قرآن کتابی بود که هیچگاه از او جدا نمی شد. به آداب و دستورات اسلامی تقید کامل داشت.
عقیق: ایشان اوقات فراغتش را به ذکر و دعا و
تلاوت کتاب خدا می گذراند، حتی در مسافرتهای دور از یزد، که مدتی از وقت را در
ماشین سپری می نمود قرآن می خواند. قرآن کتابی بود که هیچگاه از او جدا نمی شد. به
آداب و دستورات اسلامی تقید کامل داشت. شبها بدون استثناء برای نماز شب و راز و
نیاز با دوست بر می خواست؛ گاهی 2 ساعت قبل از اذان بیدار و به مناجات مشغول بود.
انس دیرپایش با دعای نیمه شب او را چنان
کرده بود که وقتی در زمستان 1360 برای عمل جراحی چشم به بیمارستان رفته بود،به
دستور پزشکان ناگریز نماز شب را روی تخت بیمارستان خواند و در آن وقت فرموده بود:
« اگر می دانستم باید به خاطر عمل چشم،
شبی بدون عبادت و بندگی و سر سجود به درگاه معبود سودن سپری کنم هرگز حاضر به عمل
جراحی نمی شدم.»(1)
پی نوشت:
1_(دیدار با ابرار، ج91؛ شهید صدوقی« صداقت
محراب»، ص 90، فاجعه ی دهم رمضان،ص 81)
211008
