عقیق: پوشش زن در اسلام این است که زن در معاشرت خود با مردان بدن خود را بپوشاند و به جلوه گری و خودنمایی نپردازد؛ حجاب ظاهری ریشه در عفاف درونی دارد.

عفت نمی تواند یک امر صرفا درونی باشد و هیچ علامت بیرونی نداشته باشد. نمی توان به زن یا مردی عفیف  گفت، در حالی که عریان یا نیمه عریان در انظار عمومی ظاهر می شود. وقتی زن پوشیده و با وقار از خانه بیرون رود و جانب عفاف و پاکدامنی را رعایت کند، افراد فاسد و مزاحم جرات نمی کنند به او تعرض کنند.

کسی که بخواهد پاک باشد، ظاهر و باطنش را باید یکی کند. آنان که بی قید و لا ابالی اند، ولی می گویند دلت  پاک باشد، نمی دانند که پاکی دل در پاکی رفتار و متانت و وقار نمایان می شود و از دل پاک، جز نگاه پاک بر نمی آید.

نمی توان پذیرفت از کسی که عفونت گناه به مشام برسد، ولی مدعی باشد که دلش پاک است.

حجاب زن در انجام صحیح مسئولیت های اجتماعی اش به او کمک می کند. اسلام نه تنها بیرون رفتن زن، تحصیل علم، فعالیت های اجتماعی و سیاسی او را منع نمی کند بلکه سیره بانوان بزرگ اسلام آن را تایید می کند.

اسلام برای پیشگیری از آلوده شدن محیط کار و اجتماع به لذت جویی هایی که مختص به محیط خانواده است، حجاب را واجب کرد. چرا که عدم امنیت از این جهت، رکود فعالیت زنان و مردان را به بار می آورد.

پوشش مناسب زن، توانمندی او را در ایفای نقش اجتماعی اش بالا می برد چون، هم خود او بدون دغدغه ی دل ربایی و جلب نظر دیگران با انجام وظیفه می پردازد، و هم محیط ایفای نقش مردان را با بی حجابی آلوده نساخته است.

منبع:بسیج

211008