عقیق: شبهاتی پیرامون عزاداری بر اهل بیت(ع) یا از طرف دشمنان و یا از سوی مذاهب مختلف و یا از سوی اذهان حقیقت جو و حقیقت یاب مطرح بوده و هست که حَلِّ این شبهات و اشکالات در هر عصری می تواند به نوعی به رشد و بالندگی این مکتب کمک و یاری رساند.
آیا فرق گذاشتن بین عزاداری عالمانه و نوحه گرانه درست است؟!
برخی گفته اند: عزاداری بایستی عالمانه باشد نه نوحه گرانه.
پاسخ : عزاداری علمی معنا ندارد.
عزاداری عالمانه یعنی چه؟
1_ آیا منظور تشکیل جلسات علمی و بحث و بررسی شهادت و مظلومیت و سیره معصومین (ع) است؟
2_ یا اینکه غرض آن است که بایستی عزاداری انسان ناشی از معرفت باشد و سعی در تحصیل معرفت نماید سپس گریه کند، چنانکه بعضی گویند: اشک بدون معرفت ارزشی ندارد؟
بنابر فرض اول گوییم: گرچه این امر _ اگر بر طبق میزان صحیح باشد!_ از ارزش والایی برخوردار است، ولی این عزاداری نیست!
دستوری که در روایات به اشک ریختن، شعر خواندن و عزاداری کردن آمده با تشکیل جلسات علمی امتثال نمی شود و تعظیم شعائر جایگاه ویژه خود را دارد.
ما عزاداری می کنیم؛ زیرا عزیزانی را از دست داده ایم،مصیبت هایی جانکاه و دلخراش بر عزیزان ما وارد شده، و عواطف ما جریحه دار گردیده و غمبار و مصیبت زده شده ایم.
تفکر و اندیشه و بحث و بررسی که اشک را جاری نمی کند. این احساس و عاطفه است که دل را می سوزاند و اشک را جاری می نماید.
و اما پاسخ بر فرض دوم: ارزش همه اعمال و عبادات به قدر معرفت انسان است، و معرفت درجات بسیاری دارد،اما آیا می شود به بهانه اینکه ما که معرفت نداریم خود را از پاداش گریه و آثار و برکات آن محروم کنیم؟
مگر عبادات از انسان های کم معرفت مطلوب نیست و از آنها پذیرفته نمی شود؟!
بدون شک این وسوسه ها موجب محرومیت انسان از ارتقای به سوی کمالات است!
گفته می شود: آیا می فهمی چرا گریه می کنی؟!
ما می پرسیم: آیا شما می فهمید چرا نماز می خوانید؟
آیا واقعاً می فهمید در نماز چه می گویید؟
پس با این وجود،تکلیف از شما ساقط نیست، نماز های واجب و مستحب را بجا می آورید.
همچنین در مورد عزاداری و گریه و زیارت گوییم: دستور خدا و اولیای خدا به این امور تعلق گرفته و نوعی عبادت دانسته شده است.
گر چه شکی در این نیست که بایستی سعی کنیم _ با یاد گیری معارف قرآن و روایات_ معرفت خویش را هم بالا ببریم.
کد خبرنگار:211001
