/463_464،مستدرک 10/315.)

4_( مصباح المتهجد 782، مزار ابن مشهدی 473، بحار 45/ 63 و 98/303 _304، عوالم 17/ 342.)

5_(مزار ابن شهیدی 496_ 511، بحار 98/323.)

6_( کامل الزیارت 177_ 178، 82_ 83، بحار45/224_ 225، 45/208_ 209، 53/23، 7/127 و 43/221_223، عوالم 17/503، 17/463_464، ثواب الاعمال216_219، لهوف39، مثیرالاحزان81.)

کدخبرنگار:211001