عقیق:اگر چه در اسلام سن مشخصى براى ازدواج مقرّر نشده، اما احاديث منقول از پيامبر اكرم و امامان معصوم (ع) و سيره عملى آن بزرگواران، شواهد گويايى بر اهتمام ايشان در تعجيل امر ازدواج است؛(۱) از نظر قرآن، ازدواج مايه آرامش روح و روان آدمى و خود از نشانه هاى رحمت و بزرگى خداوند است. (۲) تشويق به ازدواج، به ويژه در سن جوانى و كراهت اسلام از تجرّد و رهبانيت، در بسيارى از سخنان معصومان (ع) آمده و آثارى مانند بزرگداشت سنّت پيامبر (ص) (۳)، قرار گرفتن در ولايت و حمايت خداوند (۴)، به خشم آمدن شيطان (۵)، حفظ و كامل شدن ايمان جوانان (۶)، مضاعف شدن ثواب عبادت (۷) و زياد شدن روزى (۸) در كلام معصومان (ع) از بركات ازدواج شمرده و از كسانى كه اسباب ازدواج جوانان را فراهم مى كنند، تمجيد شده است. (۹)

همچنين تجرّد و تأخير در امر ازدواج در بعضى روايات مردود دانسته و تأكيد شده كه هيچ چيز نبايد موجب تأخير ازدواج شود، حتى فقر. (۱۰)

روايتى مردان بدون همسر را سرزنش مى كند (۱۱) و تجرّد را سبب شرور شدن مى داند. (۱۲) در روايتى ديگر مى خوانيم، يكى ازحقوق فرزند بر پدر، آن است كه پس از بالغ شدن، او را به ازدواج درآورد (۱۳) و در روايت ديگر، به كسانى كه صاحب دختر هستند، سفارش مى كند در ازدواج دخترانشان تعجيل كنند.

امام رضا (ع) مى فرمايد: جبرئيل امين بر پيامبر خدا (ص) نازل شد و عرض كرد اى محمّد (ص) پروردگارت به تو سلام مى رساند و مى فرمايد: دختران باكره مانند ميوه درختان هستند و‌‌ همان گونه كه ميوه وقتى مى رسد، چاره اى جز چيدن ندارد و گرنه تابش خورشيد و وزش باد آن را فاسد مى كند، دختران باكره هم وقتى به سن بلوغ و ازدواج مى رسند، چاره اى جز ازدواج ندارند و گرنه از گرفتار شدن به فتنه و انحراف، در امان نيستند. آن‌گاه رسول خدا (ص) مردم را جمع كرد و به منبر رفت و پيام پروردگار عزيز و بلندمرتبه را به آنان ابلاغ نمود. (۱۴) همچنين روايت ديگرى بهترين سن ازدواج دختران را ابتداى سن بلوغ مى داند. (۱۵)

بنابراين، مى توان نتيجه گرفت اسلام در الگوى مطلوب خود، پايين بودن سن ازدواج را اصل مى داند و در عين حال، مشكلات ناشى از ازدواج هاى زودهنگام را ناديده نمى گيرد و در جهت رفع آن‌ها تلاش مى كند. (۱۶) روشن است كه با گسترش برنامه هاى آموزشى، بهداشتى، فرهنگى و نيز بهبود وضع اقتصادى مردم، بسيارى از اين مشكلات مرتفع خواهند شد.


پى نوشت‌ها:
۱ـ ر. ك. محسن ايمانى، «ازدواج در سنين بالا»، مجله اصلاح و تربيت، ش ۶۳ (فروردين ۱۳۷۹)، ص ۱۳.
۲ـ روم: ۲۱.
۳ـ شيخ حرّ عاملى، وسائل الشيعه، قم، مؤسسه آل البيت، ۱۴۱۶، ج ۲۰، ص ۴۴.
۴ـ مولى محسن فيض كاشانى، محجّة البيضاء، قم، جامعه مدرسين، ۱۳۸۳ ق، ج ۳، ص ۵۴.
۵ـ محمّدباقر مجلسى، بحارالانوار، بيروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰، ص ۹۳.
۶ـ ه‌مان، ج ۱۰۰، ص ۲۲۰.
۷ـ ه‌مان، ص ۲۱۹.
۸ـ شيخ حرّ عاملى، پيشين، ج ۲۰، ص ۱۷ / محمّد محمّدى رى شهرى، ميزان الحكمه، قم، دفتر تبليغات اسلامى، ۱۳۶۲، ج ۴، باب ۱۶۳۶.
۹ـ شيخ حرّ عاملى، پيشين، ج ۲۰، ص ۴۵.
۱۰ـ محمّدباقر مجلسى، پيشين، ج ۱۰۰، ص ۲۱۷ / شيخ حرّ عاملى، پيشين، ج ۲۰، ص ۴۳.
۱۱ـ شيخ حرّ عاملى، پيشين، ج ۲۰، ص ۴۵.
۱۲ـ عبدالعلى بن جمعه حويزى، نورالثقلين، قم، اسماعيليان، ۱۳۷۰، ج ۳، ص ۵۹۷.
۱۳ـ محمّدباقر مجلسى، پيشين، ج ۷۱، ص ۸۰.
۱۴
۱۵ـ محمّدباقر مجلسى، پيشين، ج ۱۶، ص ۲۲۳ / شيخ حرّ عاملى، پيشين، ج ۲۰، ص ۶۱.

منبع:خبرگزاري رسا

211008