عقیق:سيد نعمت الله جزائرى در انوار نعمانيه باب احوال بعد از مرگ مى نويسد: كه در اخبار است مرد مستمندى از دنيا رفت و از صبح كه جنازه او را بلند كردند تا به شام از دفنش فارغ نشدند به واسطه كثرت ازدحام و انبوه جمعيت بعدها او را در خواب ديدند. پرسيدند خداوند با تو چه كرد؟ خداوند مرا آمرزيد و نيكى و لطف زيادى درباره من فرمود، ولى حساب دقيقى كرد.

حتى روزى بر در دكان رفيقم كه گندم فروشى داشت نشسته بودم با حال روزه ، هنگام اذان كه شد يك دانه از گندم هاى او را برداشته و با دندان خود دو نيمه كردم ، در اين موقع به خاطرم آمد كه گندم از من نيست آن دانه شكسته را بر روى گندم هاى او افكندم خداوند چنان حسابى كرد كه از حسنات من به اندازه نقص قيمت گندمى كه شكسته بودم گرفت.

با خرد دوش در سخن بودم

كشف شد بر دلم مثالى چند

گفتم اى مايه همه دانش

دارم از خدمتت سوالى چند

چيست اين زندگانى دنيا

گفت خوابيست يا خياى چند

گفتم اين ملك و مال دنيا چيست

گفت دردسر و وبالى چند

گفتم او را چه حاصل است بگو

گفتم غم خوردن و مالى چند

گفتم اين بحث اهل دنيا چيست

گفت بيهوده قيل و قالى چند

گفتم اهل زمانه در چه دمند

گفت در بند جمع مالى چند

گفتم اهل ستم چه طايفه اند

گفت گرگ و سگ و شغلى چند

گفتم اين نفس رام كى گردد

گفت چون ديد گوشمالى چند

گفتمش چيست كدخدائى گفت

هفته اى عيش و غصه سالى چند

گفتمش چيست گفته سعدى

گفت پندى است حسب و حالى چند

منبع:جام

211008