عقیق: در باب معنای این گروه از کلمات در حدیثی معتبر که علامه مجلسی آن را نقل فرموده است، از امام محمد باقر(ع) نقل شده که ایشان فرموده اند: چون حضرت عیسی(ع) متولد گردید، در طی یک روز آنقدر رشد می نمود که اندازه ی رشد کودکان در طی دو ماه بود و چون هفت ماه از تولد عیسی (ع) گذشت، حضرت مریم او را به مکتب خانه و نزد معلم راهی گردانید...پس معلم به او گفت: بگو «ابجد».

عیسی(ع) سر بالا کرد و فرمود: می دانی معنای «ابجد» چیست؟

معلم تازیانه ای بالا برد تا او را تنبیه نماید، و در آن حال عیسی(ع) فرمود: ای معلم؛ مرا مزن، اگر می دانی بگو، و اگر نمی دانی از من بپرس تا به تو معنای آن را بگویم.

پس معلم گفت: بگو.

عیسی (ع) فرمود: «الف» آلاء و نعمت های خداست؛

«با» بهجت و صفات کمالیه ی خداست؛

«جیم» جمال الهی است؛

«دال» دین خداست؛

«ها» هول جهنم است؛

«واو» اشاره است به «ویلٌ لاَهل النار» یعنی وای بر اهل جهنم؛

«زا» زفیر و فریاد جهنم است و خروشیدن آن بر عاصیان؛

«حطی» یعنی کم می شود و برطرف می گردد گناهانِ استغفارکنندگان؛

«کلمن» کلام خداست و یعنی کلمات و وعده های خداوند بر حق است؛

«سعفض» یعنی در قیامت صاعی را نسبت به صاعی و وزن هر عملی را براساس میزان آن عمل پاداش می دهند؛

«قرشت» یعنی همه در قبرها می باشند و در قیامت زنده می گردند.

معلم پس از شنیدن این سخنان روی کرد به حضرت مریم و فرمود: ای بانو؛ دست پسرت را بگیر و از نزد من ببر، چرا که او علم ربانی و پیامبران را دارد و احتجاج به معلمی برای تعلیم ندارد.

پی نوشت ها:

1_(توحید شیخ صدوق: 236.)

2_(معانی الاخبار: 45.)

3_(قصص الانبیاء راوندی: 267.)

4_(حیوة القلوب (تاریخ پیامبران)، ج2: 1100- 1101.)

منبع:قدس آنلاین

211008