از صفحات جان سوز تاریخ کربلا مراسم خاکسپاری شهیدان بود که زمین و آسمان و آسمانیان را به گریه واداشت. یزیدیان پس از تمام شدن جنگ، اجساد کشتههای خود را به خاک سپردند در حالی که بدنهای مطهر فرزند پیامبر و یارانش علیهم السلام را زیر آفتاب سوزان بر زمین رها کردند تا آنکه جمعی از قبیلهی بنی اسد آمدند و غریبانه شهیدان را به خاک سپردند.

شیعیان در سالهای پس از واقعه ی عاشورا به یادبود غربت امام و شهیدان کربلا، محفّه و تابوتی درست کرده و در شب و روز عاشورا مراسم نمادین تشییع جنازه ی شهیدان را برگزار کرده و به نوعی خود را یار و ادامه دهنده ی راه آنان می دانند. 

در بسیاری از شهرهای ایران از جمله دارالمؤمنین کاشان، این تابوت یا نخل ساخته شده و عاشقان حسینی، پروانه وار آن را در مسیرهای عزاداری بر دوش می کشند و به آن تبرک می جویند.

فیلم:

هیئت حسینی نخل کاشان  که حدود ۷۰۰ سال پیش در دو محله ی قدیمی اطراف هیئت یعنی صدره و سرفره ساخته شده است صاحب قدیمی ترین نخل کاشان است که تاکنون چندین نوبت مورد مرمت قرار گرفته است. نخلی که محل توسل و اشک و مناجات خیل زیادی از مضطرین و شیفتگان این خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام است.

حسینیه نخل کاشان پس از مرمت و بازسازی

عاشقان هنرمند، نخل را به گونهای طراحی کرده اند که از بیرون به شکل قلب، شعله، قطره و کشتی است.

شکل قلب نماد اینشت که این عزیزی که تشییع می شود قلب ماست.

شکل قطرهی خون یعنی کسی که تشییع می کنیم شهید در راه خداست و خونش را در راه او داده است.

شکل شعلهی آتش نماد این که شهید مثل شعله ای به ما نور و روشنایی و حرارت می دهد، اِنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدی...

و در مجموع نخل به شکل کشتی است که روی دستها حمل می شود که این هم یادآور همان حدیث رسول خداست که اِنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدی وَ سَفینَةُ النَّجاة، همانا امام حسین علیه السلام چراغ هدایت و کشتی نجات است.

آری چیزی که چنین حکیمانه بنا نهاده شده و سمبل حرکت و مبارزه با ظلم و جهالت است و نمادی از قیام سالار شهیدان است، باید مقدس و محترم بوده و جایش بر دوش ما و جلودار و راهنمای ما باشد.