۰۴ آذر ۱۴۰۳ ۲۳ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۰۰ : ۰۲
امام حسین (ع) در قنوت چگونه نیایش می کرد؟
قدس آنلاین: یکی از ویژگی های سیدالشهدا (ع) ادعیه ای می باشد که این امام همام در مواقع گوناگون و به ویژه در قنوت نمازهای خود بیان داشته اند.
عقیق: در این باره سیّد ابن طاوس تحت عنوان «قنوت امام حسین (ع)» آورده است که ایشان در نماز خود می فرمودند: اللّهُمَّ مِنْكَ الْبَدْءُ و لَكَ الْمَشِیَّةُ، [الْمَشیئَةُ] و لَكَ الْحَوْلُ و لَكَ الْقُوَّةُ، وأنْتَ الله الَّذی لا إلهَ إلاّ أنْتَ، جَعَلْتَ قُلُوبَ أوْلِیائِكَ مَسْكَناً لِمَشِیَّتِكَ، و مَكْمَناً لإرادَتِكَ، و جَعَلْتَ عُقُولَهُمْ مَناصِبَ أوامِرِكَ ونَواهیكَ، فَأنْتَ إِذا شِئْتَ ما تَشاءُ حَرَّكْتَ مِنْ أسْرارِهِمْ كَوامِنَ ما أبْطَنْتَ فیهِمْ، و أبْدَأتَ مِنْ إِرادَتِكَ عَلی ألْسِنَتِهِمْ ما أفْهَمْتَهُمْ بِهِ عَنْكَ فی عُقُودِهِمْ بِعُقُولٍ تَدْعُوكَ وتَدْعُو إلَیْكَ بِحَقائقِ ما مَنَحْتَهُمْ بِهِ، و إِنّی لَأعْلَمُ مِمّا عَلَّمْتَنی مِمّا أنْتَ الْمَشْكُورُ عَلی ما مِنْهُ أرَیْتَنی، و إِلَیْهِ آوَیْتَنی. اللهمَّ و إِنّی مَعَ ذلِكَ كُلِّهِ عائِذٌ بِكَ، لائِذٌ بِحَوْلِكَ وقُوَّتِكَ، راضٍ بِحُكْمِكَ الَّذی سُقْتَهُ إِلی فی عِلْمِكَ، جارٍ بِحَیْثُ أجْرَیْتَنی، قاصِدٌ ما أمَّمْتَنی، غَیْرُ ضَنینٍ بِنَفْسی فیما یُرْضیكَ عَنّی إذْ بِهِ قَدْ رَضَّیْتَنی، وَ لاقاصِرٌ بِجُهْدی عَمّا إلَیْهِ نَدَبْتَنی، مُسارِعٌ لِما عَرَّفْتَنی، شارِعٌ فیما أشْرَعْتَنی، مُسْتَبْصِرٌ فی ما بَصَّرْتَنی، مُراعٍ ما أرْعَیْتَنی، فَلا تُخْلِنی مِنْ رِعایَتِكَ، وَ لاتُخْرِجْنی مِنْ عِنایَتِكَ، وَ لاتُقْعِدْنی عَنْ حَوْلِكَ، وَلاتُخْرِجْنی عَنْ مَقْصَدٍ أنالُ بِهِ إِرادَتَكَ، وَ اجْعَلْ عَلَی الْبَصیرَةِ مَدْرَجَتی، و عَلی الْهِدایَةِ مَحَجَّتی، وعَلی الرَّشادِ مَسْلَكی، حتّی تُنیلَنی و تُنیلَ بی أمْنِیَّتی، وتُحِلَّ بی عَلی ما بِهِ أرَدْتَنی، وَ لَهُ خَلَقْتَنی، و إِلَیْهِ آوَیْتَنی، وَ أعِذْ أوْلِیاءَكَ مِنَ الإفْتِنانِ بی، وَ فَتِّنْهُمْ بِرَحْمَتِكَ لِرَحْمَتِكَ فی نِعْمَتِكَ تَفْتینَ الاِجْتِباءِ، وَ الاِستِخْلاصِ بِسُلُوكِ طَریقَتی، واتّباعِ مَنْهَجی، وألْحِقْنی بِالصّالِحینَ مِنْ آبائی وذَوی رَحِمی [لُحْمَتی].
بارالها؛ آغاز همه از توست و مشیت نافذه، در همه قلمرو آفرینش، از آن توست و همه جنبشها و توانمندیها، براى توست وتویى، آن ذات كامل یگانه اى كه هیچ معبود به حقى، جز تو نیست. دلهاى اولیائت را، اقامتگاه مشیت خود و كمینگاه اراده خویش، ساخته اى و اندیشه هاى آنان را، پایگاههاى اوامر و نواهى خود، قرار داده اى. پس هرگاه خواسته هاى خود را بخواهى اجرا كنى، از باطن آنان، آن نهفته بصیرت و همت ها را كه پوشیده داشته اى، به جنبش آورى و از اراده خود، آنچه را كه در پیمانهاى فطرى به آنان آموخته اى، بر زبانشان - بواسطه اندیشه هایى كه تو را، مىخوانند و با حقایق عطیه هاى تو، به سوى تو دعوت مىكنند - آشكار نمایى و من، به سبب تعلیم تو، مى دانم آن حقایق و اسرارى را كه در برابر ارائه آن به من و پناهنده ساختن من به آن، تنها تو پسندیده و مورد سپاسم هستى.
بارالها؛ با این همه، باز به تو پناه مى برم و دست به دامن حول و قوه تو مىشوم؛ به آن داوریى كه در علم خود، آن را به سوى من رانده اى، خشنودم؛ به همانگونه كه مرا به جریان انداخته اى، در جریانم؛ آنچه را تو از من منظور داشته اى، قصد مىكنم؛ در آنچه تو را از من خشنود سازد، بخل نمىورزم زیرا آن را تو، خوشایندم ساخته اى و تلاش خود را از آنچه مرا به آن فرا خوانده اى، دریغ نمىدارمبه آن اهداف بلندى كه به من شناسانده اى، شتاب مىگیرم؛ در آن راهى كه مرا روشن ساختهاى، ره مىپویم. در آن آیینى كه مرا بصیرت بخشیده اى، روشنم؛ آنچه را كه به نگهدارى آن، مرا واداشته اى، نگهبانم. پس مرا از نگهدارى خود، به خویش مسپار و از حوزه عنایت خود، بیرون میفكن و از حول و توانبخشى خود، پس میانداز و از آن مقصدى كه با آن به خواسته تو مىرسم، خارج مساز و راه كمالم را بصیرت قرار ده و هدف نهایى خلقتم را بر هدایت خود، بنا كن و راه و روشم را بر رشد، بنیانگذار تا بدینوسیله، مرا به آرزویم و آرزویم را به من، برسانى و مرا به آن قلّه بلند قرب و كمال كه از من، خواسته اى و براى آنم آفریده اى و به آن پناهم داده اى، فرود آورى. خدایا؛ اولیاء خود را به سبب من، در فتنه و سختى میفكن و به رحمت خود، آنان را در سایه نعمت معرفت و عبودیت خود، شیداى رحمت خاصّه خویش ساز؛ شیداى گزیده و شیداى رهیده كه طریق مرا، پیمایند و راه راست مرا پىگیرند و مرا به شایستگان از اجداد ملحق ساز.
همچنین آمده است که حضرت می فرمودند: اللّهُمَّ مَنْ أوی إِلی مَأویً فَأنْتَ مَأوای، و مَنْ لَجأ إلی مَلْجإ فَأنْتَ مَلْجَأی، اللهمَّ صلّ علی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وَاسْمَعْ نِدائی، وَأجِبْ دُعائی، وَاجْعَلْ مَآبی عِنْدَكَ ومَثْوای، وَاحْرُسْنی فی بَلْوای مِنْ اِفْتِنانِ الاِمْتِحانِ، ولُمَّةِ الشَّیْطانِ، بِعَظَمَتِكَ الَّتی لایَشُوبُها وَلَعُ نَفْسٍ بِتَفْتینٍ، وَلاوارِدُ طَیفٍ بِتَظْنینٍ، وَلایَلُمُّ بِها فَرَحٌ حتّی تَقْلِبَنی إلَیْكَ بإِرادَتِكَ غَیْرُ ظَنینٍ وَلامَظْنُونٍ، وَلامُرابٍ وَلا مُرتابٍ، إِنَّكَ أرْحَمُ الرّاحِمینَ؛ بارالها؛ هر كس، در پى پناهى است، تو پناه منى و هر كس، در پى دل آرامى است، تو دل آرام منى.بارالها؛ بر محمّد و آل محمّد، درود فرست و نیایشم را بشنو و دعایم را پاسخگو و بازگشتگاه و اقامتگاه مرا، نزد خود قرار ده و مرا، در غوغاى آزمونهاى زندگیم، از امتحانات گوناگون درهم و پیچیده و آشفتگى وسوسه هاى شیطان، نگهدار.به آن عظمتت سوگند! كه آزمندى هیچ كس، از راه فریب به آن نیامیزد و هیچ نمودار حاضر در ذهنى، از راه حدس و گمان، به آن مخلوط نشود و هیچ تباهى و شكافى، به آن نرسد. مرا نگهدار تا آنگاه كه مرا، با اراده خود، بدون بدگمانى به تو و مورد اتهام بودنم و بدون مشكوكیّت و ناپسندى أعمالم و شكّ دار بودن، در عقاید و باورهایم، به سوى خود برگردانى.حقّا كه تو از همه رحم كنندگان، رحم كننده ترى.
پی نوشت ها:
1-ابن طاووس، مهج الدعوات: 48.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار ج 85: 214.
منبع:قدس
211008
بارالها؛ آغاز همه از توست و مشیت نافذه، در همه قلمرو آفرینش، از آن توست و همه جنبشها و توانمندیها، براى توست وتویى، آن ذات كامل یگانه اى كه هیچ معبود به حقى، جز تو نیست. دلهاى اولیائت را، اقامتگاه مشیت خود و كمینگاه اراده خویش، ساخته اى و اندیشه هاى آنان را، پایگاههاى اوامر و نواهى خود، قرار داده اى. پس هرگاه خواسته هاى خود را بخواهى اجرا كنى، از باطن آنان، آن نهفته بصیرت و همت ها را كه پوشیده داشته اى، به جنبش آورى و از اراده خود، آنچه را كه در پیمانهاى فطرى به آنان آموخته اى، بر زبانشان - بواسطه اندیشه هایى كه تو را، مىخوانند و با حقایق عطیه هاى تو، به سوى تو دعوت مىكنند - آشكار نمایى و من، به سبب تعلیم تو، مى دانم آن حقایق و اسرارى را كه در برابر ارائه آن به من و پناهنده ساختن من به آن، تنها تو پسندیده و مورد سپاسم هستى.
بارالها؛ با این همه، باز به تو پناه مى برم و دست به دامن حول و قوه تو مىشوم؛ به آن داوریى كه در علم خود، آن را به سوى من رانده اى، خشنودم؛ به همانگونه كه مرا به جریان انداخته اى، در جریانم؛ آنچه را تو از من منظور داشته اى، قصد مىكنم؛ در آنچه تو را از من خشنود سازد، بخل نمىورزم زیرا آن را تو، خوشایندم ساخته اى و تلاش خود را از آنچه مرا به آن فرا خوانده اى، دریغ نمىدارمبه آن اهداف بلندى كه به من شناسانده اى، شتاب مىگیرم؛ در آن راهى كه مرا روشن ساختهاى، ره مىپویم. در آن آیینى كه مرا بصیرت بخشیده اى، روشنم؛ آنچه را كه به نگهدارى آن، مرا واداشته اى، نگهبانم. پس مرا از نگهدارى خود، به خویش مسپار و از حوزه عنایت خود، بیرون میفكن و از حول و توانبخشى خود، پس میانداز و از آن مقصدى كه با آن به خواسته تو مىرسم، خارج مساز و راه كمالم را بصیرت قرار ده و هدف نهایى خلقتم را بر هدایت خود، بنا كن و راه و روشم را بر رشد، بنیانگذار تا بدینوسیله، مرا به آرزویم و آرزویم را به من، برسانى و مرا به آن قلّه بلند قرب و كمال كه از من، خواسته اى و براى آنم آفریده اى و به آن پناهم داده اى، فرود آورى. خدایا؛ اولیاء خود را به سبب من، در فتنه و سختى میفكن و به رحمت خود، آنان را در سایه نعمت معرفت و عبودیت خود، شیداى رحمت خاصّه خویش ساز؛ شیداى گزیده و شیداى رهیده كه طریق مرا، پیمایند و راه راست مرا پىگیرند و مرا به شایستگان از اجداد ملحق ساز.
همچنین آمده است که حضرت می فرمودند: اللّهُمَّ مَنْ أوی إِلی مَأویً فَأنْتَ مَأوای، و مَنْ لَجأ إلی مَلْجإ فَأنْتَ مَلْجَأی، اللهمَّ صلّ علی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وَاسْمَعْ نِدائی، وَأجِبْ دُعائی، وَاجْعَلْ مَآبی عِنْدَكَ ومَثْوای، وَاحْرُسْنی فی بَلْوای مِنْ اِفْتِنانِ الاِمْتِحانِ، ولُمَّةِ الشَّیْطانِ، بِعَظَمَتِكَ الَّتی لایَشُوبُها وَلَعُ نَفْسٍ بِتَفْتینٍ، وَلاوارِدُ طَیفٍ بِتَظْنینٍ، وَلایَلُمُّ بِها فَرَحٌ حتّی تَقْلِبَنی إلَیْكَ بإِرادَتِكَ غَیْرُ ظَنینٍ وَلامَظْنُونٍ، وَلامُرابٍ وَلا مُرتابٍ، إِنَّكَ أرْحَمُ الرّاحِمینَ؛ بارالها؛ هر كس، در پى پناهى است، تو پناه منى و هر كس، در پى دل آرامى است، تو دل آرام منى.بارالها؛ بر محمّد و آل محمّد، درود فرست و نیایشم را بشنو و دعایم را پاسخگو و بازگشتگاه و اقامتگاه مرا، نزد خود قرار ده و مرا، در غوغاى آزمونهاى زندگیم، از امتحانات گوناگون درهم و پیچیده و آشفتگى وسوسه هاى شیطان، نگهدار.به آن عظمتت سوگند! كه آزمندى هیچ كس، از راه فریب به آن نیامیزد و هیچ نمودار حاضر در ذهنى، از راه حدس و گمان، به آن مخلوط نشود و هیچ تباهى و شكافى، به آن نرسد. مرا نگهدار تا آنگاه كه مرا، با اراده خود، بدون بدگمانى به تو و مورد اتهام بودنم و بدون مشكوكیّت و ناپسندى أعمالم و شكّ دار بودن، در عقاید و باورهایم، به سوى خود برگردانى.حقّا كه تو از همه رحم كنندگان، رحم كننده ترى.
پی نوشت ها:
1-ابن طاووس، مهج الدعوات: 48.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار ج 85: 214.
منبع:قدس
211008
گزارش خطا
