علی جعفری در تشریح برخی خاطرات از اخلاص در کارها و زندگی علامه جعفری گفت: اخلاص در تمام برخوردهای اجتماعی و فردی و نوشتار ایشان مشهود بود. علامه هرگاه می‌خواستند توصیه‌ای به مردم کنند پیش از آن، خود عامل بدان کار می‌شدند و این اخلاص به خاطر ارتباط با موجودی به نام انسان بدون درنظر گرفتن سمت و شغل آنها بود.

وی در ادامه گفت: روزی چند جوان تقریبا هفده – هجده ساله برای دریافت پاسخ‌ پرسش‌هایشان به کتابخانه شخصی ایشان آمدند، علامه سه تا چهار ساعت با آنها صحبت کرد و پاسخ پرسش‌هایشان را داد اما بعد از رفتنشان دوباره علامه کسی را فرستاد تا آنها را بازگرداند چرا که می‌گفت من احساس می‌کنم یکی از آنها پاسخ‌هایش را نگرفته و ناراضی است، دوباره نیم تا یک ساعت دیگر هم با آنها صحبت کرد این همان اخلاص و تقوا در کار است، احساس مسؤلیت در برابر انسان‌ها.

جعفری با اشاره به اینکه این مسؤلیت و اخلاص در کارهای قلمی و نوشتاری علامه نیز هویدا بود، اظهار داشت: اگر غوری در آثار ایشان داشته باشیم مخصوصاً در تفسیر نهج‌البلاغه‌شان به راحتی درک می‌کنیم که فرازی از خطبه غدیر نیست که به قلم عادی نوشته شده باشد و احساس مسؤلیت در آن دیده نشود چرا که با تمام وجود ایشان اندیشه را به قلم منتقل کرده و از قلم به کاغذ.

فرزند علامه جعفری درباره ارادت ایشان به اهل بیت(ع) توضیح داد: ایشان مخصوصاً نسبت به امام حسین(ع) ارادت ویژه‌ای داشت و کتابی به نام «امام حسین(ع) شهید فرهنگ پیشرو انسانیت» نگاشتند و در آن تقسیم‌بندی‌هایی راجع به انسان و زندگی ایشان داشته و نقش فرهنگ امام حسین(ع) در جای جای زندگی انسان را ترسیم کرده‌اند. بحث‌هایی که وی درباره انسان و اندیشه‌اش از فرهنگ عاشورا دارد افراد را به تفکر فرو می‌برد بنابراین اندیشه‌های ایشان صرف نقل تاریخ نیست.

وی با اشاره به اینکه علامه در هیئت‌های مذهبی شرکت می‌کردند، گفت: منزل در خیابان آیت‌الله کاشانی بود و ایشان در همان جا در هیئت‌ شرکت می‌کردند و سخنرانی داشتند البته در هیئت آذری‌ها هم شرکت کرده و اشعار نجفی‌ها را با محتوا یاد می‌گرفتند.

جعفری در پاسخ به این سؤال که از سلوک خانوادگی علامه چیزی به خاطر می‌آورد، گفت: ایشان با وجود اینکه با متفکرین و شخصیت‌های آکادمیک مرتباً در کتابخانه شخصی‌شان ملاقات داشتند و به لحاظ طبیعی می‌بایست منش‌شان رسمی شده باشد اما اینطور نبود و او شخصیتی ثابت داشت و در ارتباط با خانواده خشک و رسمی نبود بنابراین با فرزندان و همسران بسیار صمیمی و مهربان بودند.

وی در ادامه افزود: مرحومه جمیله فرشباف همسر ایشان زنی بسیار با تقوا و مؤمنه بودند که همیشه سه توصیه علامه را به همه می‌گفتند، از جمله نماز اول وقت، مهمان‌نوازی و صبر و استقامت در برابر مشکلات زندگی. علامه خودشان در تبریز، تهران، قم، نجف و... سال‌ها زندگی سخت داشتند روزهایی که زندگی طلبگی و روحانیت بسیار با مشقت همراه بود همسر ایشان هم همیشه با صبر زیاد و استقامت در کنارشان بودند.

جعفری در پایان خاطره‌ای از علامه جعفری بدین شرح تعریف کرد: شب تدفین همسر علامه ایشان در کتابخانه شخصی‌شان شام غریبان گرفتند و درباره ویژگی‌های همسرشان و همینطور فلسفه مرگ و عظمت آن صحبت کردند، ایشان گفتند که در این چند دهه زندگی مشترک با همسرم ایشان با ما هم کاروان بودند و لحظه‌ای خواسته‌هایشان را برای زندگی در اولویت قرار ندادند، ایشان نمونه از خودگذشتگی بودند و در نهایت از همسرشان طلب عفو کردند.

منبع:فارس