عقیق: امام صادق(ع) مى ‏فرمايد: 
هر كه نعمتى بر او رخ نمود بسيار بگويد «الحمد للَّه»، و هر كه را هم حزن بسيار بدو روى آورد بايد طلب آمرزش كند، و هر كه فقر و تهيدستى گريبانش گرفت بسيار بگويد: «لا حول و لا قوّة إلّا باللَّه العلىّ العظيم» كه اين فقر را از او بزدايد.
امام(ع) مى‏ فرمايد: مردى از انصار از نظر پيامبر پنهان شد و چون باز آمد حضرت به او فرمود: چه چيز تو را از ما پنهان داشت؟
 او در پاسخ عرض كرد: يا رسول اللَّه! فقر و كثرت بيمارى. 
حضرت(ص) به او فرمود: مگر به تو سخنى را نياموختم كه اگر آن را بگويى فقر و بيمارى از تو كناره گيرد؟ 
عرض كرد: آرى يا رسول اللَّه.
پيامبر(ص) فرمود: هر گاه صبح و شام كردى بگو:
»لا حول و لا قوة الا باللَّه العلى العظيم، توكّلت على الحىّ الّذى لا يموت و الحمد لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً.»
 آن مرد مى ‏گويد: بخدا سوگند اين دعا را سه روز نخواندم مگر آنكه تهيدستى و بيمارى از من دور شد.