عزاداری حسینی، رمز عالی بقای تشیع؛
آیت ا... صافی گلپایگانی - یکی از نتایج شهادت سید الشهداء(ع) که همواره مورد استفاده عموم و وسایل تعلیم و تربیت و هدایت جامعه به اخلاق فاضله است برنامههایی است که به عنوان عزاداری و سوگواری و ذکر مصائب آن حضرت در عرض سال اجرا می‌شود.
عقیق:شاید کسانی باشند که اهتمام شیعه به برگزاری
این مراسم و صرف میلیون‌ها اموال را همه ساله بیفایده و اسراف بشمارند؛
ولی اگر فواید معنوی این مراسم و تأثیر آن را در تربیت جامعه و تهذیب اخلاق
در نظر بگیرند، تصدیق میکنند که این برنامهها از بهترین وسایل اصلاح و
مکتب‌های تربیت است.
این مراسم، احیای امر اهل بیت و رمز عالی بقای مذهب تشیّع و بلکه اسلام است. اگر هزاران میلیون اموال و موقوفات برای ترویج تعلیمات اخلاقی و اجتماعی قرار دهند که کلاس‌هایش در تمام دوران سال برقرار باشد، این قدر پایدار نمانده و مورد حسن استقبال عموم واقع نمیشود.
ولی حسین(ع) با سرمایه اخلاق و نیت پاک و فداکاری در راه حق، مدرسهای باز کرد که بیش از سیزده قرن است، کلاس‌ها و شعبههای آن همه ساله روز افزون و در همه جا تشکیل و نشریات و مطبوعات و شعبات سخنرانی آن همواره رو به ازدیاد بوده و زن و مرد، در این کلاس‌ها شرکت نموده و درس حقیقت و فداکاری میآموزند.
خواندن و شنیدن تاریخ فداکاری و نهضت حسین(ع) و یاران آن حضرت، ایمان را راسخ، اخلاق را نیک و پسندیده، و همّتها را بلند میسازد. این برنامهها که همه ساله در مساجد و حسینیهها و خانهها اجرا می‌شود؛ مبارزه با بیدادگری و کفر و شرک و اعلام پیروزی از هدف حسین(ع) است.
برای ترغیب مردم به فضایل اخلاقی و آزادمنشی یک راه مؤثر این است که نمونههای عملی به مردم نشان داده شود و تاریخ زندگی افراد ممتاز و نخبه جهان را، برای آنها بگویند.
حکایت و نقل تاریخ چه کسی از تاریخ زندگی حسین(ع)، آموزندهتر و سودمندتر است؟
مجالس ذکر مصیبت آن حضرت بهترین مجالس تبلیغی و دعوت به اسلام است؛ زیرا مردم با جاذبه نام حسین(ع) حاضر می‌شوند.
به طور یقین هیچ وسیله دیگر نمیتواند این منظور را تأمین کند، نام حسین مانند مغناطیس همه را جذب میکند و محبوبیت فوق العاده او طوری است که همه میخواهند با او ارتباط داشته و در شمار دوستانش محسوب و در مصیبتش قطره اشکی بریزند.
این کم نیست که: اگر بخواهیم از مردم برای مصارف خیریه اعانه و کمک بگیریم به دشواری مبلغ مختصری میدهند ولی خودشان به نام حسین علیه السّلام اموال بسیار انفاق میکنند و به اهل استحقاق میرسانند.
عجب وسیله بزرگی برای اصلاحات و ترقی و پیشرفت مملکت و هدایت نسل جوان و راهنمایی زن و مرد در دست ما قرار گرفته و از آن به طور شایسته استفاده نمیکنیم و این امواج احساسات میلیون ها مردم را رایگان از دست میدهیم!
برای راهنمایی و تربیت و ترقی سطح فکری جامعه و اندرزهای اخلاقی و اجتماعی چه سازمانی میتوانیم تشکیل بدهیم که عموم از آن آزادانه استقبال کنند بهتر از سازمان عزاداری حسین(ع)؟! مردمی که حسین دارند و برای حسین به سر و سینه میزنند و گریه میکنند، باید در آزادی و عدالت اجتماعی نمونه باشند. مردمی که از پیشوای آنها این جمله جاوید و گرانبها «لا اَرَی الْمَوْتَ اِلّا سَعادَه وَلاَ الْحَیاه مَعَ الظّالِمینِ اِلّا بَرَماً» در صفحات تاریخ به یادگار مانده است، نباید پشتیبان ظالم و یار ستمگر باشند.
مردمی که یزید را لعن میکنند و یکی از مطاعن او را ارتباط و سازش با کفار و خیانت به کشور اسلام میشمارند، باید خود از این روش زشت برکنار باشند.
در زمان ما در شعب مهم تبلیغی، شعبهای مهمتر از همین مجالس روضه و تعزیه حضرت حسین(ع) نیست، اگر از آن استفاده کنیم و فواید و نتایج آن برای تربیت و دعوت به فضایل انسانی بسیار و بیاندازه است.
در دوره سال این کلاس های اخلاق و دین و علم، همواره مفتوح است و در ماه محرم و صفر تعداد آن افزایش مییابد به طوری که کمتر کسی است که در این کلاس ها شرکت نکند، مخصوصاً در زمان ما با استفاده از وسایل تبلیغی جدید بهتر میتوان از این وسیله هدایت بهره برداری کرد.
به نظر ما در ایران، افغانستان، پاکستان، هند، عراق، سوریه، لبنان و احسا و قطیف و بحرین و قطر، یمن و مصر و نقاط دیگر که عزاداری حسین(ع) متداول است، از سایر تأسیسات عام المنفعه و مؤسساتی که برای خیر و صلاح جامعه و عالم کردن مردم به معنای واقعی تأسیس می‌شود، مانند تشکیلات حسین(ع) نمیتوان استفاده کرد.
به طور مثال: یکی از جمعیت هایی که به نام خدمتگزاری حضرت حسین(ع) وظایفی را میتواند انجام بدهند، آقایان مداح هستند، مثلاً در شهری مانند تهران افرادی که به نام مداح با جامعه ارتباط دارند بسیارند این آقایان به طور هفتگی و ماهیانه و در مواقع دیگر برحسب دعوت قبلی در خانهها می‌روند و مدح و مرثیه میخوانند، در هر خانه که می‌روند معمولاً چند نفر از همسایگان زن و مرد نیز حاضر می‌شوند.
اگر همین صنف تحت یک برنامه صحیح و منظم که فقط از طرف علما و جامعه روحانیت و مراجع تقلید معین شود، انجام وظیفه نمایند و در اشعار و گفتارشان توجه به اوضاع روز و رفع معایب موجود داشته باشند و روح شجاعت و استقامت و عقیده را در مردم زنده سازند و هر ماه مثلاً به رفع یک ماده نقص و عیب اخلاقی همت گمارند و در ضمن مرثیههای مختلفی که میخوانند آن را هم گوشزد کنند، بسیار مفید خواهد شد و همین آقایان مداح میتوانند با خلوص نیت قسمت مهمی از معایب اخلاقی جامعه را برطرف کنند. مجالس عمومی روضه خوانی نیز همین نقش را بهتر و عالیتر و عمیقتر میتوانند ایفا کنند.
باز هم تکرار میکنم: انصاف این است که ما از این خوان گسترده آن طور که باید منتفع نمیشویم. یکی از عوامل مهم پیشرفت مذهب تشیع و اسلام در هند به تصدیق اهل اطلاع، مجالس عزاداری حسین(ع) است، که ملل مختلف را تحت تأثیر حقیقت و روحانیت آن حضرت قرار داده و به گفته «ماربین» تا چندی پیش جمعیت شیعه در هند انگشت شمار بود ولی اکنون از برکات عزاداری حسین(ع) یکی از جمعیت های قابل توجه هند بشمار می‌روند. پس باید بگوییم حسین (ع) همانطور که فداکاری و شهادتش باعث نجات اسلام شد، مجالس روضه و ذکر مصایبش نیز موجب بقای دین و هدایت جامعه بوده و هست؛ سَلامُ ا... عَلَیْکَ یا اَبا عَبْدِ ا... .
منبع:قدس آنلاین
211008
این مراسم، احیای امر اهل بیت و رمز عالی بقای مذهب تشیّع و بلکه اسلام است. اگر هزاران میلیون اموال و موقوفات برای ترویج تعلیمات اخلاقی و اجتماعی قرار دهند که کلاس‌هایش در تمام دوران سال برقرار باشد، این قدر پایدار نمانده و مورد حسن استقبال عموم واقع نمیشود.
ولی حسین(ع) با سرمایه اخلاق و نیت پاک و فداکاری در راه حق، مدرسهای باز کرد که بیش از سیزده قرن است، کلاس‌ها و شعبههای آن همه ساله روز افزون و در همه جا تشکیل و نشریات و مطبوعات و شعبات سخنرانی آن همواره رو به ازدیاد بوده و زن و مرد، در این کلاس‌ها شرکت نموده و درس حقیقت و فداکاری میآموزند.
خواندن و شنیدن تاریخ فداکاری و نهضت حسین(ع) و یاران آن حضرت، ایمان را راسخ، اخلاق را نیک و پسندیده، و همّتها را بلند میسازد. این برنامهها که همه ساله در مساجد و حسینیهها و خانهها اجرا می‌شود؛ مبارزه با بیدادگری و کفر و شرک و اعلام پیروزی از هدف حسین(ع) است.
برای ترغیب مردم به فضایل اخلاقی و آزادمنشی یک راه مؤثر این است که نمونههای عملی به مردم نشان داده شود و تاریخ زندگی افراد ممتاز و نخبه جهان را، برای آنها بگویند.
حکایت و نقل تاریخ چه کسی از تاریخ زندگی حسین(ع)، آموزندهتر و سودمندتر است؟
مجالس ذکر مصیبت آن حضرت بهترین مجالس تبلیغی و دعوت به اسلام است؛ زیرا مردم با جاذبه نام حسین(ع) حاضر می‌شوند.
به طور یقین هیچ وسیله دیگر نمیتواند این منظور را تأمین کند، نام حسین مانند مغناطیس همه را جذب میکند و محبوبیت فوق العاده او طوری است که همه میخواهند با او ارتباط داشته و در شمار دوستانش محسوب و در مصیبتش قطره اشکی بریزند.
این کم نیست که: اگر بخواهیم از مردم برای مصارف خیریه اعانه و کمک بگیریم به دشواری مبلغ مختصری میدهند ولی خودشان به نام حسین علیه السّلام اموال بسیار انفاق میکنند و به اهل استحقاق میرسانند.
عجب وسیله بزرگی برای اصلاحات و ترقی و پیشرفت مملکت و هدایت نسل جوان و راهنمایی زن و مرد در دست ما قرار گرفته و از آن به طور شایسته استفاده نمیکنیم و این امواج احساسات میلیون ها مردم را رایگان از دست میدهیم!
برای راهنمایی و تربیت و ترقی سطح فکری جامعه و اندرزهای اخلاقی و اجتماعی چه سازمانی میتوانیم تشکیل بدهیم که عموم از آن آزادانه استقبال کنند بهتر از سازمان عزاداری حسین(ع)؟! مردمی که حسین دارند و برای حسین به سر و سینه میزنند و گریه میکنند، باید در آزادی و عدالت اجتماعی نمونه باشند. مردمی که از پیشوای آنها این جمله جاوید و گرانبها «لا اَرَی الْمَوْتَ اِلّا سَعادَه وَلاَ الْحَیاه مَعَ الظّالِمینِ اِلّا بَرَماً» در صفحات تاریخ به یادگار مانده است، نباید پشتیبان ظالم و یار ستمگر باشند.
مردمی که یزید را لعن میکنند و یکی از مطاعن او را ارتباط و سازش با کفار و خیانت به کشور اسلام میشمارند، باید خود از این روش زشت برکنار باشند.
در زمان ما در شعب مهم تبلیغی، شعبهای مهمتر از همین مجالس روضه و تعزیه حضرت حسین(ع) نیست، اگر از آن استفاده کنیم و فواید و نتایج آن برای تربیت و دعوت به فضایل انسانی بسیار و بیاندازه است.
در دوره سال این کلاس های اخلاق و دین و علم، همواره مفتوح است و در ماه محرم و صفر تعداد آن افزایش مییابد به طوری که کمتر کسی است که در این کلاس ها شرکت نکند، مخصوصاً در زمان ما با استفاده از وسایل تبلیغی جدید بهتر میتوان از این وسیله هدایت بهره برداری کرد.
به نظر ما در ایران، افغانستان، پاکستان، هند، عراق، سوریه، لبنان و احسا و قطیف و بحرین و قطر، یمن و مصر و نقاط دیگر که عزاداری حسین(ع) متداول است، از سایر تأسیسات عام المنفعه و مؤسساتی که برای خیر و صلاح جامعه و عالم کردن مردم به معنای واقعی تأسیس می‌شود، مانند تشکیلات حسین(ع) نمیتوان استفاده کرد.
به طور مثال: یکی از جمعیت هایی که به نام خدمتگزاری حضرت حسین(ع) وظایفی را میتواند انجام بدهند، آقایان مداح هستند، مثلاً در شهری مانند تهران افرادی که به نام مداح با جامعه ارتباط دارند بسیارند این آقایان به طور هفتگی و ماهیانه و در مواقع دیگر برحسب دعوت قبلی در خانهها می‌روند و مدح و مرثیه میخوانند، در هر خانه که می‌روند معمولاً چند نفر از همسایگان زن و مرد نیز حاضر می‌شوند.
اگر همین صنف تحت یک برنامه صحیح و منظم که فقط از طرف علما و جامعه روحانیت و مراجع تقلید معین شود، انجام وظیفه نمایند و در اشعار و گفتارشان توجه به اوضاع روز و رفع معایب موجود داشته باشند و روح شجاعت و استقامت و عقیده را در مردم زنده سازند و هر ماه مثلاً به رفع یک ماده نقص و عیب اخلاقی همت گمارند و در ضمن مرثیههای مختلفی که میخوانند آن را هم گوشزد کنند، بسیار مفید خواهد شد و همین آقایان مداح میتوانند با خلوص نیت قسمت مهمی از معایب اخلاقی جامعه را برطرف کنند. مجالس عمومی روضه خوانی نیز همین نقش را بهتر و عالیتر و عمیقتر میتوانند ایفا کنند.
باز هم تکرار میکنم: انصاف این است که ما از این خوان گسترده آن طور که باید منتفع نمیشویم. یکی از عوامل مهم پیشرفت مذهب تشیع و اسلام در هند به تصدیق اهل اطلاع، مجالس عزاداری حسین(ع) است، که ملل مختلف را تحت تأثیر حقیقت و روحانیت آن حضرت قرار داده و به گفته «ماربین» تا چندی پیش جمعیت شیعه در هند انگشت شمار بود ولی اکنون از برکات عزاداری حسین(ع) یکی از جمعیت های قابل توجه هند بشمار می‌روند. پس باید بگوییم حسین (ع) همانطور که فداکاری و شهادتش باعث نجات اسلام شد، مجالس روضه و ذکر مصایبش نیز موجب بقای دین و هدایت جامعه بوده و هست؛ سَلامُ ا... عَلَیْکَ یا اَبا عَبْدِ ا... .
منبع:قدس آنلاین
211008
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
مطلب شما درخبرنامه بیرق نت نامه لینک شد.
http://net-nameh.com/archive/beyragh.html