كسى كه در مرثيه حسين(ع) شعرى خوانده و خود گريه كرده و يك نفر ديگر را بگرياند بهشت براى هر دو واجب مى شود.
عقیق: حضرت ابو عبد اللَّه(ع) فرمودند: اى ابا هارون آيا شعرى در مصيبت امام حسين(ع) برايم مى خوانى؟
ابا هارون مى گويد: پس براى آن حضرت شعرى خواندم و آن جناب گريست.
سپس فرمودند:
همان طورى كه پيش خود شعر و مرثيه مى خوانيد برايم بخوان يعنى با رقّت و لطافت، ابا هارون مى گويد:
پس اين بيت را براى آن جناب با رقّت و لطافت خواندم:
امرر على جدث الحسين فقل لاعظمه الزّكية
يعنى: گذر كن بر قبر حضرت حسين بن على(ع)، پس به استخوان هاى پاك و مطهّرش بگو.
ابا هارون مى گويد: امام(ع) گريست، سپس فرمود: بيشتر برايم بخوان.
پس قصيده ديگر براى حضرتش خواندم.
ابا هارون مى گويد: امام(ع) گريستند و صداى گريه اهل منزل را از پشت پرده شنيدم.
سپس ابا هارون مى گويد: وقتى از خواندن فارغ شدم حضرت به من فرمودند:
اى ابا هارون كسى كه در مرثيه حسين بن على(ع) شعرى خوانده و خود گريه كرده و ده نفر ديگر را بگرياند بهشت بر ايشان واجب مى گردد.
و كسى كه در مرثيه حسين(ع) شعرى خوانده و خود گريه كرده و يك نفر ديگر را بگرياند بهشت براى هر دو واجب میىشود.
و كسیکه امام حسين را نزدش ياد كنند و از چشمش به مقدار بال مگس اشك بيايد ثواب و اجر او بر خداست و خداوند براى وى به كمتر از بهشت اجر و ثواب نمى دهد.
پی نوشت:
كامل الزيارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص339و۳۴۰ .
منبع:افکارنیوز
