عقیق: ابن خلّكان در «وفیات الاعیان‌» نوشته است كه سرّی سقطی (1) گفت: سی سال است كه از یك جمله «الحمد للّه‌» كه بر زبانم جاری شد، استغفار می‌كنم. گفتند: چگونه؟ گفت: شبی حریقی در بازار رخ داد. بیرون آمدم ببینم كه به دكان من رسیده یا نه؟ به من گفته شد: به دكان تو نرسیده است. گفتم: «الحمد للّه»، یك مرتبه متنبه شدم كه گیرم دكان من آسیبی ندیده باشد، آیا نباید در اندیشه مسلمانان باشم.

 سعدی به همین داستان (با اندك تفاوتی) اشاره كرده و می‌گوید:
 شبی دود خلق آتشی برفروخت                             شنیدم كه بغداد نیمی بسوخت
 یكی شكر گفت اندر آن خاك و دود                        كه دكان ما را گزندی نبود
 جهان دیده گفتش اندر آن بُو الهوس                        تو را خود غم خویشتن بود و بس
 پسندی كه شهری بسوزد به نار                           اگر خود سرایت بود بر كنار؟ 2