شبهاى جمعه ياد شهدا

 سه عزيز آسمونى كه كنار من حقير ايستادن از سمت راست شهيد على خوشكوشك ، شهيد على فخارنيا و شهيد حميد فقيهى در منطقه ى كارونه.

نميدونم از شجاعت على خشكوشك بگم يا از وفادارى على فخارنيا ، يا از بى آلايشى حميد كه البته اين خصلتها در همه ى اين عزيزان موج مي زد ، اين شب جمعه رو به شهيد عاشق على فخارنيا اختصاص ميدم .

 تو همين كارون بعد عمليات كربلاى پنج تازه از عمليات برگشته بوديم به على گفتم سفارش عكسايى كه از بچه ها گرفتيم مونده برو تو چادرا ازشون سفارش بگير كه رفتيم تهران بديم براشون چاپ كنن على هم كنتاك ها رو با يه دفترچه برد چند دقيقه بعد هواپبماهاى دشمن اومدن و منطقه رو با      بمب هاى خوشه اى زير و رو كردن همواپيماها كه رفتن ديدم على برگشت اما هردو دستش از ناحيه ى بازو تركش خورده و استخوانهاى بازوش شكسته ، باور كنيد يه آخ ازش نشنيدم.

 بچه ها دستاشو بستن برگشت عقب ، عمليات بعديمون كربلاى ٨ بود، نزديك عمليات ديدم با دستاى كچ گرفته اومده منطقه گفتم برا چى با اين دستاى تو گچ اومدى ؟ گفت دلم طاقت نياورد بمونم ، البته اون عمليات رو به اصرار مجبورش كرديم برگرده ولى چند وقت بعدش در عمليات مرصاد  همراه شهيد آقا غلامعلى رجبى مهمان ارباب بي كفنش شد.

يه جمله ديگه هم از اين دوست باوفام بگم، شنيدنش براى جونايى كه باهم رفاقت دارن جالبه ،  وقتى از منطقه مرخصى اومده بوديم تهران يه روز صبح حدود ساعت ٩ اومد در خونه مون بهش گفتم چند دقيقه ديگه ميام ، برگشتم خونه يه چيزى بردام نمي دونم چرا و چطور ! ولى كاملا فراموشم شد على دم در وايستاده ، طبق معمول برا اذان ظهر اومدم بيرون برم مسجد ديدم على دم دره ، اصلا خشكم زد ولى اين با معرفت حتى يه زنگم نزده بود ، سه ساعت جلو در خونه معطل مونده بود ، خدائيش الان مثل على فخارنيا رفيق باوفاى بى منت چند تا پيدا مي شه ؟ ببخشيد اين هفته يه مقدار طولانى نوشتم ولى باور كنيد از خاطرات اين گلا هيچى نه گفتم نه ميتونم بگم و مثل هميشه ميگم زبونم قاصره !

نثار ارواح طيبه شون و همچنين نثار حضرت امام صلوات و فاتحه فراموش نشه