امام صادق (ع) فرموده است:به هر كس سه چيز داده شود، از سه چيز ديگر هم محروم نيست: به هر كس توفيق دعا داده شود، قبول آن هم داده مى شود و به هر كس توفيق سپاسگزارى داده شود، فزونى هم داده مى شود و به هر كس توكل داده شود، كفايت روزى مى شود.
عقیق: خداوند متعال در سوره بقره فرموده است:«و چون بندگان من از تو درباره دورى و نزديكى من مى پرسند، همانا كه من نزديكم و دعاى دعاكننده را هر گاه مرا بخواند برمى آورم ... تا آخر آيه.»
و در آيه شصت سوره مؤمن (غافر) فرموده است: «خداى شما فرمود كه مرا (با خلوص) دل بخوانيد تا دعاى شما را مستجاب كنم و آنان كه از دعا و عبادت من سركشى كنند به زودى در حال زبونى به دوزخ خواهند افتاد.»
امام صادق (ع) فرموده است: به هر كس سه چيز داده شود، از سه چيز ديگر هم محروم نيست: به هر كس توفيق دعا داده شود، قبول آن هم داده مى شود و به هر كس توفيق سپاسگزارى داده شود، فزونى هم داده مى شود و به هر كس توكل داده شود، كفايت روزى مى شود كه خداى عز و جل در كتاب خود فرموده است:
«هر كس به خدا توكل كند خدايش بس است» و «اگر سپاسگزارى كنيد براى شما بيفزايم» و «دعا كنيد و مرا بخوانيد تا براى شما برآورم».
پيامبر (ص) در وصيت خود به امير المؤمنين على (ع) فرموده اند: اى على چهار كس دعايشان رد نمى شود (قطعا پذيرفته است)، پيشواى عادل، پدر براى فرزندانش، كسى كه براى برادر دينى خود غايبانه دعا كند و دعاى مظلوم كه خداى عز و جل مى گويد سوگند به عزت و جلال خودم كه انتقام ترا هر گاه باشد خواهم گرفت.
و پيامبر فرموده اند: دعاى پنج كس پذيرفته نمى شود، مردى كه طلاق زنش در اختيار اوست و زن آزارش مى دهد و امكان پرداخت مهريه او را دارد و طلاقش نمى دهد و مردى كه برده اش سه بار بگريزد و او را نفروشد و مردى كه از زير ديوار كژ شده كه در حال فرو ريختن است بدون شتاب نگريزد تا ديوار بر او فرو ريزد، و مردى كه به كسى وام داده و گواه نگرفته است و مردى كه در خانه اش نشسته و بدون اينكه در جستجوى روزى برآيد از خداوند طلب روزى كند.
امام صادق (ع) فرموده است، مردم به روزگار سليمان (ع) گرفتار قحطى و خشكسال شدند. براى طلب باران بيرون آمدند. ناگاه به مورچه يى برخوردند كه بر روى پاهاى خويش ايستاده و دستها را بر آسمان برافراشته و مى گويد پروردگارا همانا ما خلقى از آفريده هاى تو هستيم، ما را از فضل و احسان تو بی نيازى نيست، از پيشگاه خود به ما روزى برسان و ما را به گناه هاى آدميان سفله و فرو مايه فرو مگير.
امام صادق (ع) فرموده است هر كس در دعا كردن چهل تن از برادران دينى خود را مقدم بر خويش بدارد و دعا كند و سپس براى خود دعا كند دعايش در مورد آنان و خودش برآورده مى شود.
همان حضرت فرموده است: هر مؤمنى كه در شبانه روز چهل گناه مرتكب شود و در حالى كه براستى از گناه پشيمان باشد بگويد استغفار مى كنم از پروردگارى كه خدايى جز او نيست، زنده پاينده است و پديد آورنده آسمانها و زمين صاحب جلال و كرامت و از خداوند مسألت مى كنم كه توبه مرا بپذيرد خداوند آن گناهانش را مى آمرزد.
سپس فرمود: كسى كه در شبانه روز مرتكب چهل گناه شود در او خيرى نيست.
همان حضرت فرموده است:هر بنده اى كه در هر روز هفت مرتبه بگويد از خداوند بهشت را مسألت مى كنم و به خداوند از آتش پناه مى برم، آتش مى گويد پروردگارا او را از من در پناه خود بگير.
امير المؤمنين (ع) فرموده است:در پنج مورد دعا كردن را غنيمت بشمريد، هنگام خواندن و تلاوت قرآن و هنگام اذان و هنگام آمدن باران و هنگام روياروى شدن صفهاى جنگ براى شهادت و هنگام دعا كردن مظلوم كه براى آن حاجبى جز عرش نيست.
امام صادق (ع) فرموده است: خداوند روزى بندگان را از جايى كه تصور و حساب نمى كنند قرار داده است و اين به آن سبب است كه بنده چون راه روزى را درست نداند دعا كردنش بيشتر مى شود.
همان حضرت فرموده است: هر بنده يى كه دعا كند و دعايش را به كلمات «ما شاء الله و لا قوة الا بالله» ختم كند حاجتش برآورده مى شود.
پی نوشت:
روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص520
منبع:افکار
