ولادت سیدالشهدا(ع)؛
نامگذارى امام حسن و امام حسين عليهماالسلام توسط پيامبر (ص) و با وحى الهى صورت گرفت چنانکه بر اساس روایات هنگامی که امام حسين (ع) متولد شد، خداى متعال به جبرئيل(ع) وحى كرد كه : «پسرى براى محمّد ، متولّد شده است. بر او فرود آى و شاد باش گو و به او بگو : على براى تو ، مانند هارون براى موسى است. پس او را به نام پسر هارون نام بگذار».
عقیق: منابع حديثى و تاريخى ، سال ولادت امام حسين(ع) را مختلف گزارش كرده اند، ليكن بنابر اكثر منابع و مشهورترين روايات، سال ولادت امام حسين (ع) سال چهارم هجرى است و عمر ايشان در وقت شهادت، به سال ۶۱ هجرى، ۵۶ سال و چند ماه بود. حضرت شش سال و چند ماه از اين مدّت را با جدّش پيامبر خدا (ص)بود و پس از وفات ایشان، 30 سال با پدرش اميرالمؤمنین على(ع) زيست و پس از وفات پدرش ، 10 سال با برادرش امام حسن (ع) بود و پس از وفات برادرش نيز10 سال تا هنگام شهادتش ماند.حسين بن على (ع) روز سوم شعبان سال چهارم هجرت در مدینه چشم به جهان گشود و نور وجودش جهانیان را روشنی بخشید. در این مورد، در کتاب «مصباح المتهجّد» به متن نامه امام حسن عسکری(ع) به یکی از وکلایش اشاره شده است که امام عسكرى (ع) به وکیل خویش «قاسم بن علاى همدانى» چنین نگاشته اند: ... مولاى ما ، امام حسين (ع) روز پنج شنبه ، سه روز از شعبان گذشته ، متولّد شد. پس، آن روز را روزه بگير و اين دعا را بخوان : اللّهُمَّ إنّي أسأَلُكَ بِحَقِّ المَولودِ في هذَا اليَومِ ، المَوعودِ بِشَهادَتِهِ قَبلَ استِهلالِهِ ووِلادَتِهِ ... «خدايا ! تو را به حقّ مولود اين روز مى خوانم ؛ مولودى كه پيش از زاده شدن و به دنيا آمدنش ، وعده شهادتش داده شد ...» .
پیامبر(ص) پس از ولادت حسین(ع) چه گروهی را نفرین کرد
و بر اساس روايتى معتبر، فاطمه (س) 10 روز پس از تولد امام حسن (ع)، امام حسين (ع) را حامله شد و بر اساس نقل هاى بسيار ، مدت حمل ايشان شش ماه بود؛ در الأمالى شیخ طوسى به نقل از هشام ، از امام صادق (ع) آمده است: باردارى فاطمه (ع) به امام حسين (ع) ، شش ماه شد و دو سال شير خورد و اين ، سخن خداى عز و جل است كه : «و انسان را به نيكى به پدر و مادرش سفارش كرده ايم . مادرش او را با سختى بار گرفته و به سختى زاده است و بار گرفتن و از شير گرفتن او سى ماه است» . در عيون أخبار الرضا (ع) به سندش از امام زين العابدين (ع) چنین آمده است: اسماء بنت عميس برايم ... نقل كرد : پس از يك سال ، حسين (ع) متولّد شد و پيامبر (ص) فرمود : «اى اسماء ! پسرم را به من بده» . او را در پارچه سفيدى به ايشان دادم . پيامبر (ص) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و او را در دامنش نهاد و گريست. گفتـم : پدر و مادرم فدايت! چرا مى گِريى؟ پيامبر (ص) فرمود : «بر اين پسرم مى گِريم». گفتم : او الآن متولّد شده است، اى پيامبر خدا! فرمود : «پس از من ، گروه ستمكار ، او را مى كُشند . خداوند ، شفاعتم را به آنان نرساند!» . سپس فرمود : «اى اسماء ! اين را به فاطمه مگو ، كه او را تازه به دنيا آورده است».
یکی از سنتهایی که در میان مسلمانان مشهور است و از رفتار پیامبر(ص) در هنگام تولد حسنین(ع) بر جای مانده است، صدقه دادن به میزان وزن موی نوزاد است. در کتاب «المستدرك على الصحيحين» از امام صادق(ع) چنین روایتی نقل شده است که حضرت فرمود: پيامبر (ص) به فاطمه فرمان داد و فرمود : «موى حسين را وزن كن و همسنگ آن، نقره صدقه بده و يك ران از گوسفند عقيقه را به قابله او بده». همچنین امام باقر(ع) در این باره می فرماید : پيامبر (ص) يك گوسفند براى حسين (ع) عقيقه كرد و فرمود : «اى فاطمه ! سرش را بتراش و هموزن آن ، صدقه بده» . ما آن را وزن كرديم . يك درهم بود.
و نیز اسماء بنت عُمَيس گفت : ... روز هفتم تولّد حسين (ع) ، پيامبر (ص) نزد من آمد و فرمود : «پسرم را بياور » او را آوردم و با او همان گونه كرد كه با حسن(ع) كرده بود و يك قوچ سپيد براى او عقيقه كرد، همان گونه كه براى حسن (ع) كرده بود و رانش را به قابله داد و سرش را تراشيد و هموزن مويش ، نقره مسكوك صدقه داد و بر سرش عطر ماليد و فرمود : «خون ماليدن بر سر ، سنّت جاهلى است».
نحوه نام گذارى امام حسین(ع)/ کنیه خاص حسین بن علی(ع)
بر پايه شمارى از روايات ، نام گذارى امام حسن و امام حسين عليهماالسلام ، توسّط پيامبر (ص) و با وحى الهى صورت گرفت . اين نام ها ، نام فرزندان هارون (جانشين موسى (ع) ) است ؛ همان «شَبَّر» و «شَبير» كه در زبان عربى ، به «حسن» و «حسين» ترجمه مى شوند. بر اساس برخى نقل هاى ديگر، نام امام حسين (ع) در تورات ، «شَبير» و در انجيل ، «طاب» است. گفتنى است نام هاى «حسن» و «حسين»، در ميان اعراب جاهلى وجود نداشته است. كنيه امام حسين (ع) ، «ابوعبد اللّه» و كنيه خاصّ او « ابوعلى» است. القاب ايشان ، بسيار است ، از قبيل: رشيد ، طيّب ، وفىّ ، سيّد ، زكىّ ، مبارك ، مطهّر ، الشارى نَفْسَه للّه ، نافع ، ولىّ ، ابو الأئمّه ، ثار اللّه ، سِبط ، سِبط ثانى ، سِبط الأسباط ، سِبط رسول اللّه ، سيّد الشهدا ، سيّد شباب أهل الجنّه ، شهيد سعيد ، شهيد كربلا ، امام شهيد ، التابع لِمَرضاة اللّه ، الدليل على ذات اللّه ، و امام مظلوم .
پيامبر(ص) به على بن ابى طالب(ع) فرمود: «هنگامى كه خداوند عز و جل آدم (ع) را آفريد و از روح خود در او دميد و فرشتگانش را براى او به سجده در آورد و در بهشت خود ، جايش داد و كنيز خود ، حوّا را به همسرى اش در آورد ، آدم به عرش چشم دوخت و در آن جا ، پنج سطر نوشته ديد پرسيد : پروردگارا! اينها چه كسانى اند؟ خداى عز و جل به او گفت : اينان كسانى اند كه چون آفريدگانم آنان را شفيع درگاهم كنند ، مى پذيرم . آدم گفت : پروردگارا! به حقّ منزلت آنان نزد تو ، نام هايشان چيست؟ خداى متعال گفت : نفر اوّل ، من، محمودم و او ، محمّد است . دوم ، من ، عالى هستم و او ، على است . سوم ، من، فاطر هستم و او ، فاطمه است . چهارم ، من ، محسن هستم و او ، حسن است . پنجم، من ، داراى احسان هستم و او ، حسين است ، كه همگى ، خداى عز و جلرا مى ستايند» .
در روایات درباره نحوه نامگذاری امام حسین(ع) چنین آمده است که چون حسين (ع) متولّد شد، خداى متعال به جبرئيل (ع) وحى كرد كه : «پسرى براى محمّد ، متولّد شده است . بر او فرود آى و شاد باش گو و به او بگو : على براى تو ، مانند هارون براى موسى است . پس ، او را به نام پسر هارون ، نام بگذار» . جبرئيل (ع) فرود آمد و از جانب خداى متعال به او شادباش گفت و سپس گفت : «خداى عز و جل به تو فرمان مى دهد كه او را به نام پسر هارون بنامى» . پيامبر (ص) فرمود : نام او چه بوده است؟ جبرئيل گفت : «شَبير» . پيامبر (ص) فرمود : زبان من ، عربى است . جبرئيل گفت : «او را حسين بنام» .
امام صادق (ع) در پاسخ به سؤال یکی از یاران خویش درباره اين سخن خداى متعال : «پيش از وى ، همنام او را نيافريده بوديم» فرمود : «مقصود ، حسين بن على و يحيى بن زكريّا هستند كه هيچ كس پيش از آن دو ، اين نام ها را نداشتند و آسمان ، جز بر آن دو ، بر كسى 40 روز نگِريست» . گفتم : گريه آسمان ، چگونه بود؟ فرمود : «[ خورشيد ،] سرخْ طلوع مى كرد و سرخ غروب مى كرد»
سرانجام انگشتری امام حسین(ع)/ نقش نگین انگشتری سیدالشهدا(ع)
در الأمالى شیخ صدوق به نقل از محمّد بن مسلم چنین آمده است که از امام صادق (ع) پرسيدم : انگشتر حسين بن على (ع) به چه كسى رسيد؟ و نيز به ايشان گفتم : شنيده ام كه در واقعه عاشورا ، از انگشتش بيرون كشيده شده است. فرمود : «آن گونه كه گفته اند ، نيست . حسين (ع) به فرزندش على بن الحسين (ع) ، وصيّت كرد و انگشترش را در انگشت او نمود و كارش را به او واگذار كرد ، همان گونه كه پيامبر خدا (ص) با اميرمؤمنان على (ع) كرد و امير مؤمنان (ع) با حسن (ع) و حسن (ع) با حسين (ع) . سپس آن انگشتر ، پس از پدرش ، به پدرم و از او به من رسيد و اكنون ، نزد من است و من هر جمعه ، آن را به دست مى كنم و با آن ، نماز مى خوانم» . روز جمعه ، در حالى كه امام صادق (ع) نماز مى خواند ، بر او در آمدم . چون از نماز فارغ شد ، دستش را به سوى من دراز كرد و انگشترى در انگشتش ديدم كه نقشش چنين بود : «لا إلهَ إلَا اللّه ُ عُدَّةٌ لِلِقاءِ اللّه ِ» (یعنی: «ذكرِ لا إله إلّا اللّه ، ساز و برگِ ديدار با خداست») . سپس [امام عليه السلام ] فرمود : «اين انگشتر جدّم ابوعبد اللّه حسين بن على عليه السلام است» .
همچنین شیخ صدوق در الامالی به نقل از على بن سالم و او از امام صادق (ع) و ایشان از پدرش امام باقر(ع) نقل می کند : حسين بن على (ع) دو انگشتر داشت كه نقش يكى از آنها ، «ذكرِ لا إله إلّا اللّه، ساز و برگِ ديدار با خداست» و نقش ديگرى ، اين بود : «إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ». ( یعنی «خداوند ، به انجام رساننده فرمان خويش است»)
گوشت و خون حسین(ع) از وجود پیامبر(ص) روییده شد
در روایات اسلامی درباره دوران شیرخوارگی امام حسین(ع) گفته شده است که امام حسين(ع) ، نه از فاطمه (س) و نه از هيچ زن ديگرى شير نخورد ؛ بلكه او را نزد پيامبر (ص) مى آوردند و ايشان انگشت شست خود را در دهان او مى گذارد و حسين (ع) به اندازه اى مى مكيد كه دو سه روزش را كفايت مى كرد . از اين رو ، گوشت حسين (ع) از گوشت و خون پيامبر (ص) روييد. همچنین ابن شهرآشوب در المناقب به این مطلب اشاره دارد که: فاطمه (س) هنگامى كه حسين (ع) را به دنيا آورد ، بيمار شد و شيرش خشك گرديد . پيامبر (ص) زن شيردهى را جستجو كرد ؛ امّا نيافت. پس خود نزد حسين (ع) مى آمد و انگشت شَستش را در دهان او مى نهاد و حسين (ع) آن را مى مكيد . خداوند ، روزى اى در انگشت شست پيامبر (ص) نهاده بود كه حسين (ع) را با آن ، تغذيه مى كرد .
روایت سلمان فارسی از نحوه غذا خوردن حسنین(ع) از دست پيامبر (ص)
سلمان فارسى می گوید : بر پيامبر (ص) در آمدم . حسن و حسين عليهماالسلام غذا مى خوردند . پيامبر (ص) يك بار در دهان حسن (ع) لقمه مى نهاد و يك بار در دهان حسين (ع) . چون غذا خوردن تمام شد ، پيامبر (ص) ، حسن (ع) را بر گردن و حسين (ع)را بر روى ران خود نهاد و سپس فرمود : «اى سلمان ! آيا اينان را دوست دارى؟» . گفتم : اى پيامبر خدا ! چگونه آنها را دوست نداشته باشم ، در حالى كه نزد تو چنين جايگاهى دارند؟! فرمود : «اى سلمان ! هر كس اينان را دوست بدارد ، مرا دوست داشته است و هر كس مرا دوست بدارد ، خدا را دوست داشته است» . سپس دستش را بر شانه حسين (ع) نهاد و فرمود : «او ، امام پسر امام است . 9 تن از نسل او ، امامانى نيك و امين ومعصوم اند و نهمينِ آنان ، قائمِ (قيام كننده) ايشان است» .
منبع:مهر
