*با اینکه در وجود ما نیاز های زیادی وجود دارد منتها نیاز اصلی ما هیچکدام از آن ها نیست وجود ما غرق احتیاج به خداوند است، ما اگر همه ی نیاز هایمان برطرف بشود باز هم نسبت به خداوند متعال شکایت داریم و هر وقت دیدید پرخاشگری کردید بدانید به خداوند متعال معترض هستید.

*انسان هایی که به تعبییر خداوند در قرآن مقام دوستی خدا رسیدند نه غصه ی گذشته را دارند و نه پریشانی آینده را و آرام آرام هستند. اگر تمام نیاز های ما را هم خداوند بر طرف کند باز هم به خداوند نیازمندیم، ما به خود خداوند نیازمندیم نه به نیاز های دنیوی ، و هرکس بخواهد به خداوند برسد راه ولایت پدید می آید و تنها راه هم برای رسیدن به خداوند همین راه ولایت است.

*این جسم انسان قیمتش فقط بهشت است، و ما حسرت بزرگی در پیش راهمان است چون ظرفیت خیلی زیادی در ما وجود دارد و چون نمیدانیم چه چیزی را از دست می دهیم برای همین حسرت می خوریم. و تعداد کمی هستند که در آن دنیا حسرت نمی خورند، خوبان حسرت می خورند که چرا بهتر نشده اند و بدها هم حسرت می خورند که چرا خوب نشده اند.

* مهمترین نیاز انسان نیاز به خداوند است و وقتی به این نیاز توجه نکند سر از طغیان و غفلت و معصیت در می آورد و به اندازه ای که به این نیاز اهمیت می دهد انسان بار و توشه ی خود را بسته است و اگر خواست ببیند که چقدر به این نیاز اهمیت بخشیده است ببیند چقدر به مناجات با خداوند متعال میل و علاقه دارد.

*در روایات آمده است که وقتی مومنی وارد بهشت می شود حورالعین می آیند پیش خداوند و اعتراض می کنند که این مومن از وقتی که آمده اینجا اصلا به ما نگاه نمی کند و مبهوت چهره ی حسین (ع) است.