* رجعت أسمائی به این معناست که اگر اسمی از أسماءالله الحسنی اظهار بشود، لزوما باید به مبدأ و مُظهِرِ خودش رجعت کند و همچنان که اظهار یک اسم از أسماءالله مؤثر هست، هم در امور معنوی و هم در امور مادی رجعت آن اسم هم تأثیر دارد نسبت به صاحبش.

 * نقلی شده است از مرحوم شاه آبادی قدس الله سره که ایشان می فرموده: من ندیدم کسی توجه بکند به اسمی از أسماءالله و آن اسم را به یک تعداد مخصوصی بگوید، که آن عدد در روایات نیست و هنگام رجعت این اسم و این ذکر، او مبتلا به بلاهای خاصی نشود.

* تفاوتی که بین طایفۀ امامیه و علمای ربانی و جماعت مرتاض اهل سنت هست، در این نکته این هست که علمای ربانی در توجه به أسماءالله الحسنی سعی تام و تمامشان این هست که چیزی را به عنوان ذکر بر زبان جاری کنند که از فرمایشات أئمه أطهار علیهم السلام محسوب شده باشد، و حضرات آل الله چنین دستور داده باشند و اگر حضرات آل الله ذکر یا هر چیزی را مطلق بیان کرده بودند، یعنی به عدد خاصی بیان نکردند، این بزرگواران به عدد خاص نه او را ذکر می کنند، نه دستور می دهند، که حفظ شده باشد .

یک نکته، چون وقتی از کسی انسان ذکری می گیرد، که آن ذکر در لسان آل الله معدود نیست یعنی عدد ندارد و او به عدد ذکری را از کسی می گیرد تحت نفس او قرار می گیرد که از او ذکر گرفته است به صورت ناخود آگاه یعنی هر استادی نسبت به هر کسی که ذکر به او می دهد، می شود خرقه؛ خرقه یک مصطلح است، یک معنای لغوی دارد که یعنی چیزی که روی دوش می اندازند چیزی مانند عبا ولی از جنس پشم و صوف و کمی هم قطور، که خوشایند بدن نیست، پشم بدن را آزار می دهد. این معنای لغوی است، اصطلاح خرقه به ذکر گفته می شود، اگر سابقین از کسی ذکر می گرفتند، می گفتند ما از او خرقه گرفتیم، جهتش هم همین نکته ای بود که ذکر کردم، چون از هر کسی انسان دستور ذکر بگیرد، نفس او را حاکم بر نفس خودش کرده است.

 * أسماءالله الحسنی، حقایق وجودی اند، فقط لفظ نیستند یا مفهوم نیستند، خداوند سبحان با یک لفظ عالمی را نمی سازد، لفظ در مقام عالم دنیاست، در عالم مثال لفظ به این صورت نیست، در عالم عقل، لفظ نداریم، در عالم إله لفظ نیست، " ... يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ " این یقول به این معنا نیست که خداوند سبحان تلفظ می کند، کلمه کُن را. چیزی تلفظ نمی شود، آن قول، قول الله است، و الله در اظهار حقایق و معانی محدود به تلفظ نیست، خدای سبحان زبان ندارد که بخواهد با زبان چیزی را بگوید، اینها حقایق وجودی اند، حقیقتند، عین خارجیت اند، عین واقعیت اند، برای همین تأثیر دارند و در مقام تأثیر و تأثر بر می آیند.

* بی خود نیست از کسی نقل شده است که اگر انسان نیمی از عمرش یا دو سوم عمرش را بگردد دنبال کامل شدن، او ضرر نکرده، این قول کسی است که توجه دارد به این معانی، یعنی قول یک آدم پخته ایست، یعنی نیمی از عمر یا دو سوم از عمر واقعا برای اینکه انسان به یک کاملی بر بخورد، گرفته می شود، نه اینطور نیست که آدم چشمش را باز کند و در کنارش کسی باشد که او آدم کاملی باشد، و تمام شود. اینطوری معمولا استثناء است.

متن اشعار خوانده شده توسط حاج منصور ارضی:

مناجات با حضرت حجت بن الحسن(عج)

دنیا در آستانه دیدار روی توست

عالم قیام کرده و در آرزوی توست

آری محرم و صفر ما بهانه است

این فصل غم ، بهار رسیدن به کوی توست

دیگر قیام گریه جهانی شده بیا

دلها عزیز فاطمه در جستجوی توست

شد اربعین جد غریبت زمینه ساز

گویی سپاه شیعه روانه به سوی توست

گویا دوباره همره جامانده های تو

بی آبرو شدم ، کمکم آبروی توست

ما را نگاه می کنی و می دهی جواب

این اشکها نشانه ای از گفتگوی توست

بوی وصال ، بوی شهادت شنیده شد

این عطر و بوی سیب ، همان عطر و بوی توست

* * * * * * * * * * * * *

اشعار روضه حضرت علی اکبر (ع)

می روی و نگهم پشت سرت می آید

هر بلایی سرم آمد ، به سرت می آید

شاه شمشاد قدم ، راه برو چند قدم

رزم جامه چه به بالا و بَرَت می آید

صف مژگان بهم ریخته ات می گوید

نیزه ای خیره به چشمان تَرَت می آید

کاش می شد پسری داشتی و می دیدی

تا بیافتد خبرش از جگرت می آید

این مُنَبَّت به تنت ماحصل ساعت هاست

دستِ با حوصله ای در گذرت می آید

این جوانان پی تشییع تو و عمه تو

پی جسم پدر محتضرت می آید

در عوام بیش تر از پیش رسول اللهی

این عمامه چه به شَقُّ القمرت می آید

گزارش و صوت: سید علی حسینی