عقیق: کتاب «۱۰ غلط مشهور درباره اسرائیل» نوشته ایلان پاپه مورخ و فعال اجتماعی متولد حیفا در فلسطین اشغالی است که از برجسته‌ترین مخالفان سیاسی اسرائیل به شمار می‌رود و به انگلیس تبعید شده است.
در این کتاب افسانه‌ها و واقعیتی که پشت رژیم صهیونیستی است و اکثر ما از آن‌ها بی‌خبریم، می‌خوانیم.
این کتاب پیشگامانه در پنجاهمین سالگرد اشغال فلسطین منتشر شده است؛ ایلان پاپه، مورخ صریح و تندروی اسرائیلی، مورد بحث‌ترین عقاید در مورد ریشه و هویت رژیم صهیونیستی را مطرح کرده است. وی ۱۰ غلط مشهور را در این کتاب بیان می‌کند که به طور بی‌وقفه در رسانه‌ها تکرار و توسط ارتش صهیونیستی بر مردم بی‌گناه فلسطین اعمال می‌شود.
وی این ادعا را که فلسطین در زمان اعلامیه بالفور سرزمینی خالی بوده و شکل‌گیری صهیونیسم و نقش آن در دهه‌های اولیه ملت سازی را، بررسی می‌کند. همچنین این سوال را مطرح می‌کند که آیا فلسطینی‌ها به طور داوطلبانه در سال ۱۹۴۸ سرزمین مادری خود را ترک کردند و اینکه آیا ژوئن ۱۹۶۷ جنگ «بدون انتخاب» بوده است یا نه.
با مراجعه به افسانه‌های پیرامون شکست توافقنامه کمپ دیوید و دلایل رسمی حملات به غزه، ایلان پاپه در کتاب خود، «۱۰ غلط مشهور درباره اسرائیل» چیزهایی که خیلی‌ها فکر می‌کنند درست است ولی نیست را توضیح می‌دهد. این کتاب را وحید خضاب ترجمه کرده و توسط نشر کتابستان منتشر شده است.
پاپه در این کتاب ابتدا ۱۰ گزاره تاریخی را که بنیاد رژیم صهیونیستی شده، مطرح کرده است و در ادامه با دلایل تاریخی و مستندات و شواهد این ادعاها را مورد مداقه قرار می‌دهد.
وی در فصل نخست کتاب این افسانه را که صیهونیست‌ها موجب رونق و آبادانی فلسطین شده‌اند، بررسی می‌کند؛ اینکه گفته می‌شود فلسطین سرزمینی خالی، خشک و بیابان مانند بود که توسط صهیونیست‌های مهاجر آباد شده است. پاپه با استدلال‌های تاریخی نشان می‌دهد که فلسطین قبل از اشغال جامعه‌ای پررونق بوده که روند سریع مدرنیزاسیون و ملی شدن در آن جریان داشته است.
فصل دوم کتاب این افسانه را که یهودیان ساکنان اصلی فلسطین بوده و باید تحت هر شرایطی به کشور خود بازگردند، بررسی کرده است. یهودیان فعلی اسرائیل معتقدند که ساکنان سنتی و ساکنان قدیمی اسرائیل‌اند و درست است که مدتی رفته بودند، اما حالا برگشته‌اند به سرزمین مادری خود. نویسنده پس از طرح این ادعا بررسی کرده است و به این نتیجه می‌رسد که یهودیانی که در گذر تاریخ در مسجدالاقصی ماندند، رفته‌رفته یا مسیحی شدند یا مسلمان. اما این عده که اوایل قرن بیستم از روسیه، اروپا و آمریکا به سمت مسجدالاقصی آمدند، چه کسانی هستند؟ این افراد ربطی به ساکنان سنتی ندارند، هویت آنان چیست و از کجا می‌آیند؟
فصل سوم کتاب این افسانه را که ضد بودن با صیهونیسم به معنای ضد یهود بودن است، به چالش می‌کشاند. گزاره‌های دیگری که در این کتاب بررسی شده عبارت است از «ارتباط صیهونیست با استعمار» که اسرائیلی‌ها منکر آن شده و ادعا می‌کنند که فلسطینی‌ها در سال ۱۹۴۸ داوطلبانه وطن را ترک کردند، «اسرائیل تنها دموکراسی خاورمیانه» و... .
وی در مقدمه کتابش می‌گوید «مغالطه‌های ساخته‌شده درباره گذشته و آینده در اسرائیل و فلسطین، مانع آن می‌شود ما اصل و ریشه این درگیری را بفهمیم. در ضمن، دستکاری دائمی حقایق و داده‌های مربوطه، بر علیه منافع همه آن‌هایی به کار می‌رود که قربانی خونریزی و خشونتی شده‌اند که همچنان هم ادامه دارد.»
پاپه می‌گوید در آن‌دوران، فقط درصد ناچیزی از مردم این‌کشور یهودی بودند و «نکته قابل توجه اینکه این دسته یهودی در آن زمان خودشان در برابر ایده‌هایی که از طرف جنبش صهیونیسم ترویج می‌شد، مقاومت می‌کردند.»
کمی بعد در سال ۱۹۱۶ بریتانیا و فرانسه با توافقنامه سایکس پیکو منطقه خاورمیانه را بین خود تقسیم کردند که این توافقنامه باعث شد احساسات و گرایشات تازه‌ای در منطقه به وجود آید و فلسطینی‌ها به مرور خود را در قامت یک کشور مستقل عرب ببینند. «اگر صهیونیسم در فلسطین ظاهر نمی‌شد، این‌کشور احتمالاً همان مسیری را طی می‌کرد که لبنان، اردن یا سوریه طی کردند و روندی از مدرن‌سازی و رشد و پیشرفت را در پیش می‌گرفت.»
این مورخ می‌نویسد: «راه حل تشکیل دو دولت شبیه جسدی است که هر از گاهی آن را از سردخانه بیرون می‌کشند، لباس‌های زیبا تنش می‌کنند و طوری جلوه‌اش می‌دهند که گویی زنده است. و هر بار که مشخص می‌شود هیچ جانی در این پیکر نمانده، دوباره آن را به سردخانه برمی‌گردانند.»
