شعر/بگو چه شد که من این‌قدر دوستت دارم

عقیق: وسعت کرامت ارباب آن چنان است که هر شاعر آیینی ابتدای راهش از حضور مبارکش رخصت می گیرد و عجیب نیست که شعر برای ارباب مهربانی ها بی شمار گفته شده باشد.

به مناسبت خجسته زادروز حضرت ارباب، حضرت سیدالشهدا علیه السلام منتخبی از بهترین اشعار در مدح حضرتش تقدیم حضورتان می گردد.

 

سید حمیدرضا برقعی

 

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

 

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

 

به یاد چایی شیرین کربلایی ها

لبم حلاوت «احلی من العسل» دارد

 

چه ساختار قشنگی شکسته است خدا

درون قالب شش گوشه یک غزل دارد

 

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟

بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

 

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون

که روسیاهی ما نیز راه حل دارد.

 

محمد سهرابی

 

دل مشرّف شد به درگاه حضور

روح چون مِی گشت و تن شد چون بلور

 

«کلّمینی زارِ» عرفانی شدم

 برکه ی پاک مسلمانی شدم

 

دیشب از روحم تنم را شسته ام

رفتنم را ماندنم را شسته ام

 

یک نفر در من مرا تقدیس کرد

اشک من آمد، دلم را خیس کرد

 

کیست این طوفان معماری شده؟

چیست این در سینه ام کاری شده؟

 

ای معارف در سبوی تو نمی

ای نم ته جرعه ی تو عالمی

 

ما عدم زاریم و السّابق تویی

عشق تو، معشوق تو، عاشق تویی

 

عشق تو تعلیم مادر زاد بود

سینه ی تو جبرئیل آباد بود

 

حنجرت از قبل حکاکی شده

گونه ات روز ازل خاکی شده

 

آب ها جاری شد از خاک درت

سایه ها افتاد بر ما از سرت

 

کوکان در زیر مهر مادری

شیرها خوردند از خوش باوری

 

کاین تویی شیرینی شیر و عسل

السلام ای شهدباز بی بدل

 

آری آری قوم تو خوش باورند

قوم بد باور تو را کی می خرند؟

 

در زلال آبی تو سال ها

باز کردیم ای حسین جان بال ها

 

در خم گیسوی تو شب کرده ایم

کودکی ها را فقط تب کرده ایم

 

نم نمک در سایه ی مردی سِتُرگ

کودک دل قد کشید و شد بزرگ

 

حال من تسلیم حلقوم توام

کشته ی حلقوم معصوم توام

 

کیست خیّاط لباست ای عزیز

تا به حلقومش برم دست ستیز

 

این یقه تنگ است دل تنگم نکن

تو اذیّت می شوی رنگم نکن

 

با تو همبازی شدن خود دیگر است

مرکب تو حضرت پیغمبر است

 

ای بلور سینه ات صیقل ترین

راه تو بسته امیرالمؤمنین

 

صید حیدر شو که احمد خسته شد

راه تو با کام احمد بسته شد

 

هرچه باشد بوسه بر تو واجب است

تُکمه را واکن لباست حاجب است

 

یوسف مه طلعت اختر بزرگ

آن مبادا طالعت افتد به گرگ

 

بگذریم از این مقال دل خراش

رزق را خونین مکن وقت معاش

 

بوسه بر تو رزق جان مصطفاست

اصلاً این سینه دکان مصطفاست

 

اصلاً از امروز پیراهن مپوش

یا اگر پوشیدی، از آهن مپوش 

 

علی اکبر لطیفیان

 

روی پر جبریل بودم که مرا برد

گفتم نجف می خواهم... اما کربلا برد

 

جبریل هم در قرب عرشی اش نبرده است

حظّی که بال فطرس از بام شما برد

 

گفتم تو ربّ مایی و گفتند کفر است

دنیای بی جنبه مرا در انزوا برد

 

ما جای خود دارد، سلیمان ها گدات اند

هر که رسید از سفره ات آب و غذا برد

 

دارم خجالت می کشم از خواهش کم

الطاف تو چه آبرویی از گدا برد!

 

آدم توسل کرد و ما را توبه دادند

پس آدمیت بود که نام تو را برد

 

بیچاره من که سنگ قبرت هم نبودم

بیچاره آن که سنگ آورد و طلا برد

 

دور و برت دیدم عجب وضعیتی بود

مردی زره برد و قبا برد و عبا برد

 

با این بساطی که درآورده ست لشگر

باید که جمعت کرد و بین بوریا برد

 

منبع:دانشجو
211008