عقیق | پایگاه اطلاع رسانی هیئت ها و محافل مذهبی

کد خبر : ۲۲۱۵۴
تاریخ انتشار : ۳۰ بهمن ۱۳۹۲ - ۰۹:۱۶
اصحاب پیامبر اکرم (ص) هنگام وضو گرفتن ایشان، هجوم می‌آوردند تا هر کسی قطره‌ای از آب وضوی ایشان را به عنوان تبرک برگیرد، به گونه‌ای که نمی‌گذاشتند قطره‌ای از آب وضوی پیامبر (ص) بر زمین بریزد.

عقیق: بوسیدن ضریح ائمه (ع) و تبرک جستن به اشیاء یکی از مسائلی است که وهابیت با دستاویز قرار دادن آن سعی می کنند شیعه و آموزه هایش را زیر سوال برده و بر همین اساس به شیعه برچسب شرک و انجام فعل حرام بزنند. از این رو در این نوشتار به مستنداتی درباره این اعتقاد و آموزه اشاره می شود.
باید توجه داشت که پیامبران و امامان بدان جهت که بندگان شایسته خداوند هستند، سزاوار احترام و محبت هستند. احترام و محبت به آنها بدان جهت نیست که برای آنان در مقابل خدا، مقام و ارزشی مستقل قائل باشیم؛ بلکه آنان مستقل از خدا هیچ ندارند و همه عظمت آنان و عشق و محبت ما به ایشان، ناشی از آن است که آنان در اوج معرفت، بندگی و عبودیت حضرت حق قرار دارند و مورد عنایت خاص پروردگار هستند.
بوسیدن ضریح امامان (ع) و اولیای الهی، برخاسته از عشق و محبت نسبت به آنان است، همانگونه که عاشق، هر چیزی را که منتسب به معشوق است می بوید و می بوسد و به سینه می چسباند. برای زائر امام معصوم (ع)، خود سنگ و چوب ارزشی ندارد. بوسیدن ضریح و در و دیوار حرم از آن جهت است که منسوب به محبوبش یعنی، امام معصوم (ع) است.
باید توجه داشت این اعتقاد و آموزه شیعی یعنی تبرک، منشأ و مبداء و ریشه قرآنى دارد. زمانى که حضرت یعقوب (ع) از فراق یوسف (ع) نابینا شد، به تصریح قرآن کریم، لباس یوسف (ع) را بر چشم خود نهاد و بینایى خود را باز یافت؛ «فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشِیرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِیراً قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَکمْ إِنِّى أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ»؛ (یوسف، 96)؛ «پس چون مژده رسان آمد، آن پیراهن را بر چهره او انداخت؛ پس بینا گردید. گفت: آیا به شما نگفتم که بى‏شک من از (عنایت) خدا چیزهایى مى‏دانم که شما نمى‏دانید»؟
علاوه بر این، قرآن خود را هم مبارک و با برکت معرفی می کند و می فرماید: «کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیْکَ مُبَارَکٌ لِّیَدَّبَّرُوا آیَاتِهِ وَلِیَتَذَکَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ» ؛ این قرآن کتابی است که ما آن را به سوی تو فرستاده‌ایم و مبارک است. تا خردمندان در آیات بیندیشند و پند گیرند. (ص، 29)
همچنین، خداوند خود را با همین صفت درباره نزول قرآن ستوده است. آنجا که می‌فرماید: «تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا» (فرقان،1) ؛پاک و منزه بزرگ و متعالی ، فزونی بخش و پای دارنده خیر است آن خداوند که قرآن را بر بنده‌اش فرو فرستاد تا برای جهانیان بیم دهنده‌ای باشد.
بر اساس روایات معتبر نزد شیعه و سنی، اصحاب پیامبر اکرم (ص) هنگام وضو گرفتن ایشان، هجوم می آوردند تا هر کسی قطره ای از آب وضوی ایشان را به عنوان تبرک برگیرد به گونه ای که نمی گذاشتند قطره ای از آب وضوی پیامبر (ص) بر زمین بریزد و اگر به کسی چیزی نمی رسید، از رطوبت دست دیگری استفاده می کرد. (صحیح بخاری، ج 1، ص 33)
همچنین، در صحیح مسلم، جلد 2، صفحه 315 در باب کتاب الباس و الزینة، حدیثی از اسماء بنت ابی بکر نقل شده که می گوید: "هر گاه شخصی مریض می شد، برای شفای مریض قبای پیامبر اکرم (ص) را می شستیم و از آبی که قبا را در آن شسته بودیم، به مریض می دادیم."
بنابراین، سیره اصحاب، تبرک جستن به ظرف غذای پیامبر (ص)، چاه هایی که آن حضرت (ص) از آن آب نوشیده اند و ...چه در زمان حیات ایشان و چه بعد از رحلت ایشان بوده است. (صحیح بخاری، ج 3، ص 35)
از این رو، باید دانست ریشه این تفکر که وهابیت و سلفی ها تبرک را حرام می دانند، به بنی امیه و مروان باز می گردد. نخستین کسی که از زیارت پیامبر (ص) جلوگیری کرد، مروان بن حکم بود که این در مسند احمد ابن حنبل، جلد 5، صفحه 422 بیان شده است:" روزی مروان مردی را دید که صورتش را روی قبر پیامبر (ص) گذاشته بود. مروان در حالی که گردن او را گرفته بود گفت می دانی چه می کنی؟ (و او را از این کار منع کرد) هنگامی که زائر قبر پیامبر (ص) صورتش را به سمت مروان برگرداند، ناگهان مروان با ابوایوب انصاری، صحابی بزرگ پیامبر(ص) مواجه شد. ابوایوب انصاری در پاسخ به مروان گفت: به دیدار پیامبر(ص) خدا آمده ام نه به دیدار سنگ و خاک! از رسول خدا (ص) شنیدم که فرمودند: زمانی که دینداران امور دینی مردم را بر عهده دارند بر حال دین خدا نگریید؛ زمانی باید در دین گریست که نااهلان عهده دار امور دینی مردم باشند." این روایت در منابع دیگر اهل تسنن نیز وارد شده است که از جمله می توان به المستدرک علی الصحیحین حاکم نیشابوری جلد 4، صفحه 560 اشاره کرد.
بنابراین، بوسیدن و تبرک جستن بدون اعتقاد به الوهیت یا ربوبیت (فاعلیت استقلالی) شرک نیست. بر اساس داوری وهابیت که صرف بوسیدن و تبرک جستن به آثار اولیای الهی شرک و حرام است، پیامبر (ص) و اصحابشان و نیز یعقوب (ع) و همه انسان ها حتی خود وهابیان که فرزندان خود را می بوسند، مرتکب شرک و حرام شده اند. (شفاعت و توسل، ص 71)


منبع:قدس

211008


ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
پربازدیدترین اخبار
پنجره
تازه ها
پرطرفدارترین عناوین