عقیق: امام صادق(ع) فرمود: خدا عز و جل به داود(ع) وحى كرد: هيچ كدام از بندگانم به من پناهنده نشود در برابر يكى از بنده هايم و من بدانم كه قصد او همين است و سپس همه آسمانها و زمين و هر كه در آنها است براى او راه چاره از آنها را فراهم كنم و هيچ كدام از بندگانم به ديگرى پناهنده نشود كه من بدانم قصدش همين است جز آنكه همه وسائل آسمانى و زمينى را از او بگيريم و زمين را از زير پايش بكشم و باك ندارم به چه وادى نابود شود.

از امام صادق(ع) كه فرموده اند:
بى‏ نيازى و عزت گردش مى‏ كنند، و چون به محل توكل رسند، وطن سازند.

امام صادق(ع) فرموده اند:
هر بنده‏ اى برود به سوى آنچه خدا عزوجل، دوست دارد خدا رو كند به سوى آنچه او دوست دارد، هر كه به خدا پناهد خدايش پناه دهد و هر كه خدا به او رو كند و او را پناه دهد باكى ندارد كه آسمان بر زمين افتد، يا بلائى فرود آيد كه همه مردم زمين را فرو گيرد، او به وسيله تقوى‏ در حزب خدا از هر بلا محفوظ است، آيا نيست كه خدا عز و جل مى ‏فرمايد: «به راستى متقيان در مقام امنى باشند».(1)

على بن سويد گويد:
از امام كاظم(ع)  از تفسير قول خدا عزوجل پرسیدم: «هر كه بر خدا توكّل كند او را بس است».(2)
فرمود: توكل بر خدا درجاتى دارد، يكى آنكه در همه كار خود بر او توكل كنى و هر چه با تو كند راضى باشى و بدانى كه در خيرخواهى تو كوتاهى نكند و بدانى كه اختيار با او است، پس توكل كن بر خدا به واگذارى همه اينها به وى و به او اعتماد داشته باش در آن و جز آن (يعنى در كارهاى ديگران كه به تو مربوط است) (3).