عقیق: یکی از صفات خوب و بایسته ی مؤمن این است که اگر نادانسته مرتکب خطایی شد سریعا از خدای خود طلب بخشش کند و از اینکه گناهان، بار سنگینی بر دوش او باشند بترسد و هرگز استغفار را به تأخیر نیاندازد. اما این اول راه است و اگر ارتکاب معاصی و توبه و استغفارِ بعد از آن، به یک رویه در زندگی ما تبدیل شود پیچیدگی هایی را در مسیر بندگی ایجاد می کند که گاهی تشخیص آنها بسیار سخت خواهد بود .

یکی از این مشکلات که تاخیر بلا استفاده در تادیب و عقوبت از جانب خداوند متعال است که بر اثر ستّاریت او لحاظ می شود. چه اینکه خداوند بدکاری هیچ بنده یی را دوست ندارد و حتی اگر بنده بر انجام خطاکاری خود مُصر باشد خداوند آن عمل بد را از دید دیگران می پوشاند .

اما برای مؤمن که گاهی هم که شده با خود حساب و کتابی می کند این پرده پوشی خدا توجیهی به ظاهر روشن و منطقی دارد و به نوعی از ایمان او به خدا ناشی می شود یعنی مؤمن وقتی مرتکب خطایی می شود ایمان دارد که خدا آبرویش را نمی برد و کار بد او را از دید دیگران می پوشاند ولی این فقط یک روی ماجراست چرا که این تاخیر از جانب خداوند متعال و این پرده پوشی فقط بدین جهت است که فرصت پشیمانی و جبران فراهم شود و اگر کسی از این فرصت استفاده نکند و به خیال خوشِ خود، پرده پوشی خداوند را آخر این ماجرا بداند، بر اثر این غفلت،  دچار مشکلی بسیار بزرگتر از ارتکاب آن گناه و عقوبت آن خواهد شد؛ یعنی در حالیکه از ستاریت و پوشش مهربانانه خداوند بهره مند شده است گمان می کند بخشیده شده و پرونده اش سفید و بی نقص گردیده و حالا جرأت ارتکاب مجدد و بیشتر گناهان را به خود می دهد؛ در حالیکه خداوند متعال فقط بر روی کارهای زشت و ناشایست او پرده ای انداخته بود تا هم بدی ها در انظار مردم منتشر نشودند هم اینکه این بنده فرصت توبه پیدا کند. این خطر بزرگ و ویرانگر را حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در کلامی گهربار و نغز و کوتاه متذکر می شوند:

قالَ علیٌ عَلَیهِ السَّلامُ : اَلحَذَرَ اَلحَذَر فَوَاللهِ لَقَد سَتَرَ حَتّی کَاَنَّهُ قَد غَفَرَ     (حکمت 30 نهج البلاغه)

پرهیز کن پرهیز کن ! به خدا سوگند آنچنان پرده پوشی نموده که گویی بخشیده است.

منبع: جام نیوز

212009