بعضی بهانه شان می شود فلسفه و حکمت. بعضی ها هم فکر می کنند که تنها مشکل اسلام این حُکَما هستند و عُرَفا مثلا باید لعنشان کنند، دیگر واقعا ما مسلمان ها هیچ مشکلی نداریم، فقط مشکل این است، که جماعتی عارف اند، باید این ها را رد کنیم بروند و یک جماعتی حکیم اند، باید این ها را مسخره کنیم.

پیغمبر اکرم(ص) وقتی رابطه بین خود و حضرت صدیقه طاهره (س) را تبیین می کنند، یا وقتی رابطه بین خودشان و حضرت رضا(ع) را تبیین می کنند، یا رابطه بین خودشان و حضرت سیدالشهدا(ع) را تبیین می کنند، یا رابطه خودشان و حضرت مجتبی(ع) را تبیین می کنند، نمی گویند که او فرزند من است، می گویند که من از او هستم و او از من؛ به حضرت رضا(ع) می فرمایند: بضعه منی؛ اگر حالا به سید الشهدا(ع) یا صدیقه طاهره(س) بگویند بضعه، می شود خیلی ساده لوحانه توجیه کنیم که بله یعنی دخترم، یعنی پاره تنم، منتهی خب حضرت رضا(ع) چقدر فاصله زمانی تا زمان پیغمبر اکرم(ص) دارد، عین این عبارت را هم در مورد حضرت رضا(ع) داریم، این را حالا باید چگونه توجیه کنیم و بفهمیم؟ پیغمبر (ص) یک نفر است ولی می گوید من 14 نفر هستم.

در روایات اصحاب کساء (ع) همه شان به خامس توصیف شده اند، پیغمبر اکرم (ص) خامس اصحاب کساء است، حضرت مجتبی(ع) خامس اصحاب کساء است، سیدالشهدا(ع) خامس اصحاب کساء است. ببینید برای فهم دین باید آدم فکر کند. این زحمت می خواهد. دین داری و در روایات هم هست، این که دیگر  قول حکما نیست که ما بگوییم، حالا ما را چه به ملاصدرا. چه ربطی داریم به ما محی الدین، به ما چه او چه گفته است، این که دیگر محی الدین نیست. خب اصول کافی را ببینید، همان کافی که دیگر هیچ کسی آنهایی را که هیچی را در روایات قبول نمی کنند، این را قبول کردند، که مثلا از حضرت حجت(عج) درباره اصول کافی آمده است که: الکافی کافٍ بشیعتنا، نحن والله اسماء الحسنی، قشم جلاتله هم خورده است.

خیلی از روایات به ما نرسیده، ما محروم هستیم، یک زمانی روایات گم می شدند، سر روایات آل الله همان بلائی آمده که سر آل الله آمده. اول اتفاقی که بعد از غصب خلافت أمبرالمؤمنین(ع) و امامت أمبرالمؤمنین(ع) افتاد، سوزاندن روایات نبوی بود و بعد هم خواندن روایت جرم محسوب شد، هر که می گفت: قال رسول الله، مجرم بود. این اولین اتفاق بود.

عایشه می گوید که: من در خانه بودم، به قول ما گونی گونی، انبارهایی و انبوه هایی از روایات را پدرم دستور داد جمع کنند، می آوردند در حیاط خاته ما من می دیدم که پدرم همه را می سوزاند، همینطوری قدم می زد و اینها می سوختند. خیلی از روایات این بلا بر سرش آمده است، آن بلایی که بر سر آل الله آمده بر سر کلام آل الله هم امده، یک وقتی هم شده که روایات فراموش شدند و کسی بها نمی داده به روایت، خود امامیه هم به روایات آل الله توجه نمی کردند. حدیث برایشان بی اهمیت بود، فکر  نمی کردند، اهمیت نمی دادند،  همینطوری گم شدند و به ما نرسیدند. ولی یک سری رسیده است.

برای فهم روایات آدم باید مبنا داشته باشد، وگرنه آدم متحیر می شود که آل الله چه می خواهند بفرمایند. بزرگان ما و اهل حکمت و اندیشه و اینها، مبانی را به دست ما می دهند که با این مبانی روایات را نگاه بکن.

به قول مرحوم شعرانی: ما مقصد آل الله از افعالشان را نمی فهمیم. کارهایی می کردند که ما نمی دانیم چگونه انجام میدادند، ما چه می دانیم که در مغز علی بن ابیطالب(ع) چه می گذشت.

متن اشعار حاج منصور ارضی:

وقتی تب مستانه بودن مال من شد

ساقی شدی پیمانه بودن مال من شد

تقدیر من این است پای تو بسوزم

در آتشت پروانه بودن مال من شد

دست نوازش با کرم مال شما شد

دست فقیر خانه بردن مال من شد

راحت شدی آخر مرا بیچاره کردی

راحت شدی افسانه بودن مال من شد

خون دلم را پس فرستادی برایم

آخر چرا بیعانه بودن مال من شد

آوارگی زلف تو آواره ام کرد

در روضه بی کاشانه بودن مال من شد

پروانه دور گنبدت شد مرغ فطرس

دنبال آب و دانه بودن مال من شد

از نامت آقا اعتبارش مال مردم

شکر خدا دیوانه بودن مال من شد

من نوکری کردم ولی از برکت خود

در من پریشانه بودن مال من شد

* * * * * * * * * * * * *

جز این دو میوه قلبم ثمر نداشته ام

ببخش اگر که پسر بیشتر نداشته ام

برای اینکه شبیه تو بی کفن باشند

برای ایشان کفن از خانه برنداشته ام

مصیبت علی اکبر قد مرا خم کرد

مگر نه دست به روی کمر نداشته ام

بیا دو تا پسرم را خودم فدات کنم

که دشمن تو نگئید جگر نداشته ام

بخاطر تو زخیمه نیامدم بیرون

وگر نه هیچ غمی در نظر نداشته ام

حسین(ع) غضه نخور، مادر شهید شدم

تو فکر کن که از اول پسر نداشته ام

هزار مثل پسرهای من فدای سرت

ببخش که اگر پسر بیشتر نداشتم

گزارش و صوت: سید علی حسینی