شاید شما نیز فراوان دیده باشید افرادی را که با وجود اینکه دچار بیماری و درد و رنج گردیده اند از مراجعت به پزشک خوداری می نمایند و میگویند انشاالله خوب می شویم و گاه سرنوشت سختی را برای خود رقم میزنند؛ اما جالب است اینگونه افراد بدانند که حتی پیامبران نیز به اطبا و پزشکان عصر خود رجوع می نموده اند!
عقیق:آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی در این باره
فرموده اند: روزی حضرت موسی(ع) مبتلا به قولنج گردید و هنگامی که برای
مناجات با خدا به کوه طور رفت، عرض کرد: خداوندا مریض شده ام، مرا شفا
عنایت فرما.
خطاب شد: یا موسی به طبیب مراجعه نما.
موسی گفت: خداوندا؛ پاسخ مردم را چه بگویم؟ در حالی که خواهند گفت که تو کلیم اللهی و مرده را زنده می کنی و کور را شفا می دهی، آنگاه برای بیماری خود به طبیب مراجعه می کنی؟
خطاب شد: ای موسی؛ ما این گیاهان را بیهوده نیافریدیم، و علم طب راعبث به انسان ها الهام نکردیم، حال آیا چون تو موسی هستی انتطار داری که این همه را عبث بگذاریم و بی سبب بیماری تورا شفا دهیم، در حال که درمان تو نزد طبیب می باشد؟
علاوه بر این روایت، امام صادق(ع) در حدیثی در باب لزوم استفاده از داروهای گوناگون برای بهبود بیماری ها و امراض می فرمایند: خداوند درد را می دهد و درمان آن را نیز قرار می دهد و بیماری را خلق نمی کند مگر اینکه برای آن دوایی قرار داده است، پس داروها را بخورید و نام خداوند را ببرید.
خطاب شد: یا موسی به طبیب مراجعه نما.
موسی گفت: خداوندا؛ پاسخ مردم را چه بگویم؟ در حالی که خواهند گفت که تو کلیم اللهی و مرده را زنده می کنی و کور را شفا می دهی، آنگاه برای بیماری خود به طبیب مراجعه می کنی؟
خطاب شد: ای موسی؛ ما این گیاهان را بیهوده نیافریدیم، و علم طب راعبث به انسان ها الهام نکردیم، حال آیا چون تو موسی هستی انتطار داری که این همه را عبث بگذاریم و بی سبب بیماری تورا شفا دهیم، در حال که درمان تو نزد طبیب می باشد؟
علاوه بر این روایت، امام صادق(ع) در حدیثی در باب لزوم استفاده از داروهای گوناگون برای بهبود بیماری ها و امراض می فرمایند: خداوند درد را می دهد و درمان آن را نیز قرار می دهد و بیماری را خلق نمی کند مگر اینکه برای آن دوایی قرار داده است، پس داروها را بخورید و نام خداوند را ببرید.
پی نوشت ها:
1-(مقدادی اصفهانی، علی. نشان از بی نشانه ها: 26.)
2-(شبر، سید عبدالله. طب الائمه:51.)
3-(بستان، محمد. توصیه های پزشکی عارفان، ج1: 15.)
منبع: قدس
211008
