عقیق: توفیق هم کلام شدن با پروردگار، مناجات و صحبت خودمانی با حضرت حق، خیلی باارزش تر از پاداش های دنیوی و حتی اخروی است. اجابت و دریافت حاجت اصل نیست؛ مهم خود دعا است. رشد و ارتقاء، حالت تضرع و انکسار، ذلت و در یک کلام عبودیت، مهمتر از دریافت حاجت حتی حاجت های معنوی است. از این رو در باب اهمیت دعا گفتاری برگرفته از کتاب "دعا" از منظر حضرت آیت الله سید علی خامنه ای در ذیل مرور می شود: 

با صحیفه سجادیه مانوس شوید. کتاب بسیار عظیمی است. این که گفته اند زبور آل محمد (ص)، واقعا همین طور است؛ پر از نغمه های معنوی است. دعا و درس است.
به نظر من صحیفه سجادیه مبارکه یکی از بهترین ذخایر معنوی ما است. اگر بتوانیم از این استفاده کنیم.
من توصیه می کنم که ارتباط بچه ها با خدا، ارتباطات با توجه و باحالی باشد؛ به خصوص نمازها را با حال بخوانند. دعا که می خوانند، با حال و با توجه بخوانند و بدانند با چه وجودی حرف می زنند و چه می خواهند و بدانند این خواست، پاسخ دارد. در قرآن به ما گفته شده است:" ادعُونی أستَجِب لکم" (سوره غافر، آیه 60) مرا بخوانید تا به شما پاسخ دهم. یکجا دارد:" وَسئلوا اللهَ مِن فَضلِهِ" (سوره نساء، آیه 32) از فضل خدا طلب کنید و بخواهید.
ذکر الله را در فضای جامعه زیاد کنید. ملتی که راه دشواری را در پیش روی خود دارد و می خواهد کار بزرگی انجام دهد، در کنار کار و تلاش و مجاهدت، لازم است که باب گشاده ای برای دعا و توجه به پروردگار و استمداد از خداوند قرار دهد.
طلبه باید با دعا، با ذکر و با مناجات انس پیدا کند. جامعه اسلامی باید جامعه دعا و تضرع و انابه الی الله باشد. 

غنیمت دانستن دعا
ذکر الهی را خیلی باید مغتنم بشمارید. همین نماز جمعه شما مصداق ذکر الهی است. "فاسعوا إلی ذِکرِ الله" (سوره جمعه، آیه 9) در اینجا آنچه بر دل شما، بر زبان شما، بر حرکات شما باید غالب باشد، یاد خداست. دل به یاد خدا، زبان متذکر به نام مقدس پروردگار، حرکات دست و پا و جسم هم حرکاتی در جهت یاد پروردگار و اطاعت اوامر الهی. این چیزی که مورد نیاز یکایک ماست، همین است. 

دعا دارای نقش موثر در سازندگی
کسی خیال نکند در زندگی ملتی که در حال سازندگی است دعا و تضرع نقش زیادی ندارد. به عکس ملتی که راه دشواری را در پیش روی خود دارد و می خواهد کار بزرگی را انجام دهد، در کنار کار و تلاش و مجاهدت لازم است که باب گشاده ای برای دعا و توجه به پروردگار و استمداد از خداوند قرار دهد.

شما در طول تاریخ اسلام مشاهده می کنید که معصومین (ع) از جمله خود نبی اکرم (ص) و امیرالمومنین (ع) در میدان های جنگ در صحنه های پرخطر و در هنگام کارهای بزرگ، دست توسل و دعا باز می کردند. کسی نمی تواند بگوید که پیغمبر (ص) و مسلمانان صدر اسلام تلاش و کار نمی کردند. بالاتر از تلاش آنها دیگر تلاش وجود ندارد. در آن ده سال که پیغمبر (ص) حاکمیت جامعه اسلامی آن روز را در اختیار داشت، سال هایی یکسره توام با کار و تلاش بود. اما در عین حال با وجود آن کار و تلاش و در کنار آن تضرع و انابه و استغفار و طلب مسئلت از پروردگار عالم هم جای خود را داشت.
لذا دعا یک نعمت است و فرصت دعا کردن یک نعمت است. در وصیت امیرالمومنین (ع) به امام حسن مجتبی (ع) این معنا وارد شده است:"إِعلَم أَنَّ الَّذی بِیَدِه خَزائِنَ الملکوتِ الدنیا و الاخرةَ قَد أَذِنَ لِدُعائِک و تَکَفَل لِإجابَتِک"؛ "خدای متعال که همه قدرت آسمان و زمین در قبضه توانایی اوست، به تو اجازه داده که با او دعا کنی و حرف بزنی و از او بخواهی" این رابطه درخواست کردن و گرفتن از خدای مایه تعالی روح انسان است و همان تقویت کننده روح عبودیت است.
خدای متعال بین خودش و تو واسطه ای، فاصله ای و حجابی قرار نداده است. هر وقت با خدا شروع کنید به سخن گفتن و عرض نیاز کردن خدای متعال صدا و درخواست شما را می شنود. با خدا همیشه می شود هم زبان شد، می شود گفتگو کرد، می شود مانوس شد و می شود از او درخواست کرد. این برای بشر، فرصت و نعمت خیلی بزرگی است.

منبع:شبستان

211008